Στην προκειμένη περίπτωση βλέπουμε μια απελπισμένη μεσήλικα γυναίκα να αναποδογυρίζει κάδους σκουπιδιών, στην προσπάθεια της να εντοπίσει κάτι που θα της φανεί χρήσιμο. Το εξ ίσου εντυπωσιακό είναι ότι οι διαβάτες την προσπερνούν αδιάφοροι, χωρίς να τους κάνει καμιά εντύπωση το περιστατικό. Κι αυτό είναι τρομερό. Αν σαν κοινωνία δηλαδή συνηθίσουμε να θεωρούμε τέτοιες εικόνες ως κάτι το συνηθισμένο, αν δεν απλώσουμε το χέρι να βοηθήσουμε έναν συνάνθρωπο μας που βρίσκεται στην έσχατη ένδεια τότε έχουμε αποκτηνωθεί.
Ναι, η οικονομική καπιταλιστική κρίση μας έχει ισοπεδώσει, έχει οδηγήσει σε δραματικά αδιέξοδα πλατιές λαϊκές μάζες, αλλά όταν χάσουμε και την ανθρωπιά μας τότε η σημερινή οδυνηρή κατάσταση, για τον κόσμο της τάξης μας δεν θα είναι αναστρέψιμη.
Μπορεί να ζητήσεις από κάποιον να συστρατευτεί στον αγώνα για μια καλύτερη κοινωνία, όταν αδιαφορείς βλέποντας τέτοιες συγκλονιστικές εικόνες;
Και οι ευθύνες μας εδώ είναι τεράστιες, γιατί η αδυναμία μας να δημιουργήσουμε ισχυρές μορφές αλληλεγγύης, να συμβάλουμε όσο μπορούμε ώστε να απαλύνουμε στο μέτρο των δυνατοτήτων μας τους χειμαζόμενους συνανθρώπους μας είναι ολοφάνερη. Είναι μια μορφή ταξικής αλληλεγγύης να σταθούμε οργανωμένα δίπλα στα πιο ευάλωτα από την βάρβαρη επέλαση του καπιταλισμού, στρώματα της κοινωνίας μας. Και όσο δεν το κάνουμε συνηθίζουμε την μορφή του καπιταλιστικού τέρατος χωρίς να μας ενοχλεί.
Δημοσίευση σχολίου