Το κείμενο αυτό έχει συμβολική αποτύπωση και δεν προκύπτει από την ψήφιση του καμιά απολύτως τυπική υποχρέωση της Ελλάδας ούτε θα σηματοδοτήσει κάποια αλλαγή πλεύσης του Ελληνικού κράτους.
Η ακραία αντιδραστική πολιτική που ακολουθείτε έχει ως στόχο την συνεχή διεύρυνση των σχέσεων με το κράτος του Ισραήλ πάνω στους άξονες ενέργεια-στρατιωτική συνεργασία-επιχειρηματικές συνεργασίες (ειδικά σε νέες τεχνολογίες και τομέα άμυνας/ασφάλειας). Οι συναντήσεις αυτές μεταξύ Τσίπρα-Αμπάς έχουν ένα σαφές αποπροσανατολιστικό διακύβευμα, γίνονται για επικοινωνιακούς λόγους και για εσωτερική κατανάλωση, σφραγίζοντας παράλληλα το πραγματικό σκοπό της κυβέρνησης, να αναβαθμίσει την θέση της στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο καθώς και να οικοδομήσει μια εικόνα άσκησης "πολυεπίπεδης εξωτερικής πολιτικής".
Στην πραγματικότητα πρόκειται για την επιτομή της αέναης γεωπολιτικής διαχείρισης πάνω στις πλάτες των λαών και του πόνου που έχει δημιουργήσει η κρατική βαρβαρότητα.
Οι θλιβερές κυβερνητικές διατυπώσεις για την ανάγκη σταματήματος του πολέμου στην Μέση Ανατολή μόνο μειδίασμα προκαλούν στο βαθμό ακριβώς που αυτός ο διαρκής πόλεμος εγγυάται την αναπαραγωγή των παραγωγικών τομέων της Ισραηλινής οικονομίας που το ελληνικό κεφάλαιο θεωρεί σημαντικότερους για αυτό. Οι συνεχείς στρατιωτικές συνεκπαιδεύσεις (Ισραήλ και Ελλάδας), δύο ακραία στρατιωτικοποιημένων κρατών τροφοδητεί και αναβαθμίζει την επιχειρησιακή παρουσία του Ισραηλινού στρατού που επιτίθεται και καταπιέζει πρώτιστα τους Παλαιστίνιους αλλά και τους ίδιους τους κατοίκους του Ισραήλ.
Η σύσφιγξη των σχέσεων με το Ισραήλ αποτελεί μία από τις κεντρικές επιλογές του κεφαλαίου, ιδιαίτερα των πιο δυναμικών και με πολυεθνική πολυκλαδική δυναμική μερίδων του και συνδέεται οργανικά με το σύνολο των ‘’εσωτερικών’’ και ‘’εξωτερικών’’ επιλογών του. Αυτό σκιαγραφείτε από τις συναντήσεις του Ιανουαρίου μεταξύ Ελλάδας-Ισραήλ-Κύπρου σχετικά με το ενεργειακό, τα οικονομικά φόρουμ προσέλκυσης επενδύσεων και οικονομικών συνεργασιών, μέχρι την τεχνογνωσία των drones για την καταστολή των μεταναστών.
Καμία αντίφαση δεν πρέπει να γεννά η διπλωματική συνύπαρξη ταυτοχρόνως με την Παλαιστινιακή Αρχή και με το Ισραήλ, τους υποτιθέμενους δύο ‘’μεγάλους εχθρούς’’. Όσο και να ανακύπτουν μια σειρά από διαμάχες, συγκρούσεις και ανταγωνισμοί μεταξύ τους ενοποιούνται και οι δύο στο κοινό συμφέρον τους στον έλεγχο των εργαζομένων. Καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι όταν ξεσπούν ταραχές στην Δυτική Όχθη με κοινωνικό στίγμα (εργατικές διεκδικήσεις, αντι-κατασταλτικό περιεχόμενο) αυτός που δείχνει τη μεγαλύτερη αλληλεγγύη και αναλαμβάνει να καταστείλει αυτές τις κινητοποιήσεις είναι ο Ισραηλινός στρατός.
Η στρατηγική που υφαίνει η κυβέρνηση στο ζήτημα της Παλαιστίνης μας θυμίζει έντονα τη γενικότερη μεθοδολογία της που από την μία πλευρά π.χ καταστέλλει άγρια το κίνημα και την ίδια στιγμή μέσω κάποιας μορφής της (είτε μια κομματική επιτροπή ή κάποια κυβερνητική περσόνα) ρίχνει ανάθεμα και χρησιμοποιεί το double-bind.
Επιβάλλεται να μπλοκάρουμε την στρατιωτική συνεργασία Ισραήλ και Ελλάδας καθώς και τις επιχειρηματικές κινήσεις που αφορούν τον τομέα άμυνας-ασφάλειας. Είναι αναγκαίο στο βαθμό που για τους εργαζομένους, τους μετανάστες, τις προλετάριες, τους ανέργους είτε μένουν στην Ραμάλα είτε στο Τελ-Αβίβ είτε στην Θεσσαλονίκη αυτό θα σηματοδοτήσει την ακόμα βαθύτερη εκμετάλλευση τους.
Δεν πρόκειται να μας διαχειριστούν, η σαπίλα τους μυρίζει από χιλιόμετρα..
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ
Δημοσίευση σχολίου