Η δοκιμασμένη συνταγή της αντιμετώπισης των κοινωνικών αγώνων στην Τουρκία, με βασανισμούς και κρατικές δολοφονίες συνεχίζεται και εντείνεται απο το φασιστικό καθεστώς του Ερντογαν. Οσο οι ταξικές αντιθέσεις στη χώρα βαθαίνουν και η σύγκρουση ανάμεσα στις επαναστατικές και τις κρατικές, κατασταλτικές δυνάμεις γίνεται πιο σφοδρή, καινούργια ονόματα έρχονται να προστεθούν στο μακρύ κατάλογο των δολοφονημένων αγωνιστών, δίπλα σε εκείνα του Μπερκίν Ελβάν, της Ντιλέκ Ντογιάν, της Γουναι Οζαρσλάν, των νεκρών της σφαγής του Σουρούτς, των θυμάτων της βομβιστικής επίθεσης στην Αγκυρα, όλων όσοι έχασαν τη ζωή τους στον αγώνα ενάντια στις φυλακές τύπου F .
Από την απόπειρα πραξικοπήματος τον Ιούλη του 2016 μέχρι και σήμερα, η Τουρκία βρίσκεται σε μόνιμο καθεστώς έκτακτης ανάγκης. Ενα καθεστώς που δεν τηρεί πια ούτε τα στοιχειώδη προσχήματα, αυτά τα οποία συνήθως επιστρατεύονται από το πολιτικό κατεστημένο της αστικής "δημοκρατίας", του κοινοβουλευτισμού και της "ελευθερίας της αγοράς" για να μεταμφιέζει τις ανθρωποφαγικές του πολιτικές.
Ο ιμπεριαλισμός και το καθεστώς Ερντογάν ,οι ντόπιοι συνεργάτες του στην Τουρκία, δεν τα έχουν ανάγκη και δεν χάνουν τον καιρό τους με τέτοιες λεπτομέρειες. Στηρίζουν και στηρίζονται απο μια κρατική δομή με ξεκάθαρα φασιστικά χαρακτηριστικά. Δεν είναι μόνο οι επαναστατικές οργανώσεις, δεν είναι μόνο οι αναρχικοί και οι κομμουνιστές. Οποιος και όποια αντιστέκεται ή απλά εκφράζεται αρνητικά απέναντι στο καθεστώς, χάνει τη δουλειά του, στοχοποιείται, αιχμαλωτίζεται και συχνά δολοφονείται. Ο φόβος γίνεται ο καθημερινός βραχνάς εκατομμυρίων ανθρώπων. Ακόμα και ένα σχόλιο ή μια κριτική κατά του καθεστώτος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μπορεί να στείλει έναν άνθρωπο στη φυλακή. Οι χιλιάδες απολυμένων και προφυλακισμένων ανθρώπων δίνουν ένα μέτρο αυτής της ζοφερής πραγματικότητας.
Από τη μία είναι ο φόβος. Από την άλλη η προπαγάνδα. Την ίδια στιγμή που το κράτος και τα τσιράκια της άρχουσας τάξης δολοφονούν και φυλακίζουν ανθρώπους, ο Ερντογάν σερβίρει στο πιο ενσωματωμένο κομμάτι της κοινωνίας, ένα φτηνό θέαμα δήθεν οργισμένου αντιαμερικανισμού και αντιγερμανισμού που βέβαια, εκτός του ότι εντάσσεται στο πλαίσιο των συνηθισμένων και αναπόφευκτων ενδοιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, (και οι ύαινες τσακώνονται μεταξύ τους διεκδικώντας μεγαλύτερο κομμάτι από το θήραμα, αφού όμως πρώτα το έχουν σκοτώσει όλες μαζί) , ταυτόχρονα στοχέυει στην τόνωση του εθνικιστικού και θρησκευτικού φανατισμού και στην περαιτέρω ισχυροποίηση του ρόλου του φασιστικού στρατού και των σωμάτων ασφαλείας.
Φυσικά η κοκκορομαχία με ΗΠΑ και ΕΕ, σε τίποτε δεν εμποδίζει το τουρκικό κράτος να συμμετέχει στις σφαγές αμάχων στη Συρία, τιμώντας το ρόλο του ως καλού συμμάχου και γεωστρατηγικά αναβαθμισμένου εταίρου του διεθνούς ιμπεριαλισμού.
Στην πραγματικότητα, το καθεστώς είναι οργισμένο μόνο απέναντι στους αγωνιζόμενους ανθρώπους. Φυλακές, εκκαθαρίσεις, κοινωνικός αποκλεισμός, βασανιστήρια, δολοφονίες αποτελούν την απάνθρωπη καθημερινότητα για όσους και όσες επέλεξαν να στέκονται όρθιοι και όρθιες απέναντι στο τέρας
Μέσα σε αυτή τη δυστοπική συνθήκη, η Nuriye Gülmen μια καθηγήτρια από τις χιλιάδες που έχασαν ξαφνικά την δουλειά τους τόλμησε να ξεκινήσει ένα πολύμηνο αγώνα, στην Άγκυρα, ενάντια στις απολύσεις .
Μαζί με τον επίσης απολυμένο δάσκαλο Semih Özakça άρχισαν απεργία πείνας στις 9 Μαρτίου 2017.
Παρά την αστυνομική καταστολή και τις συλλήψεις, κατάφεραν η φωνή τους να ακουστεί δυνατά, ενωμένη με τις φωνές κι άλλων καταπιεσμένων μέσα κι έξω από την Τουρκία
Στις 22 Μαΐου, 76η μέρα απεργίας πείνας, η αντιτρομοκρατική τους συνέλαβε και την επόμενη μέρα προφυλακίστηκαν με τις κατηγορίες ότι η αντίσταση τους μπορεί να μετατραπεί σε εξέγερση καθώς και για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση.
Πλέον μέσα στη φυλακή και με την κατάσταση της υγείας τους να είναι σε κρίσιμο στάδιο, συνεχίζουν την πολυήμερη απεργία πείνας, διεκδικώντας τα αιτήματά τους, αντιστεκόμενοι στο φασιστικό καθεστώς του ΑΚP.
Απέναντι στις διώξεις αγωνιστών, κανείς δεν μπορεί να στέκεται απαθής και αμέτοχος. Εμείς, έχοντας την σκέψη μας στην Nuriye, στον Semih και σε όλους τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που θυσιάζουν τη ζωή και την ελευθερία τους με το όραμα ενός άλλου κόσμου επιτεθήκαμε στα γραφεία της Turkish Airlines.
Κάθε σύντροφος και κάθε συντρόφισσα που βασανίζεται στα χέρια του κράτους και του ταξικού εχθρού, ειναι μια ανοιχτή πληγή πάνω στο σώμα της κοινωνικής επανάστασης
ΝΙΚΗ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΠΟΥ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΙΤΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΟΥ ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΣΥΡΙΑ
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΚΑΤΑΠΙΕΣΜΕΝΩΝ.
Πηγή: indymedia
Δημοσίευση σχολίου