Η καταδίκη της φασιστικής Δεξιάς και της Ακροδεξιάς απ' τα αστικά κόμματα ανέκαθεν στον καπιταλισμό και ιδιαίτερα στον ολοκληρωτικό καπιταλισμό αποτελεί κολυμβήθρα του Σιλωάμ γι’ αυτά τα κόμματα, ιδίως όταν οι υπεραντιδραστικές δυνάμεις ενισχύονται και αποδεικνύουν έμπρακτα την αντιδραστική πολιτική τους.
Η συστηματική προβολή του χειρότερου και του χείριστου κάνει το κακό να φαίνεται καλό. Τα ακροδεξιά κόμματα στηλιτεύονται, επί παραδείγματι για την άτεγκτη και απάνθρωπη ξενοφοβική πολιτική τους απ’ τα αστικά κόμματα και δη τα κυβερνώντα. Αυτή όμως η ξενοφοβική στάση τρέφεται απ' την αντιδραστική πολιτική των αστικών κυβερνήσεων, που ευθύνονται για τη μεταναστευτική και προσφυγική ροή με τους πολέμους που εξαπολύθηκαν. Επιπλέον, αρνούνται ν’ αναλάβουν τις ευθύνες τους για την εξασφάλιση ανθρώπινης διαβίωσης γι’ αυτούς τους ανθρώπους αμβλύνοντας έτσι και τις αντιδράσεις των κατοίκων απ' τα προβλήματα που αναπόφευκτα δημιουργούνται, ώστε να μην εγκλωβίζονται στη ρητορική και την πρακτική των ξενόφοβων ακροδεξιών.
Στον σύγχρονο ολοκληρωτικό καπιταλισμό έχουν σχεδόν εκλείψει οι στρατιωτικές δικτατορίες. Κυριαρχούν όμως τα καθεστώτα έκτακτης ανάγκης, που παγιώνονται σε καθεστώτα κοινοβουλευτικής δικτατορίας.
Η επιβολή, κατ’ επανάληψη, κατάστασης έκτακτης ανάγκης στην πολιτισμένη Γαλλία, αλλά και η διαρκής παράτασή της στην Τουρκία του Ερντογάν τυπικά δεν αποτελούν δικτατορικά καθεστώτα, αλλά υιοθετούν θεμελιώδεις δικτατορικές πρακτικές. Και όσο με διάφορα προσχήματα τις διατηρούν ή τις επαναλαμβάνουν, θα τείνουν και θα προσομοιάζουν στις τυπικές δικτατορίες και θα τους ανοίγουν το δρόμο.
Η διακυβέρνηση της μεσοπολεμικής Γερμανίας απ' τον πρόεδρο Χίντεμπουργκ με διατάγματα εξοικείωνε την κοινωνία μ' αυτή τη δικτατορική πρακτική και λείανε το δρόμο για την ολοκληρωτική δικτατορία του Χίτλερ το 1933.
Αλλά και στον ολοκληρωτικό κοινοβουλευτισμό της χώρας μας, ιδίως στη μαύρη περίοδο των μνημονίων, η κατάχρηση των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου, οι νόμοι-πλαίσια, τα πολυνομοσχέδια, που ψηφίζονται εν όλω, οι άσχετες τροπολογίες, οι υπουργικές αποφάσεις που είναι εντελώς εκτός της νομοθετικής διαδικασίας, όπως ανάλογα και οι ερμηνευτικές εγκύκλιοι που συχνά στρεβλώνουν ή αναιρούν βασικές διατάξεις νόμων αποτελούν όχι έκτακτες αλλά σε μεγάλο βαθμό τακτικές πλέον πρακτικές που αποκαθηλώνουν και ευτελίζουν την κυρίαρχη, υποτίθεται, νομοθετική εξουσία και αποθεώνουν μιαν ανεξέλεγκτη εκτελεστική εξουσία, που απορροφά τη νομοθετική και δικαστική εξουσία.
Η κοινοβουλευτική δικτατορία δεν είναι τυπική αστική δικτατορία. Αυτό έχει ακόμη τη σημασία του και δεν πρέπει να το παραβλέπουμε. Δεν είναι όμως κάτι αντίθετο με τη δικτατορία, αλλά μια ιδιότυπη μεταβατική μορφή της, αλλού περισσότερο και αλλού λιγότερο ανεπτυγμένη. Σ’ αυτό το καθεστώς μόνο επιμέρους δημοκρατικές κατακτήσεις είναι εφικτές.
Ο κοινοβουλευτικός ολοκληρωτισμός δεν εκδημοκρατίζεται, ανατρέπεται.
Δημοσίευση σχολίου