Ανιχνεύοντας τους... «ανένδοτους» της σοσιαλδημοκρατίας εναντίον της ακροδεξιάς
Χίλια δίκια έχουν τα στελέχη των Ανεξάρτητων Ελλήνων, να είναι τσαντισμένα με τη διεθνή σοσιαλδημοκρατία. Καλά, πριν από τη στροφή του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛΛ προς τον «ρεαλισμό» των μνημονίων, οι ευρώ- κεντροαριστερές νουθεσίες (κυρίως από το στόμα του Μάρτιν Σουλτς) προς τον πρώτο να ξεφορτωθεί του δεύτερους ήταν φανερό πως είχαν ως βασικό κίνητρο την επιθυμία για έναν κυβερνητικό συνασπισμό περισσότερο φιλικό προς ης ιδέες και ης πρακτικές της «δημοσιονομικής προσαρμογής». Μετά, όμως;
Έκαναν και οι ΑΝΕΛΛ τη θεαματική κωλοτούμπα, υπηρετούν το θαυμαστό κόσμο των μνημονίων, αλλά πάλι τα ίδια υφίστανται, οι δυστυχείς... Ο Σουλτς και ο Τζιάνι Πιτέλα, αρχηγός των σοσιαλδημοκρατών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ζητούν από τον Τσίπρα να συνεργαστεί με ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι. Μυστήριο; Καθόλου. Ο κεντροαριστερός... διεθνισμός αξιώνει ενδιαφέρον για το αν θα καθίσουν σε κυβερνητικούς θώκους τα παιδιά του Σταύρου και της Φώφης. Ειδικά δε ως προς τον Μάρτιν Σουλτς και λοιπούς Γερμανούς, στην προτροπή τους «ξεκόψτε από τους ΑΝΕΛΛ και κοιτάξτε προς τα κεντροαριστερά» ανιχνεύεται κι άλλο κίνητρο. Κι ίσως να είναι το ισχυρότερο.
Ποιο είναι αυτό; Μα φυσικά η δύναμη του συμβολισμού της επιβολής, της δίχως τέλος ρυμούλκησης. Έπειτα από τη σύναψη του 3ου μνημονίου, εάν στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επιβληθούν και κυβερνητικοί εταίροι, τότε το «ξεγύμνωμα» του «αριστερού πειράματος» στην Ελλάδα θα προσεγγίσει τα όρια του απόλυτου διασυρμού. Καλά να μην έχει ο ΣΥΡΙΖΑ περιθώρια λοξοδρόμησης, αλλά να μην διαθέτει καν τη διακριτική ευχέρεια να επιλέξει με ποιους «θα εφαρμόσει τα συμφωνηθέντα»; Καθένας φαντάζεται πόσο μεγάλη θα είναι η εμβέλεια του παραδειγματισμού...
Αλλά, τι λέμε τώρα, ξεχάσαμε... Ω, ναι, οι διεθνείς κεντροαριστερές πιέσεις προς τον ΣΥΡΙΖΑ δεν οφείλονται στα προαναφερθέντα (κακοήθειες, κακοήθειες...), αλλά στην ανυπόκριτη απέχθεια που τρέφουν οι ...αγνοί ιδεολόγοι σοσιαλδημοκράτες της Ευρώπης προς σκληρούς δεξιούς τύπου Κομμένου...
Αναρωτιόμαστε αν υπάρχουν ακόμη κάποιοι τόσο αφελείς, έστω και λίγοι, ώστε να το πιστεύουν αυτό. Εάν ναι, ας υποχρεώσουν το μυαλό τους να κινηθεί λίγο στο χρόνο και στο χώρο. Στο χρόνο, για να θυμηθούν εάν και κατά πόσο οι... σοσιαλισταράδες της Ευρώπης αντέδρασαν, όταν ο ακροδεξιός ΛΑΟΣ συγκυβέρνησε με το ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να εφαρμοστεί μνημόνιο με μεγαλύτερη κοινοβουλευτική «συναίνεση». Εξαιρουμένης κάποιας φευγαλέας γκρίνιας των γάλλων σοσιαλιστών, άκρα του τάφου σιωπή...
Στο χώρο, για μία βόλτα έως τη Γερμανία. Εκεί όπου στον κυβερνητικό συνασπισμό συμμετέχει και η ημιφασίζουσα βαυαρική Χριστιανοκοινωνική Ένωση. Το κόμμα που τιμά στο διηνεκές το δόγμα του παλιού, ιστορικού ηγέτη του, του διαβόητου Φρανς Γιόζεφ Στράους: «Δεξιότερα από εμάς πρέπει να είναι μόνον ο τοίχος!»
Εάν, πάλι, κάποιος «σπάει το κεφάλι του» για να θυμηθεί τι ακριβώς άκουσε ή διάβασε εσχάτως για τους αγλαούς Χριστιανοκοινωνιστές της Βαυαρίας, έχουμε μια - πιθανώς σωστή- απάντηση. Ισως την πρόσφατη «ημι-σοβαρή» δήλωση του αρχηγού τους Χορστ Ζεέχοφερ, ο οποίος, επειδή βρίσκει ελλιπώς «πατριωτική» τη γραμμή Μέρκελ για το προσφυγικό, «υποσχέθηκε» να στοιβάξει σε λεωφορεία τους ξεσπιτωμένους Σύρους που διαμένουν στη Βαυαρία και να τους στείλει στο Ράιχσταγ. Έτσι, ώστε να αναλάβει η γερμανική Βουλή την ευθύνη για την επαπειλούμενη αλλοίωση του «γερμανικού και ευρωπαϊκού πολιτισμού».
To SPD του Σουλτς μια χαρά συγκυβερνά με τέτοιους τύπους, αλλά ο ίδιος ο Σουλτς θα ήθελε να πιστέψουμε πως αυτό που τον κάνει να πιέζει τον Τσίπρα να «τα βρει» με Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ είναι η αγνή σοσιαλιστική ψυχή του, που δεν αντέχει τον δεξιό Κομμένο. Προφανώς οι άνθρωποι, εκτός από «γερμένα» υποβρύχια πουλούν και ευθυτενή, καμαρωτή τρέλα!
Για περισσότερες ανιχνεύσεις «ειλικρίνειας» και «συνέπειας» στον ανένδοτο Βερολίνου και Βρυξελλών εναντίον της ακροδεξιάς, ενδείκνυται μια συνέχιση της κίνησης νου και βλέμματος, αλλά προς τα ανατολικά. Στην Ουκρανία. Εκεί όπου οι νεοναζί του Δεξιού Τομέα, όχι μόνο διαδραματίζουν εξέχοντα ρόλο στη διακυβέρνηση και εν γένει το «δημόσιο βίο», αλλά - όπως πιστοποιεί και η σιωπή που περιέβαλλε την πρόσφατη περιπέτεια των Κώστα Ήσυχου, Νάντιας Βαλαβάνη, Βασίλη Χατζηλάμπρου και Άρη Χατζηστεφάνου, δεν χολοσκάν καν για το αν θα ακούσουν και καμία «έντονη», έστω και τυπική, παρατήρηση από Βρυξέλλες. Όχι μόνο διότι ενδεχομένως δεν θα τους ένοιαζε και πολύ, αλλά και επειδή έτσι ή αλλιώς ουδείς τους ενοχλεί.
Έλληνες πολιτικοί και ένας δημοσιογράφος αποκλείστηκαν με το «έτσι θέλουμε» σε ξενοδοχείο, απειλήθηκαν, στερήθηκαν τη δυνατότητα να συμμετάσχουν σε συνέδριο. Για όλα αυτά ανέλαβε με καμάρι την ευθύνη ο Δεξιός Τομέας,, αλλά για τις Βρυξέλλες (και φυσικά για την Ουάσινγκτον) «δεν τρέχει τίποτα». Η κυβέρνηση του Κιέβου εξακολουθεί να είναι η σύγχρονη εκπρόσωπος του «ελεύθερου κόσμου», εκεί στην ανατολική Ευρώπη...
Διαβάστε από την ίδια εφημερίδα:
Κούρσα μηχανισμών στο γαλάζιο παιχνίδι του στέμματος
Δημοσίευση σχολίου