Ακούν τι λένε;
Απίθανοι είναι οι κυβερνητικοί ισχυρισμοί... Την ώρα που εντάσσουν στο περιβόητο «υπερταμείο» σχεδόν κάθε δημόσια πηγή παραγωγής (υφιστάμενης ή και εν δυνάμει) πλούτου, οι άνθρωποι «διαβεβαιώνουν» ότι αυτό δεν γίνεται με στόχο την εκποίηση, αλλά την «αξιοποίηση». Διαπίστωσαν ότι ο εθνικός πλούτος χρειάζεται ένα είδος χοτ σποτ και τον «έχωσαν» σε ένα αθώο υπερταμείο. Απλά πράγματα... Αλήθεια, ποιας ακριβώς μορφής «αξιοποίηση», εξαιρουμένης της εκποίησης, καθισιά απαραίτητο αυτό το «χώσιμο»;
Τι χρειάζεται για να πιστέψεις τις «καθησυχαστικές» δηλώσεις; Ίσως μόνο να αναβαθμίσεις το στρουθοκαμηλισμό στο επίπεδο της συμπεριφοράς εκείνου του απατημένου συζύγου, πρωταγωνιστή παλιού ανεκδότου, που έβλεπε τη γυναίκα του να μπαίνει στο ξενοδοχείο μαζί με το διευθυντή της και υπέθετε ότι απλώς αναζητούσαν ένα ήσυχο μέρος για να καταστρώσουν το «μπίζνες πλαν» της εταιρείας...
Εν πάση περιπτώσει, τέτοιου είδους «διαβεβαιώσεις» είναι συμβατές με συνήθεις κώδικες της καθεστωτικής επικοινωνιακής πολιτικής, που απαιτούν άφθονα κενά λογικής και αυθαίρετα άλματα λογικής. Έπονται ορισμένα παραδείγματα.
Πρώτον: Τάζεις πως αυτά τα μέτρα «είναι τα τελευταία» και, μολονότι κανένα «πραγματολογικό» στοιχείο δεν στηρίζει τέτοια πρόβλεψη, κάπου ποντάρεις. Ίσως στην προδιάθεση ενός τμήματος της κοινωνίας σε κάτι να ελπίσει, «βρέξει-χιονίσει». Ίσως στη σύγκριση με τους Σαμαροβενιζέλους: Αν εκείνοι σε μια τριετία ανακάλυψαν τρεις-τέσσερις «τελευταίους κάβους» και καμιά δεκαριά «τελευταίες» δέσμες περικοπών, να μην έχει και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κάποιο «δικαίωμα» στο παραμύθιασμα;
Δεύτερον: Λες (ειδικότερα) ότι δεν θα χρειαστεί να επενεργήσει ο αυτόματος «κόφτης», ο οποίος «ειρήσθω εν παρόδω» αποκαλείται και «διορθωτής», ώστε να διορθώνονται επί το ευπρεπέστερο οι λέξεις.
Τι ελπίζεις; Ότι η «διαβεβαίωσή» σου δεν θα ανακινήσει κανέναν προβληματισμό σχετικά με τις προϋποθέσεις. Διότι μόνο με έναν τρόπο θα μπορούσε να μείνει ο «κόφτης» στο ράφι του και να μην αρχίσει να τεμαχίζει: να υποχρεωθεί η ελληνική κοινωνία να φάει εκ των προτέρων σε τέτοιο βαθμό τις σάρκες της, ώστε να «επιτευχθεί» το εφιαλτικό 3,5% του πρωτογενούς πλεονάσματος. Κάτι που πρωτογενώς μεν θα ήταν σκέτη τραγωδία, αλλά στη «δευτερογενή αγορά» της πολιτικής εξαπάτησης θα καταγραφόταν ως «επιτυχία».
«Κόφτης» ή πρότερος οικονομικός-κοινωνικός κανιβαλισμός; Μπράβο μας! Εξασφαλίσαμε «ελευθερία κινήσεων» ανάλογη εκείνης που διαθέτουν οι μελλοθάνατοι στη Γιούτα των ΗΠΑ: Μπορούν να διαλέξουν αν θα θανατωθούν με δηλητηριώδη ένεση ή από πυροβόλο όπλο. Μεγάλη επιτυχία...
Τρίτον: Μπορείς να «αντιπαρέλθεις» όλα τα προηγούμενα με διάφορες εκδοχές της θεωρίας σύμφωνα με την οποία ο συνεχιζόμενος ανασκολοπισμός ύφεσης θα οδηγήσει σε οικονομική ανάκαμψη. Ποια ακριβώς χώρα; Τη χώρα της καταρρακωμένης ζήτησης και του διαλυμένου ή υποθηκευμένου παραγωγικού ιστού. Τη χώρα στην οποία οι τανάλιες της «δημοσιονομικής προσαρμογής» δεν αφήνουν πα¬ρά ελάχιστα περιθώρια δημόσιων επενδύσεων. «Δεν πειράζει, θα κάνουν ουρά οι ξένοι επενδυτές» λένε ...
Ω, ναι, επενδυτές παρακινούμενοι «βεβαίως, βεβαίως» από την «άρση της αβεβαιότητας», δηλαδή την αξιολόγηση. Παραμένουν όμως κάποια αναπάντητα ερωτήματα. Γιατί οι επενδυτές δεν σχημάτισαν «ουρές» κατά τους μήνες που παρήλθαν από την άνευ όρων παράδοση της ελληνικής κυβέρνησης, τη 12η Ιουλίου του 2015, εφόσον τότε ήρθη η θεμελιώδης «εκκρεμότητα»;
Γιατί το διαρκές μαρτύριο του Σίσυφου στο οποίο υποβαλλόμαστε (αξιολόγηση, «ανακούφιση», ολίγη ρευστότητα, νέο «φρακάρισμα», αγωνία, νέα αξιολόγηση) δεν «μαγνήτι¬σε» έως τώρα επενδυτές και θα το καταφέρει τώρα; Μήπως επειδή κάποια στιγμή στο μέλλον (2018 και βάλε) θα «διευθετηθεί το χρέος» με τρόπο για τον οποίο το μόνο σίγουρο «προς το παρόν» είναι πως δεν θα περιλαμβάνει ονομαστική μείωση;
Και, αλήθεια, πόση προστιθέμενη αξία, αλλά και πόσα έσοδα για το ελληνικό Δημόσιο προοιωνίζεται το μοντέλο των «επενδύσεων»-αρπαγών, το τόσο ταιριαστό με τη συντελούμενη μετατροπή της χώρας σε ευρωπαϊκή «μπανανία»;
Υπάρχει όμως ένα σημείο πέραν του οποίου η «κλασική» πολιτικάντικη επιχείρηση παραπλάνησης γίνεται χυδαία προσβολή στη νοημοσύνη του κόσμου. Η κυβέρνηση ξεπέρασε αυτό το σημείο όταν ισχυρίστηκε πως θα έπρεπε να είμαστε ικανοποιημένοι με τη φρικώδη διάρκεια των 99 ετών της δράσης του «υπερταμείου», επειδή, είπε, ο πολύς χρόνος σημαίνει (αν δεν ...αποδεικνύει κιόλας!) ότι επίκειται ,..«αξιοποίηση». Όχι ξεπούλημα. Μην ψάχνετε λογική, έχει την τύχη του ΕΚΑΣ...
Μια κυβέρνηση που το λέει αυτό μπορεί να δικαιολογήσει οτιδήποτε. Αν αύριο επιβάλει ο Σόιμπλε επιδεικτικά τη μεταφορά της έδρας του «υπερταμείου» σε κάποιο υπόγειο του γερμανικού Υπουργείου Οικονομικών, το Μαξίμου θα ήταν ικανό να πανηγυρίσει με το σκεπτικό ότι το ελληνικό Δημόσιο απαλλάσσεται από τη δαπανηρή υποχρέωση να φιλοξενεί τους εμπλεκόμενους τεχνοκράτες. Μπορούν, πλέον, να πουν οτιδήποτε, αλλά και να κάνουν οτιδήποτε...
Υ.Γ: Η κυρία Βαγενά παραλληλίζει τα 99 χρόνια με τους τέσσερις αιώνες Τουρκοκρατίας και εκφράζει αμέριστη αισιοδοξία, επειδή τότε αντέξαμε ...Συγγνώμη, μπερδευτήκαμε κάπως ...Τι συγκρίσιμο με το ...αθώο «υπερταμείο» αντέξαμε επί 400 χρόνια; Πονοκεφαλιάζαμε από τα εντατικά μαθήματα διαχείρισης και αξιοποίησης πλούτου που μας έκανε η Υψηλή Πύλη;
Ώρες ώρες αναρωτιέσαι αν στον ΣΥΡΙΖΑ ακούν τι λένε, προτού ξαναπούν...
Δημοσίευση σχολίου