Ηταν 20 χρονών. Τον έλεγαν Μιχάλη Μυρογιάννη. Τον δολοφόνησε εν ψυχρώ σαν σήμερα το ΄73 ο Ντερτιλής (Βίντεο)

Βρέθηκε σε δύσκολη εποχή. Ασφυκτιούσε. Αγωνιούσε και αγωνιζόταν. Πάλευε να απαλλαγεί από τον βραχνά που του στερούσε το χαμόγελο, από την φασιστική μαυρίλα που καταπλάκωνε την καθημερινότητα του και την χώρα.  Τον έλεγαν Μιχάλη Μυρογιάννη.

Μετρούσε μόνο 20 χρόνια ζωής. Κουβαλούσε μαζί του χιλιάδες όνειρα και επιθυμίες, όταν βρέθηκε με «τα μάτια κόκκινα και πρησμένα», από τα δακρυγόνα.
«Μάνα η χούντα θα πέσει, κοντεύουμε να ρίξουμε την χούντα», ήταν η απάντηση του στην ανησυχία της μάνας του που έβλεπε το σπλάχνο της «χτυπημένο και μελανιασμένο από τα γκλοπ» των μπάτσων.

Ηταν εργάτης. Ηλεκτρολόγος. Από μικρός στην βιοπάλη. Ελαχε να συναντηθεί με το νεολαιίστικο ξέσπασμα του ’73.  Τρεις μέρες στην κατάληψη του Πολυτεχνείου ένωσε την φωνή του με χιλιάδες ακόμα, φοιτητές, μαθητές, εργάτες, που είχαν τα ίδια όνειρα, τις ίδιες διεκδικήσεις: «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία».

Δεν πρόλαβε να χαρεί ακόμα κι αυτή την κουτσουρεμένη ελευθερία για την οποία αγωνίστηκε. Ενας φασίστας καραβανάς από τους πρωτεργάτες της Απριλιανής δικτατορίας, ο Ν. Ντερτιλής, («ήρωας, λεβέντης του οποίου το όνομα του θα γραφεί με χρυσά γράμματα στην Ελληνική Ιστορία» σύμφωνα με τον υποφυρερίσκο, Μιχαλολιάκο), τον δολοφόνησε εν ψυχρώ.

Η σπαρακτική φωνή της μάνας του Μιχάλη Μυρογιάννη –μιας μάνας που οι χουντικοί είχαν το θράσος να της ζητήσουν να εξαγοράσει το αίμα του παιδιού της προσφέροντας της χρήματα για να σιωπήσει στο έγκλημά τους- στο βίντεο που παραθέτουμε είναι τόσο συγκλονιστική, όσο και το κείμενο της που δημοσίευσε η εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» τον Νοέμβρη του 1983.

Πριν 10 χρόνια, αυτή τη μέρα, είχα κι εγώ ένα παλικάρι, που έφυγε να πάει στο Πολυτεχνείο και από τότε δεν ξαναγύρισε. Θυμάμαι τα τελευταία του λόγια: « Μάνα, πόσο όμορφη είναι η ζωή. Μάνα, τι ωραία λόγια έχει ο Εθνικός μας Ύμνος».
Κι όταν του είπα, μη βγεις αγόρι μου σήμερα, μου απάντησε με το τραγούδι: «Κράτα, μάνα, και θα γίνει το μεγάλο πήδημα, λευτεριά και ρωμιοσύνη είναι αδέρφια δίδυμα»

Θυμάμαι και κάτι ακόμα: Εκείνο το πρωί όσες φορές έπαιρνα νερό, κι έβγαινα στην αυλή να ποτίσω τις γλάστρες με τα λουλούδια, έτρεχε και με φιλούσε. Τότε δεν μπορούσα να εξηγήσω το γιατί. Τα δεχόμουν όλα αμίλητη και περήφανη.
Τώρα ξέρω γιατί. Τώρα που έχω μείνει με ένα χαρτί στο χέρι που λέει: «Διαμπερές τραύμα στο κεφάλι, βληθείς δια πυροβόλου όπλου, έξοδος εγκεφαλικής ουσίας».

Κι όταν πια η μοναξιά, η πίκρα, ο πόνος, γίνονται αγανάκτηση, είναι σαν να ακούω τη φωνή του να μου λέει: «Μάνα, δεν πέθανα. Το αίμα μου σας ελευθέρωσε».

Και τότε σκέπτομαι και ευχαριστώ όλους εκείνους που τον τίμησαν και τον τιμούν με οποιοδήποτε τρόπο. Και βλέπω τη μορφή της προτομής του, που βρίσκεται στη Μυτιλήνη, να μου χαμογελά».

ΑΝΘΗ ΜΥΡΟΓΙΑΝΝΗ