Παρά τη συμφωνία που προέβλεπε, μεταξύ άλλων, την αμνήστευση των πολιτικών εγκλημάτων και τη δημιουργία μιας δημοκρατικής πολιτείας που θα εγγυόταν την «ελεύθερα εκδήλωση πολιτικών φρονημάτων των πολιτών, καταργούσα πάντα τυχόν προηγούμενον ανελεύθερον Νόμον», οι ηττημένοι των Δεκεμβριανών βρέθηκαν γρήγορα στο στόχαστρο τόσο των αντίπαλων πολιτικά ομάδων και ατόμων όσο και των ίδιων των μηχανισμών του κράτους.
Η Λευκή Τρομοκρατία, όπως ονομάστηκε η βίαιη αυτή περίοδος μεταξύ της συμφωνίας της Βάρκιζας και των εκλογών του 1946, αποτελούσε σε πολλές περιπτώσεις τη ρεβάνς μελών δεξιών ομάδων της Κατοχής αλλά και συνεργατών των κατακτητών, οι οποίοι μετά τα Δεκεμβριανά μπορούσαν πλέον να προβάλλονται ως δικαιωμένοι για τις κατοχικές «αντικομμουνιστικές» (με εισαγωγικά ή χωρίς) επιλογές τους.
Ωστόσο η Λευκή Τρομοκρατία δεν ήταν απλώς ιδιωτική υπόθεση, συνέχεια των συγκρούσεων ομάδων της κατοχής. Ηταν σε μεγάλο βαθμό και υπόθεση του ίδιου του κράτους και των μηχανισμών του, οι οποίοι στοχοποίησαν, σε πολλές περιπτώσεις εντελώς ανοικτά, τα μέλη του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ) και του Ελληνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (ΕΛΑΣ), επιχειρώντας την πλήρη εξάλειψη του πολιτικού αντιπάλου. Η εκκαθάριση ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δημοσίευση σχολίου