Νέα δεδομένα δημιουργεί η ανακοίνωση που εξέδωσε η Επιτροπή Αλήθειας Δημοσίου Χρέους την Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου για το τρίτο Μνημόνιο και το νέο δάνειο ύψους έως 86 δις ευρώ που υπέγραψε και ανέλαβε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Στο 20σέλιδο ντοκουμέντο, που δόθηκε στη δημοσιότητα έπειτα από τρεις πολύωρες συνεδριάσεις, γίνεται αποτίμηση του δημοψηφίσματος, του Μνημονίου και του δανείου, ενώ υπάρχει σαφής αναφορά και στις κοινωνικές επιπτώσεις τους.
Διατυπώνεται, μάλιστα, αυστηρή κριτική προς την προηγούμενη κυβέρνηση που αγνόησε τα συμπεράσματα του Προκαταρκτικού Πορίσματος της Επιτροπής που είχε εκδοθεί τον Ιούνιο. Αναφέρεται κατά λέξη στο κεφάλαιο με τίτλο «Συμπέρασμα»; «Η Επιτροπή θα ήθελε να εκφράσει τη βαθιά της απογοήτευση για το γεγονός ότι η κυβέρνηση Τσίπρα δεν έλαβε υπόψη ούτε στο ελάχιστο τα συμπεράσματα της Προκαταρκτικής Έκθεσης της Επιτροπής κατά τις διαπραγματεύσεις της με τους πιστωτές. Μάλιστα, ο πρωθυπουργός, Αλέξης Τσότρας, συμφώνησε ώστε να μην υπάρξει κανενός είδους "κούρεμα" στο χρέος, παρότι γνώριζε πολύ καλά τον απεχθή, παράνομο και αθέμιτο χαρακτήρα του χρέους της χώρας».
Δεσμευτικό το δημοψήφισμα
Από τις πρώτες σελίδες της έκθεσης ασκείται κριτική στην κυβέρνηση που δεν σεβάστηκε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου, όταν με ένα συντριπτικό ποσοστό ο ελληνικός λαός απέρριψε τις προτάσεις των δανειστών. «Τα δημοψηφίσματα είναι δεσμευτικά ως προς το ουσιαστικό τους περιεχόμενο. Στην προκειμένη, εφόσον το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου αφορούσε σε διεθνείς συμφωνίες και στη δημοσιονομική κυριαρχία της Ελλάδας -και, κατ' επέκταση, στην οικονομική αυτοδιάθεση του ελληνικού λαού-, περιγράφεται καλύτερα ως ένα δημοψήφισμα για κρίσιμα εθνικά ζητήματα.
Συνεπώς, η συντριπτική πλειοψηφία των δύο προτάσεων (των δυνάμει συμφωνιών) απαγορεύει σε κάθε ελληνική κυβέρνηση ύστερη του δημοψηφίσματος να συνάψει συμφωνίες με παρόμοιο περιεχόμενο». Τονίζεται, μάλιστα, πως «δεδομένου ότι το χρέος για το οποίο προορίζονται αυτές οι συμφωνίες έχει κριθεί απεχθές, παράνομο και αθέμιτο -ενώ, επιπλέον, έχουν καταγράφει αρκούντως οι κοινωνικές του επιπτώσεις-είναι ανορθολογικός ο ισχυρισμός ότι οποιαδήποτε παράκαμψη του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος θα μπορούσε να είναι "προς το συμφέρον του ελληνικού λαού"».
Στο τέλος δε του σχετικού κεφαλαίου αναφέρεται: «Σε κάθε περίπτωση, οφείλει κανείς να αναλογιστεί την ηθική διάσταση ενός εκλογικού αποτελέσματος με καθαρή πλειοψηφία της τάξης του 62%. Είναι αδιανόητο πως μια κυβέρνηση μπορεί αβασάνιστα να απορρίπτει το αποτέλεσμα μιας τέτοιας λαϊκής ψήφου και πως, συνακολούθως, άλλα κράτη και διακυβερνητικοί οργανισμοί μπορούν να συνάπτουν συμφωνίες που είναι τελείως αντιπαραθετικές με αυτή την ψήφο. Τέτοιες συμφωνίες είναι αναμφίβολα αθέμιτες και στερούνται ηθικής βάσης».
Σχετικά με το νέο Μνημόνιο και το δάνειο εξετάζονται οι όροι που συνήφθησαν. Αναφέρεται επί λέξει: «Είναι σαφές ότι κανένα μέρος των διαπραγματεύσεων δεν ολοκληρώθηκε με καλή πίστη και ότι η αθέμιτη επιρροή ασκήθηκε από την αρχή εναντίον της ελληνικής κυβέρνησης και της ελληνικής οικονομίας στο σύνολό της. Αθέμιτη επιρροή ασκήθηκε επίσης εναντίον του ελληνικού λαού στην πορεία προς τις εκλογές του Ιανουάριου του 2015 και μέχρι το δημοψήφισμα. Θα πρέπει να αναφερθεί ότι η απόρριψη από την ελληνική κυβέρνηση και τους πιστωτές του συντριπτικού αποτελέσματος του δημοψηφίσματος αποτελεί αθέμιτη επιρροή στο συνταγματικό δικαίωμα/προνόμιο των πολιτών να επιλέγουν το οικονομικό τους μέλλον και είναι η ίδια παράνομη και αντίθετη με το κράτος δικαίου».
Η Επιτροπή Αλήθειας έτσι δεν δέχτηκε ότι υπήρχαν δύο ισότιμα μέρη στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων. Υπογραμμίζει δε την έννοια του «εξαναγκασμού» (όπως περιγράφεται στο άρθρο 52 της Σύμβασης της Βιέννης για το Δίκαιο των Συνθηκών) που ασκήθηκε, όπως είχε γίνει και στο παρελθόν, όταν υπογράφονταν οι προηγούμενες δανειακές συμβάσεις του 2010 και του 2012, για να καταλήξει στο εξής συμπέρασμα: «Το εν λόγω είδος οικονομικού εξαναγκασμού χαρακτηρίζεται επίσης ως παράνομη παρέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις ενός κράτους, πράγμα που, μολονότι δεν αναιρεί τη συγκατάθεση, μπορεί, ωστόσο, να προσφέρει μια βάση για καταγγελία της συνθήκης, σύμφωνα με το άρθρο 56 (1) της Σύμβασης της Βιέννης». Οι συμφωνίες επομένως που υπέγραψε η κυβέρνηση το καλοκαίρι μπορούν να καταγγελθούν!
Επί της ουσίας, το τρίτο δάνειο και το τρίτο Μνημόνιο, που υπογράφηκαν το νέο «βρόμικο καλοκαίρι» του 2015, κρίνοντας όπως και τα δύο προηγούμενα, απεχθή, παράνομα και αθέμιτα.
Αναφέρεται στη μελέτη: «Το τρίτο Μνημόνιο βασίζεται στις ίδιες υποθέσεις και αξιώματα όπως και τα δύο προηγούμενα Μνημόνια. Επομένως, είναι καταδικασμένο να αποτύχει, αφήνοντας το χρέος μη βιώσιμο...
Το Μνημόνιο επίσης δεν κάνει αναφορά στην απεχθή, παράνομη και αθέμιτη φύση του ελληνικού χρέους στο σύνολό του (ιδιαιτέρως η μετατροπή του χρέους από ιδιωτικό σε δημόσιο), καθώς και στην απεχθή, παράνομη και αθέμιτη φύση των δανείων που χορηγήθηκαν στην Ελλάδα από το 2010, που χρησιμοποιήθηκαν σχεδόν ολόκληρα (περίπου 92%) με σκοπό την αποπληρωμή του κεφαλαίου και τόκων στους πιστωτές. Στην πραγματικότητα, το Μνημόνιο του 2015 και η δανειακή σύμβαση είναι επέκταση των προηγούμενων απεχθών δανειακών συμβάσεων (που αναπτύχθηκαν από τους ίδιους πιστωτές) και συνεπώς δεν είναι άξιο απορίας το ότι καμιά αναφορά δεν γίνεται για τη φύση του ελληνικού χρέους». Αναφέρονται επίσης τα εξής: «Το τρίτο Μνημόνιο Συνεργασίας, όπως και η δανειακή σύμβαση που υπογράφηκε τον Αύγουστο του 2015, παραβιάζει τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα του ελληνικού λαού (τόσο τα αστικά και πολιτικά όσο και τα κοινωνικοοικονομικά) όπως αυτά καθορίζονται στο ελληνικό Σύνταγμα και στο διεθνές δίκαιο (συμβατικό και εθιμικό)».
Συνεχίζεται η εσωτερική υποτίμηση
Στην ανακοίνωση της Επιτροπής Αλήθειας υπάρχει μια πρώτη εκτίμηση για το κοινωνικό κόστος των μέτρων που περιλαμβάνει το Μνημόνιο. «Το τρίτο Μνημόνιο θα αυξήσει τη φτώχεια, την ταξική πόλωση και τον κοινωνικό αποκλεισμό» επισημαίνεται και ακολουθεί περιγραφή των μέτρων στη φορολογία, το συνταξιοδοτικό και τα εργασιακά. Τονίζεται, μάλιστα, ότι «προφανής σκοπός και του τρίτου Μνημονίου είναι η συνέχιση της ίδιας πολιτικής της εσωτερικής υποτίμησης διά της μείωσης των μισθών, γι' αυτό, άλλωστε, και αποκλείστηκε ρητά από το τρίτο Μνημόνιο η επαναφορά του αρχικού καθεστώτος του Ν. 1876/1990, που είχε ψηφιστεί από το σύνολο των κομμάτων της τότε Βουλής και είχε τη στήριξη όχι μόνο των εργαζομένων, αλλά και των εργοδοτών».
Στην έκθεση της Επιτροπής γίνεται ξεχωριστή μνεία στην πρόσφατη απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ -ψηφίστηκε με 136 ψήφους υπέρ, 6 κατά και 41 αποχές (μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα)-, η οποία αναγνωρίζει ως κυριαρχικό δικαίωμα στα εθνικά κράτη να προχωρούν σε αναδιαρθρώσεις του δημόσιου χρέους τους. «Κατά την κρίσιμη συζήτηση ενώπιον της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ σχετικά με ένα ψήφισμα για την αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους η Ελλάδα απείχε από την ψηφοφορία.
Μια τέτοια πολιτική στάση είναι αδιανόητη, δεδομένου ότι η ουσία του ψηφίσματος ήταν υψίστης εθνικής σημασίας για μια χρεωμένη χώρα όπως η Ελλάδα (και οι όροι του ψηφίσματος ήταν ευνοϊκοί). Η κοινή θέση της ΕΕ ουσιαστικά απαιτούσε από τα κράτη-μέλη να καταψηφίσουν το ψήφισμα ή, τουλάχιστον, να απέχουν της ψηφοφορίας, η οποία αποχή όμως έχει το ίδιο νομικό αποτέλεσμα με την καταψήφιση. Έτσι, η θέση της Ελλάδας σχετικά με το θέμα αυτό δεν μπορεί παρά να είναι το αποτέλεσμα της πίεσης που ασκούν οι πιστωτές της, καθώς η αποχή είναι εντελώς αντίθετη μετά συμφέροντά της»...
Δημοσίευση σχολίου