Τώρα, μέσω ενός ηχητικού από την σημερινή ραδιοφωνική εκπομπή των Μπογιόπουλου – Κοττάκη παίρνουμε μια εικόνα για το τι πραγματικά συνέβη στην επίμαχη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου Ωραιόκαστρου κατά την οποία ο δήμαρχος της πόλης συνεπικουρούμενος από δημοτικούς συμβούλους της παράταξης του έχυσε το απάνθρωπο ρατσιστικό δηλητήριο του απέναντι στους απόκληρους των ιμπεριαλιστικών πολέμων και στις οικογένειες τους.
Στο παρακάτω ηχητικό λοιπόν, ακούμε τον Γρηγόρη Εδιρνέλη επικεφαλής της Δημοτικής Κίνησης Πολιτών Ωραιοκάστρου «Αλληλεγγύη – Ανατροπή» να μας περιγράφει με ανάγλυφο τρόπο, ποια είναι η πραγματική κατάσταση που επικρατεί στην πόλη του και ποιος είναι ο ρόλος του δημάρχου. Ενδιαφέρουσες είναι και οι τοποθετήσεις των παρουσιαστών της εκπομπής.
Στα παιδιά του Ωραιόκαστρου
Πηγή: Νίνα Γεωργιάδου - Αλφαβήτα
Με ανύπαρκτη επίγνωση της ιστορικής τους ταυτότητας, με σάπια και ζέουσα την ανθρώπινή τους ουσία, μηδενισμένο το δείκτη της κοινωνικής τους ευαισθησίας και – όπως η «λακωνικότητα» της επιστολής τους δείχνει – αμφισβητούμενη τη δυνατότητα εγκεφαλικής επεξεργασίας, δεν έχουν κανένα κώδικα επικοινωνίας.
Μόνο τα παιδιά τους, με το προνόμιο της περιορισμένης αλλοίωσης των ανθρώπινων κυττάρων τους , λόγω του νεαρού της ηλικίας, μπορούν, ίσως ακόμα, να καταλάβουν.
Οι γονείς σας είναι εγγόνια προσφύγων. Ανθρώπων, δηλαδή κυνηγημένων, που έφτασαν εδώ από τον Πόντο, το 1922. έχοντας λίγοι αυτοί , ανάμεσα στους πολλούς , γλυτώσει απ’ το λεπίδι της γενοκτονίας.
Οι γονείς σας είναι κουφοί και συναισθηματικά ανάπηροι, αφού τόσα χρόνια οι διηγήσεις των παππούδων τους για τον ξεριζωμό, το μαζικό θάνατο των δικών τους ανθρώπων και την απεγνωσμένη πορεία στα βουνά του Καυκάσου, δεν τους άγγιξαν καθόλου.
Οι γονείς σας είναι επικίνδυνα αμόρφωτοι. Όχι με την αμορφωσιά που ισοσταθμίζεται από την ανθρωπιά, αλλά με την αμορφωσιά που επιδεινώνεται από την αποκτήνωση. Όχι μόνο δεν άκουσαν ποτέ για την πορεία στον Καύκασο αλλά δεν ξεστραβώθηκαν μια σελίδα Ιστορίας για να δουν ότι , όχι μόνο αυτοί, αλλά όλοι μας, έχουμε σημαδευτεί συνολικά ως λαός προσφυγών και μεταναστών στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και σε όλη την ιστορική μας πορεία.
Οι γονείς σας δεν είναι απλά υποκριτές. Είναι μια αγέλη, που τα πρωινά της Κυριακής παριστάνουν , μεταξύ τους, τα προσευχόμενα πρόβατα και όλο το υπόλοιπο διάστημα γρυλίζουν ή ουρλιάζουν, κατά πώς τους παραγγέλνει ο τραμπούκος πρώτος της αγέλης, δήμαρχος (https://www.alfavita.gr/arthron/koinonia/vinteo-otan-o-dimarhos-oraiokastroy-kaloyse-se-mi-nomimes-praxeis-enantion-ton)
Τον εξελεξαν , τον στηριζουν , τον αποδέχονται, τον μιμούνται κι αυτό τους κάνει επικινδυνους και ως γονείς.
Οι γονείς σας είναι γελοίοι αφού χρόνια τώρα δεν «απείλησαν» με κατάληψη γιατί δεν έχετε θέρμανση στο παγωμένο Ωραιόκαστρο ή γιατί δεν έχετε δασκάλους ή βιβλία. «Απείλησαν» όμως – οι ψευτοπαλικαράδες – γιατί δέκα φοβισμένα και κυνηγημένα παιδιά
θα πήγαιναν να μάθουν γράμματα. Και είναι ακόμα πιο γελοίοι γιατί δεν διάλεξαν να αντιπαραθέσουν τη συλλογική τους δράση στην ανεργία, τη φτώχεια τις αιτίες που κάνουν καραβάνια νεόφτωχων να μεταναστεύουν σήμερα αλλά διάλεξαν να αντιπαραθέσουν τη «συλλογική τους μαγκιά» στο φοβισμένο βλέμμα παιδιών που είδαν τον πόλεμο , την πείνα και το θάνατο.
Οι γονείς σας είναι κάλπικοι και υποκριτές, όχι μόνο γιατί παριστάνουν τα πρόβατα μια φορά την εβδομάδα αλλά γιατί – εκ των υστέρων – φρόντισαν να «ντυσουν» τη γυμνια της μισαλλόδοξης επιστολής τους , με το επιχείρημα της «υγειονομικής σας προστασίας».Επικαλέστηκαν – εκ των υστέρων – την πιθανότητα μετάδοσης φυματίωσης, αυτοί που φρόντισαν με όλους τους δυνατούς τρόπους να σας μεταδώσουν το ρατσισμό, συτό το βάκιλο της πανούκλας, να σας κολλήσουν την απανθρωπιά και να ξεριζώσουν τα ανθρώπινα αντανακλαστικά σας.
Οι γονείς σας δεν είναι άξιοι να λέγονται γονείς. Δεν αγαπούν τα παιδιά. Όποιος σπέρνει τη μισαλλοδοξία και τον αποκλεισμό, στη θέση της καρδιάς έχει ένα ρεβύθι που δε χωράει ούτε την υποψία αγάπης για κανένα. Είναι σίγουρο πως δεν σας αφηγήθηκαν ποτέ ένα παραμύθι. Σας αγόρασαν πανάκριβα smart phones αλλά δεν φρόντισαν να σας δώσουν λίγη ανθρώπινη ουσία.
Φροντίστε όσο είναι καιρός να τη βρείτε μόνοι σας.
Να ανοίξετε δρόμο ανάμεσα στο μίσος, την υποκρισία, την αμορφωσιά και τη γελοιότητα.
Να τους πείτε κάποια στιγμή, «όχι στο όνομά μου».
Να παίξετε και να αγκαλιαστείτε με τα παιδιά των προσφύγων για να πείτε στους γονείς σας, με τη δική σας παιδική ομορφιά, «ντρέπομαι για σένα».
Γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα.
Δημοσίευση σχολίου