Τα πρόσωπα μπορεί να είναι τα ίδια, όμως όσα συνέβησαν από τον Ιανουάριο ως τον Σεπτέμβριο κάνουν αυτό που ήταν ένας συμβιβασμός ως στοιχείο μιας ριζοσπαστικής πολιτικής να είναι σήμερα ένας κυνισμός ως στοιχείο μιας συντηρητικής πολιτικής…
Το βασικό επιχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ -όχι μόνο του Αλέξη Τσίπρα, της ηγετικής ομάδας και των βουλευτών που ψήφισαν «ναι» στη συμφωνία, αλλά κι ενός μεγάλου μέρους του κόσμου και των ψηφοφόρων του- είναι το εξής: δεν μεταμορφωθήκαμε σε μνημονιακούς και νεοφιλελεύθερους εν μια νυκτί, αλλά ηττηθήκαμε, μετά από σκληρή μάχη, και αναγκαστήκαμε να υποκύψουμε σ’ έναν επώδυνο συμβιβασμό προκειμένου να αποτρέψουμε την ολοκληρωτική εξόντωσή μας. Και μαζί μας ηττήθηκαν οι δυνάμεις της εργασίας και η μεσαία τάξη, η πλειοψηφία του λαού, που εκπροσωπούμε διότι τόσο η προηγούμενη κυβέρνησή μας όσο και η νέα είναι ταξικά μεροληπτικές, όπως άλλωστε αρμόζει σε ένα ταξικά μεροληπτικό κόμμα.
Ο συμβιβασμός αυτός, όμως, δεν μπορεί να οδηγεί ξαφνικά στην κατηγορία ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι το ίδιο με τον Αντώνη Σαμαρά ή τον Ευάγγελο Βενιζέλο, ο Αριστείδης Μπαλτάς το ίδιο με τον Κωνσταντίνο Αρβανιτόπουλο, ο Νίκος Παρασκευόπουλος το ίδιο με τον Χαράλαμπο Αθανασίου, η Τασία Χριστοδουλοπούλου το ίδιο με τον Νίκο Δένδια, ο ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δημοσίευση σχολίου