Η θεωρία των «άμεσων λύσεων» τροφοδότησε τον ρεφορμιστικό οπορτουνισμό από τη γέννησή του ακόμα. Ο πατέρας αυτού του οπορτουνισμού, ο γερμανός σοσιαλδημοκράτης Εντουαρντ Μπερνστάιν, διακήρυξε στη δύση του 19ου αιώνα ότι η εμμονή στην επαναστατική στρατηγική είναι ανούσια και ανώφελη. Στόχος του εργατικού κινήματος -σύμφωνα με τη θεωρία του- θα έπρεπε να είναι η κατάκτηση μεταρρυθμίσεων μέσα στον καπιταλισμό, με τη συμμετοχή στο κοινοβούλιο και -γιατί όχι;- στις αστικές κυβερνήσεις.
Η πρώτη εφαρμογή της θεωρίας του Μπερνστάιν, η πρώτη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση στην Ιστορία, συνοδεύτηκε από την κατάπνιξη της γερμανικής προλεταριακής επανάστασης και τη δολοφονία των επαναστατών ηγετών Καρλ Λίμπκνεχτ και Ρόζας Λούξεμπουργκ. Οι «περιπέτειες» της δημοκρατίας της Βαϊμάρης, που ακολούθησαν, φέρνοντας στο φινάλε τους ναζί στην εξουσία, δεν επέτρεπαν στη διεθνή σοσιαλδημοκρατία να καμαρώσει και πολύ για τον… δημοκρατικό μεταρρυθμισμό της.
Μετά τον Β” παγκόσμιο πόλεμο, όμως, και υπό την άμεση απειλή του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, που απλωνόταν πλέον στο ένα τρίτο της Γης, η ώρα του σοσιαλδημοκρατικού μεταρρυθμισμού ήρθε και πάλι. Στη Δυτική Ευρώπη, η σοσιαλδημοκρατία ήταν εκείνη που ανέλαβε να διαχειριστεί για ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δημοσίευση σχολίου