Με αφορμή την επέτειο της επανάστασης του 1821 αναρωτιέται κανείς, αν ο τρόπος που γιορτάζεται, δίνει τη δυνατότητα για αναστοχασμό. Γιατί είναι αλήθεια ότι μέσα από τις ωραιολογίες και την επίσημη ιστορία, ιστορικές αλήθειες κλειδώνονται στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και αντικαθίστανται από εθνικούς μύθους και στερεότυπα.
Το 1821 καταγράφηκε ως η επανάσταση που ξεκίνησε από τα φτωχά λαϊκά στρώματα παρασύροντας στη συνέχεια το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού. Η Τουρκοκρατία εξέθρεψε κοινωνικές τάξεις με συγκρουόμενα συμφέροντα, εκμετάλλευση και καταπίεση. Γι' αυτό η Επανάσταση του 1821, εκτός από εθνική υπήρξε και βαθύτατα κοινωνική.
Η Επανάσταση του '21 κινδύνεψε ακόμα και να συντριβεί. Όχι μόνο γιατί ο κατακτητής ήταν ανελέητος, αλλά και γιατί οι κοτζαμπάσηδες, οι μεγαλοκαραβοκυραίοι, οι Φαναριώτες συκοφαντούσαν τους Φιλικούς, συνωμοτούσαν σε βάρος των λαϊκών αγωνιστών, που μαζί με την εθνική λευτεριά ζητούσαν και κοινωνική δικαιοσύνη. Δε δίστασαν να καταφύγουν σε διώξεις και δολοφονίες λαϊκών ηγετών, όπως του Αντ. Οικονόμου, του Μελέτη, του Οδ. Ανδρούτσου, αλλά και αργότερα να φυλακίσουν τον Κολοκοτρώνη, να διώξουν τον Μακρυγιάννη κ.ά. Κατέφυγαν ακόμα και σε εμφύλιους πολέμους, σπρωγμένοι από τους Άγγλους «κηδεμόνες» και άλλους «προστάτες».
Από το Πρωτόκολλο της Ανεξαρτησίας το 1830 η Ελλάδα «υπήχθη σε καθεστώς εγγύησης» της εθνικής της ανεξαρτησίας. Και αυτό δεν έπαψε να ισχύει μέχρι σήμερα, με την έννοια ότι το καθεστώς εξάρτησης διαιωνίζεται.
Τα δάνεια της Ανεξαρτησίας το 1823 ήταν ο πρόλογος ενός νέου καθεστώτος εξάρτησης και που από 800.000 λίρες που ήταν η ονομαστική τους αξία δόθηκαν μόλις 472.000 και από έναν στόλο έξι καραβιών που παράγγειλαν οι πληρεξούσιοι δε χρησιμοποιήθηκε ούτε ένα για την επανάσταση. Ένα μεγάλο μέρος του δανείου διατέθηκε για προμήθεια πολεμικών ειδών που ποτέ δεν έφτασαν στην Ελλάδα.
Από τότε μέχρι σήμερα ο υπερδανεισμός και η υπερχρέωση έχουν διαμορφώσει ένα ταπεινωτικό καθεστώς Εθνικής Υποτέλειας και Ξενοκρατίας. Για πρώτη φορά, μετά τον πόλεμο, ο λαός μας, χωρίς να υφίσταται στρατιωτική κατοχή, είναι αλυσοδεμένος με τα υποδουλωτικά μνημόνια της εθνικής υποτέλειας και χρεοκοπίας που επιβάλλουν από κοινού τμήματα των κυρίαρχων τάξεων, οι ισχυροί της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ., με την πρωτοκαθεδρία των Γερμανών, χαλκεύοντας νέα δεσμά εξάρτησης και οικονομικού ελέγχου που καταργούν στην πράξη και τα θεμελιώδη εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα, αλλά και κοινωνικά δικαιώματα και κατακτήσεις, διαλύοντας την παραγωγική βάση της χώρας και ξεπουλώντας το δημόσια περιουσία.
Σήμερα τον ρόλο της «Ιεράς Συμμαχίας», της καταπίεσης λαών και εθνοτήτων στο όνομα της «Παγκοσμιοποίησης» έχουν αναλάβει οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και οι σύμμαχοί τους. Παράλληλα οι σύγχρονες μορφές δουλείας των ανθρώπων του μόχθου να παρουσιάζονται με τη μάσκα της ελευθερίας. Μόνο που αυτή η «ανάπηρη ελευθερία» δεν μας ταιριάζει.
* Ο Γιώργος Κ. Καββαδίας είναι φιλόλογος, μέλος της ΣΕ του περιοδικού «Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης», αρθρογράφος στο «ΕΘΝΟΣ» και μέλος του ΔΣ της ΕΛΜΕ Πειραιά.
Δημοσίευση σχολίου