Το μέτρο της βλακείας

Του Θέμη Τζήμα (από tvxs.gr)

«Βλάκας είναι αυτός που κάνει κακό στους άλλους, χωρίς να ωφελείται ο ίδιος». Ορισμός της βλακείας.

Δείχνει ότι η βλακεία συνιστά πολιτική ιδιότητα και κατηγορία. Είναι στάση ζωής, που συχνά συνοδεύεται από κυνισμό και κουτοπονηριά. και πολιτική στάση επομένως, εξοργιστική ιδίως σε καιρούς μεγάλων κρίσεων για την πλειοψηφία των πολιτών. Αυτήν την πολιτική στάση δεν μπορούν να χαλιναγωγήσουν ούτε στο ελάχιστο οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, που διαρκώς φτύνουν βλακείες στους πολίτες, αντί τουλάχιστον να επιδείξουν μια στοιχειώδη ενσυναίσθηση και σεμνότητα, για αυτά που πράττουν. Είναι άγνωστο, αν και κανείς μπορεί να κάνει εικασίες, τι κυριαρχεί μέσα τους και τους ωθεί στην εν λόγω στάση. Ο κυνισμός; Ο κρετινισμός; Η αδυναμία αντίληψης της κατάστασης; Το αίσθημα το παγιδευμένου; Όλα μαζί;

Ωστόσο, δηλώσεις τύπου Κυρίτση, Βαγενά, Τσίπρα και πολλών άλλων μόνο την οργή που θα ξεσπάσει εναντίον τους προκαλούν. Ας πάρουμε τον Κυρίτση και τη δήλωσή του για τους «Μένουμε Ευρώπη»:

Πρώτον, όσοι ψήφισαν ναι στο δημοψήφισμα, δεν είναι απαραιτήτως οι ευπορότεροι. Πολλοί...
είναι, αλλά όχι όλοι, Δεύτερον, το ναι του «Μένουμε Ευρώπη», αυτός ο ίδιος και η κυβέρνησή του το υλοποίησαν. Το ναι έχασε από το λαό και κέρδισε χάρη στον Τσίπρα. Τρίτον, όλη η ολιγαρχία της χώρας επιχαίρει και υποστηρίζει αναφανδόν την πολιτική Τσίπρα. Το ίδιο και όλη η ξένη πατρωνία. Επομένως, οι πραγματικά πλούσιοι, επειδή δεν είναι καθόλου χαζοί, δεν έχουν κανένα πρόβλημα με τον κατά φαντασία ταξικό πόλεμο του κ. Κυρίτση. Τέταρτον, ο συνταξιούχος του ΕΚΑΣ, ο αυτοαπασχολούμενος, ο άνεργος, ο νέος που μεταναστεύει ή δεν μπορεί να αφήσει το σπίτι των γονιών του, ο εργαζόμενος των 400 ευρώ, η λαϊκή κυριαρχία ως πλαίσιο επιδίωξης αλλαγής του ταξικού συσχετισμού, είναι θύματα της πολιτικής της κυβέρνησής του. Είναι τα στρώματα που έδωσαν το όχι του 62%. Με το «Όχι» είναι σε πόλεμο, όχι με τους «μενουμεευρωπαίους». Πέμπτον, ένα στέλεχος που συμμετείχε ενεργά στην υποστήριξη της άθλιας συνθήκης με την Τουρκία για τους πρόσφυγες και στη συνεχιζόμενη κάκιστη διαχείριση του ζητήματος, καλό θα ήταν να αποφεύγει τα μαθήματα (ψευτό-) επαναστατικότητας. Κυρίως, όταν έχεις καταστεί ως πολιτικός χώρος, το βασικό εργαλείο του πιο ανελέητου ταξικού πολέμου εναντίον των λαϊκών στρωμάτων που έλαβε χώρα από τον εμφύλιο και μετά, καλό είναι να αποφεύγεις βλακώδεις δηλώσεις.

Η προσπάθεια πρόκλησης ταξικής πόλωσης, σε τελική ανάλυση μπορεί να αποτελέσει εργαλείο μιας ηγεσίας- πολύ επικίνδυνο ωστόσο, ιδίως όταν βρίσκεται σε προφανή υποχώρηση- εφόσον υποστηρίζεται από αντίστοιχες πολιτικές στο υλικό επίπεδο. Αλλιώς πρόκειται για βλακώδη πρόκληση και προς τους μεν και προς τους δε.

Αν μάλιστα προσθέσει κανείς τις δηλώσεις Βαγενά περί Τουρκοκρατίας και ταμείου, που συνιστούν μνημείο ραγιαδισμού αλλά και του ίδιου του πρωθυπουργού που δεν μπορεί ούτε για δυο 24ωρα να υποστηρίξει τις εξαγγελίες του, όπως για το κοινωνικό ταμείο και το ΕΚΑΣ, αλλά και πολλές ακόμα, όπως πχ για τους φοροφυγάδες συνταξιούχους που λάμβαναν το ΕΚΑΣ, φτάνει να αναρωτηθεί αν υπάρχει μέτρο βλακείας που δεν έχουν ξεπεράσει τα στελέχη της κυβέρνησης. Τι νομίζουν; Ότι με τέτοιους επικοινωνιακούς χειρισμούς και τακτικισμούς οι πολίτες θα ξεχάσουν την πραγματικότητα; Δεν κατανοούν ότι το μόνο που κάνουν είναι να φουντώνουν μια οργή που θα τους πνίξει, αλλά που δυστυχώς πολύ πιθανά θα συμπαρασύρει -εντελώς άδικα- και κάθε αριστερή φωνή; Ότι από τη διάλυση του δημοσίου διαλόγου που προκύπτει από την ακατάσχετη ψευδολογία και βλακεία, κερδίζουν οι ναζί;

Εν τέλει για το δικό τους καλό και διδασκόμενοι από τις προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις να σιωπήσουν, έστω λίγο. Θα ήταν διασκεδαστικά όλα αυτά, αν δεν αφορούσαν τις ζωές μας που τις καταστρέφουν.