Κάτω στον Πειραιά, στο λιμάνι, μια μέρα σαν αυτή το 2002, μια τυχαία έκρηξη ωρολογιακού εκρηκτικού μηχανισμού στα χέρια του Σάββα Ξηρού, οδήγησε στην «εξάρθρωση» της «17Ν», όπως περήφανα την ονόμασε το Κράτος και οι διωκτικοί μηχανισμοί, «εξάρθρωση» όμως, που οφείλεται καθαρά και αποκλειστικά σε αυτό το τυχαίο γεγονός.
Και από την ίδια αυτή μέρα ξεκίνησε, αυτό, που ονομάσθηκε το «αίσχος του Ευαγγελισμού»:
ένας άνθρωπος πολυτραυματίας, ημιθανής, στην Εντατική, για πάνω από 20 μέρες υφίστατο το μαρτύριο μιας περίεργης ψυχολογικής «ανάκρισης» από εισαγγελικούς λειτουργούς, με την πλήρη ανοχή του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού της Μονάδας, χωρίς την παρουσία Δικηγόρου!!! με την γελοία δικαιολογία, ότι δεν έχει συλληφθεί, άρα καμία χρεία δικηγόρου..
Ο Σάββας Ξηρός δικάσθηκε και καταδικάσθηκε, είναι τυφλός, κουφός, με σμπαραλιασμένα όλα τα οργανικά λειτουργικά του συστήματα, ανάπηρος κατά 100% σχεδόν..
ΑΛΛΑ προς δόξαν κάθε έννοιας αστικού δικαίου, ενάντια σε κάθε αρχή ανθρώπινων δικαιωμάτων, σε ευθεία παραβίαση του ίδιου του νόμου της «αριστερής» κυβέρνησης, που προβλέπει την απόλυση κρατουμένων με υψηλά ποσοστά αναπηρίας παραμένει στα υπόγεια των φυλακών.
Μέσα σε μια απέραντη σιωπή, τόσο εντός του, όσο και έξω, γύρω μας..
Πόσες πια ποινές πρέπει να επιβληθούν άραγε;
Ποια ποινή θα έπρεπε να του επιβληθεί για να ησυχάσει το αδηφάγο τέρας της εκδίκησης;
Ίσως η θανατική, αλλά λόγω της θεσμικής κατάργησής της, οδηγείται αργά, σταθερά, αλλά με πλήρη συνείδηση στην φυσική εξόντωση και στον θάνατο..
(Ούτε ένα θεατρικό έργο, που είχε στοιχεία από το βιβλίο του, δεν έγινε ανεκτό, το κατέβασαν και αυτό..)
Δημοσίευση σχολίου