Η έκπτωση του Κοινοβουλίου που προέκυψε από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου είναι παραπάνω από προφανής. Με την εξαίρεση ενός παρηκμασμένου ιδρύματος με φαντασιακό κόπιραϊτ στην ταξική πάλη, όλοι οι υπόλοιποι –συμπεριλαμβανομένης και της νεοναζιστικής συμμορίας– συμφωνούν ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή από τη συνέχιση των πολιτικών της τελευταίας πενταετίας. Και αυτοί θα τσακώνονται για το ποιος είναι πιο «ευρωπαίος», οι μεν θα φωνάζουν πως είναι αριστεροί και οι δε πως είναι φιλελεύθεροι, και τη συζήτηση θα διακόπτουν κάθε τόσο δύο ασυνάρτητοι τύποι, ένας που «είναι το ποτάμι» κι ένας που «είχε προβλέψει τα πάντα».
Το χειρότερο είναι πως αυτά δεν έχουν τόση σημασία. Διότι το Kοινοβούλιο έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί να κάνει πολλά πράγματα, εκτός από το να στήσει κάποιους προσχηματικούς τσακωμούς. Η εκπροσώπηση της κυρίαρχης έκφρασης των πολιτών τού έχει αφαιρεθεί. Την αφαίρεσε ο Αλέξης Τσίπρας, αποφασίζοντας να προσχωρήσει στο ρεαλισμό.
Και επανεξελέγη. Συγκλονιστική νίκη, αναμφίβολα – το είδος της νίκης που είναι δυνατό μόνο εξαιτίας της απουσίας εναλλακτικής. Κάπως σαν τη νίκη των μνημονίων. Έτσι νίκησε κι ο Αλέξης Τσίπρας.
Εγκρίθηκε κατά πλειοψηφία – σαν μνημόνιο.
Δημοσίευση σχολίου