Είναι άχαρο να ασκεί κριτική ένας σχολιαστής-αρθρογράφος σε έναν άλλο, όμως και οι κριτές πρέπει να κρίνοντας ειδικά από τη στιγμή που χτυπάνε καμπανάκι δημοκρατικής επικινδυνότητας, με απόλυτη επίγνωση των αποτελεσμάτων του λόγου και της πράξης τους και όχι απλώς ως αποτελέσματα ηλιθιότητας ή αυνανιστικού ενθουσιασμού.
Στην περίπτωση του Στέφανου Κασιμάτη η φράση που αποδίδεται στον Βολταίρο «διαφωνώ με ό,τι λες αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες» ακούγεται σαν η μεγαλύτερη βλακεία μετά το χριστιανικό «αν σου μπουνίσω το μάγουλο, γύρνα μου και το άλλο».
Και αυτό επειδή εν καιρώ πολέμου (και τα γραπτά του είναι κάτι σαν νεοφασιστικοφιλελεύθερες προκλήσεις-προσκλήσεις σε πολεμικά συλλαλητήρια για διαπόμπευση, κρέμασμα, ανασκολόπιση κάθε αριστερού που θα βρει ένας φασίστας στον δρόμο του) οι κανόνες του παιχνιδιού αλλάζουν.
Οταν κάποιος προπαγανδιστικά προσπαθεί να φιμώσει ή να διαστρεβλώσει ή να εξαφανίσει και να γελοιοποιήσει τον δικό σου λόγο βαρώντας σου μπουνιές, τότε αν υπερασπίζεσαι το δικαίωμά του να το κάνει είσαι ή μαλάκας ή ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δημοσίευση σχολίου