Είναι θέμα κουλτούρας. Είναι πολλά τα χρόνια που πέρασε και κυριάρχησε στην Αριστερά η δεξιά κουλτούρα, ο δεξιός τρόπος σκέψης και αξιολόγησης. Με την εγκατάλειψη της ιδέα της επανάστασης από ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της ευρωπαϊκής Αριστεράς και την υιοθέτηση ρεαλιστικών πολιτικών η ενσωμάτωση και ευθυγράμμιση έγιναν ραγδαία.
Πρώην συμμέτοχοι, μερικοί και με πρωταγωνιστικό ρόλο, στην επαναστατική σύγκρουση με το καθεστώς, άλλοι απογοητευμένοι με βαθύ το αίσθημα της ήττας και του ανέφικτου, άλλοι εντυπωσιασμένοι από τα αγαθά της οικονομίας της αγοράς και άλλοι προσπαθώντας να φορτώσουν την αποτυχία στους «άλλους», βγαίνοντας οι ίδιοι ατσαλάκωτοι, απέρριψαν την ιδέα της επανάστασής ολοσχερώς ακόμα και για το μέλλον, επιλέγοντας τον πιο βατό δρόμο της συνδιαλλαγής με το σύστημα και τον εξωραϊσμό του ώστε να δικαιολογείται η δική τους στροφή και ο συμβιβασμός. Βέβαια, και κάποιοι από τους «άλλους» που παρέμειναν σε πιο επαναστατικές θέσεις τις προσάρμοσαν στο σύστημα με το δικό τους τρόπο.
Αυτή η καθίζηση, με πρωτεργάτες στελέχη, ηγετικές ομάδες και φράξιες είχε την προέκτασή της μέσα στο σώμα της Αριστεράς με άμεσο και έμμεσο τρόπο. Ένα από τα αποτελέσματά της ήταν η βαθμιαία υποχώρηση της εναλλακτικής κουλτούρας που είτε αντικαταστάθηκε από την κυρίαρχη κουλτούρα των αντιπάλων είτε κόλλησε και περιορίστηκε σε στερεότυπα ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δημοσίευση σχολίου