Προεκλογική ωδή για έναν αισιόδοξο… πεσιμισμό.
«Μας μαυρίζετε την ψυχή. Δεν μας αφήνετε να χαρούμε το όνειρο.
Το λιγότερο να θεωρήσουμε τη νίκη της αριστεράς στις τελευταίες εκλογές ως λαϊκή νίκη που θα επιτάχυνε την πορεία της μετάβασης σε ένα πρόγραμμα ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών, που θα μπορούσαμε βέβαια να το προχωρήσουμε ύστερα από την υπαναχώρηση της ηγεσίας κάνοντας ρήξεις «από τα κάτω» (εθνικοποίηση τραπεζών, έξοδος από το ευρώ, εργατικό έλεγχος), ή έστω να γλεντήσουμε την επικράτηση του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα ως την αρχή για να πάμε αυτό το ΌΧΙ μέχρι τέλους!
Μα τι θέλετε τέλος πάντων να επιβεβαιώνεστε μέσα από την καταστροφή; Και τώρα κάθεστε και ανοίγετε σαμπάνιες για το τέλος των «μεταβατικών προγραμμάτων», μεμψίμοιροι και χαιρέκακοι».
Θα μπορούσε να προσυπογράψει μία τέτοια κριτική ένα σημαντικό κομμάτι του κόσμου που κινείται από τις παρυφές του Σύριζα μέχρι της παρυφές της Λαϊκής Ενότητας και της Ανταρσίας.
Ένα τυπικό δείγμα της διαμορφωμένης μέσης συνείδησης στο μεγαλύτερο μέρος της αριστεράς πλην ΚΚΕ (που κατά τα τελευταία λεγόμενα του δεν είναι αριστερά άλλα κομμουνιστικό κόμμα). Γιατί κακά τα ψέματα οι ηγεσίες παίζουν το ρόλο τους αλλά ταυτόχρονα έχει διαμορφωθεί και ένα βολικό «σώμα» απόψεων μεγάλων ευκολιών σε μεγάλο κομμάτι του κόσμου της αριστεράς.
Όπως όμως έχει ξαναγραφτεί ρεαλισμός είναι η αναγνώριση της πραγματικότητας και όχι η υποταγή σε αυτήν δηλαδή η ταύτιση με την πραγματικότητα. Γιατί η υποταγή και η ταύτιση με την πραγματικότητα γεννά την ανάγκη της διαφυγής από αυτήν με άλματα… εκτός πραγματικότητας.
Είναι αλήθεια πως πολλές από τις εκτιμήσεις της μαρξιστικής λενινιστικής αριστεράς -αν όχι οι περισσότερες- επιβεβαιώθηκαν δυστυχώς με τραγικό τρόπο για όλη την αριστερά. Ας θυμηθούμε το `89 και την αποκάλυψη των καθεστώτων που κατέρρευσαν ενώ πολλά χρόνια πριν είχαν εσωτερικώς ανατραπεί.
Η συνάντηση με την πραγματικότητα είναι λοιπό οδυνηρή. Δεν είναι απαραίτητο το να είναι πάντα έτσι. Απαιτείται μία άλλη εποπτεία των πραγμάτων που να συνδέει αυτό που αντιμετωπίζει ο λαός και η εργατική τάξη με μία άλλη προοπτική. Τον πεσιμισμό του σήμερα με τον οπτιμισμό του αύριο Και αυτή δεν μπορεί παρά να είναι η επαναστατική ανατροπή αυτού του συστήματος.
Τούτη η προσέγγιση δεν έχει καμία σχέση με ότι προτείνεται σήμερα από το ΚΚΕ ως λαϊκή εξουσία στο προεκλογικό του πρόγραμμα. Δηλαδή τον δικό του «ψαλτήρι» για την μονόπλευρη στάση πληρωμών, διαγραφή του χρέους, κοινωνικοποίηση των επιχειρήσεων και έξοδο από την ΕΕ.
Πως θα υλοποιηθούν όλα αυτά; Πως θα επιβληθούν αυτές οι ρήξεις; Σε μια ιδεατή κατάσταση που η χώρα περικυκλώνονταν από σοσιαλιστικά κράτη θα μπορούσε μια τέτοια προοπτική ίσως να εκπληρώνονταν και ειρηνικά, κοινοβουλευτικά και πάλι προϋπόθετε ένα ρωμαλέο οργανωμένο λαϊκό κίνημα με το όπλο «παρά πόδας» (βέβαια καθόλου δεν οδήγησε σε μια τέτοια προοπτική το ελληνικό κίνημα η περικύκλωση του από σοσιαλιστικά κράτη το 44-49 καθώς ο ιμπεριαλισμός το τσάκισε λυσσασμένα). Σε γενικές γραμμές όμως αυτά τα «αιτήματα» είναι στρατηγικής σημασίας νίκες για τον λαό που προϋποθέτουν ή επιφέρουν άμεσα το τσάκισμα της αστικής-ιμπεριαλιστικής εξουσίας και του κράτους της.
Προφανώς δεν προτείνεται κάτι τέτοιο σήμερα αλλά τι προτείνεται;
Κάποτε το ΚΚΕ είχε την πρόταση της αντιμονοπωλιακής συμμαχίας, το δικό του «μεταβατικό πρόγραμμα» δηλαδή τη συμμαχία με κομμάτια της αστικής τάξης («η πεφωτισμένη δεξιά» του Φλωράκη) αλλά τότε υπήρχε έξωθεν «μεγάλος και ισχυρός» εγγυητής μιας τέτοιας ας το πούμε προοπτικής. Σήμερα;
Είμαστε λοιπόν ξανά «πεσιμιστές» γιατί δεν πιστεύουμε στη δύναμη του λαού να οικοδομήσει τη λαϊκή εξουσία ενισχύοντας το ΚΚΕ στις εκλογές ως πρώτο όρο…
Γιατί λέμε πως στο λαϊκό κίνημα ίσα-ίσα είναι αναγκαία μία παρατεταμένη μετάβαση οργάνωσης για τα αυτονόητα και αναγκαία δικαιώματα που του αμφισβητούνται. Στο δικό μας «προκειμένου» απαιτούνται πολλές μεταβάσεις και στάδια οργάνωσης της πάλης του λαού μέχρι να μπορέσει να θέσει ανώτερες απαιτήσεις (δηλαδή το ζήτημα της εξουσίας). Έτσι εξηγούμε και τη σιγή… ασυρμάτου του ΚΚΕ από τα κινήματα. Το βολικό πήδημα στο μέλλον για να αποφύγει τις απαιτήσεις του παρόντος…
Είναι αλήθεια πως η πολιτική μας ανάλυση επιβεβαιώνεται κατά βάση μέσα από αρνητικές για τους λαούς εξελίξεις. Από τη μια μας δυναμώνει από την άλλη μας προβληματίζει βαθιά κάτι τέτοιο.
Θα προτιμούσαμε και εμείς να ήταν τα πράγματα διαφορετικά στις αναλογίες των… επιβεβαιώσεων μας.
Είναι αλήθεια πως αυτή η «ανισότητα» εκφράζει το τοπικό και παγκόσμιο αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων για τους λαούς και την εργατική τάξη. Την πραγματική ανισότητα, γιγαντωμένη με την ήττα του κομμουνιστικού κινήματος που αντιμετωπίζουν οι λαοί.
Είναι επίσης αλήθεια πως αν η πλειοψηφία της εργατικής τάξης, ο «βαθύς λαός» βρίσκονταν στο προσκήνιο ένα μεγάλο μέρος αυτής της συζήτησης για τις ονειρώξεις της μικροαστικής αριστερής συνείδησης να μην ήταν καν αναγκαία… Θα μας επίτασσε αλλά και θα μας υπότασσε σε μία άλλου τύπου συνείδηση μια τέτοια κατάσταση. Και σε μία άλλου τύπου συζήτηση. Μόνο αυτή την εξέλιξη που δεν μπορούμε να την… παραγγείλουμε.
Αυτό είναι το μεγάλο δικό μας πρόβλημα. Που θα έπρεπε να είναι πρόβλημα κάθε αριστερής οργάνωσης και αγωνιστή.
Είναι όμως το ίδιο αλήθεια πως από τις μαρξιστικές λενινιστικές απόψεις τότε ακόμα, την εποχή της πτώσης του τείχους, όταν που ο αντικομουνισμός βρίσκονταν σε νικηφόρα ιδεολογική επέλαση διακηρύχτηκε η… πίστη στην ικανότητα του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού να πείθει τους λαούς για το ακριβώς αντίθετο.
Πως ο κόσμος που θα έπαιρνε τη θέση του μεταπολεμικού κόσμου θα ήταν αυτός ο εφιαλτικός κόσμος που η ανθρωπότητα καλείται σήμερα να αποδεχτεί και να υποταχτεί.
Είναι αλήθεια ακόμα πως σε όλους τους τόνους και σε όλες τις κλήσεις και τα πρόσωπα έχει διακηρυχτεί πως μόνο μέσα από τους αγώνες θα μπορέσει να οικοδομηθεί μια άλλη προοπτική και η ελπίδα για τους λαούς και το δικό μας λαό.
Πως υπήρχαν ακόμα και περιπτώσεις που «προβλέφτηκαν» νίκες όταν οι υπόλοιπες αριστερές απόψεις απλά τα δίπλωναν έστω και… ριζοσπαστικά η καλυμμένες πίσω από… στρατιωτικές τακτικές ή απλά απείχαν (δυνατότητα ματαίωσης του διαγωνισμού του ΑΣΕΠ, δυνατότητα ρήγματος στο αστικό μέτωπο για την επιβολή της κατάργησης του άρθρου 16 κλπ).
Γι' αυτές λοιπόν τις έστω άνισες, ανολοκλήρωτες αλλά επίμονες ιδεολογικές και πολιτικές επιβεβαιώσεις αξίζει να ενισχυθεί η φωνή μιας πραγματικά αριστερής αναζήτησης και προοπτικής στις εκλογές που έρχονται…
Δημήτρης Μάνος, εκπαιδευτικός μέλος της εκλογικής συνεργασίας ΚΚΕ(μ-λ) & Μ-Λ ΚΚΕ.
Μας στάλθηκε από το μπλοκ "Αντίσταση στις γειτονιές"
Δημοσίευση σχολίου