Δούλεψε και σκάσε, δούλεψε με καύσωνα, δούλεψε με καταιγίδα, δούλεψε φορτωμένος σαν γαϊδούρι και αν διαμαρτυρηθείς, να εκεί έξω χιλιάδες ζητάνε μια δουλειά. Αν η εξωτερική εργασία αναγνωριζόταν ως συγκεκριμένη ειδικότητα, αν τα αφεντικά ήταν υποχρεωμένα να κολλάνε ένσημα βαρέα και ανθυγιεινά, αν υπήρχαν συγκεκριμένα δικαιώματα, τότε το περιβάλλον μέσα στο οποίο θα γινόταν η εργασία θα περιόριζε κατά πολύ τα εργατικά ατυχήματα.
Τα παραπάνω τόνιζε σε ανακοίνωσή του το Σωματείο Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου, όταν ένα 20χρονο παιδί, απ' το Πακιστάν ο Mehmood Rehman σκοτώθηκε εν ώρας καθώς δούλευε ανασφάλιστος για να αποκτήσει ένα μεροκάματο του τρόμου στο σουβλατζίδικο bellissimo στον Κολωνό.
Την παρακάτω ανάρτηση είχαμε εμείς στις 14 Οκτώβρη 2017 όταν άλλο ένα 25χρονο παιδί, ντελιβεράς, έχασε την ζωή του, στο Στόμιο Ιεράπετρας, όταν σκοτώθηκε σε τροχαίο παλεύοντας να αποκτήσει ένα άθλιο μεροκάματο επιβίωσης:
Δεν είχε εμπλακεί ποτέ σε πόλεμο ανάμεσα σε μαφιόζικες συμμορίες. Δεν είχε επιλέξει να διαθέσει τις «υπηρεσίες» του, στους εγκληματίες του «λευκού κολάρου».
Πάλευε καθημερινά για το μεροκάματο του τρόμου, πιθανότατα ανασφάλιστος και για 3-3,5 ευρώ την ώρα. Ηταν ντελιβεράς.
Οι εφημερίδες θεωρούν πλεονασμό να αναφέρουν το όνομα του. Αρκούνται σε ένα μονόστηλο: «Υπέκυψε ο 25χρονος υπάλληλος ντελίβερι που τραυματίστηκε σοβαρά σε τροχαίο, το απόγευμα της Παρασκευής, στο Στόμιο Ιεράπετρας.
Η μηχανή, η οποία οδηγούσε ο νεαρός συγκρούστηκε με διερχόμενο ΙΧ, με αποτέλεσμα ο 25χρονος να πέσει στο οδόστρωμα και να υποστεί σοβαρότατες κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις.
Ο νεαρός που βρισκόταν εν ώρα εργασίας όταν συνέβη το δυστύχημα έδωσε μάχη για να κρατηθεί στη ζωή αλλά υπέκυψε αργά το βράδυ της Παρασκευής».
Κανένας πολιτικάντης δεν δήλωσε «συγκλονισμένος» για τον θάνατο του.
Περιττή πολυτέλεια για τους τηλεπαρουσιαστές των δελτίων ειδήσεων η παραμικρή αναφορά σ’ αυτό το γεγονός. Αλλωστε ένας απλός νεαρός εργάτης ήταν. Και γι’ αυτούς οι εργάτες είναι «ομιλούντα εργαλεία» και συνεπώς αναλώσιμοι.
Και ήταν μόνο 25 χρονών …
Ενα περασμένο κείμενο αναγνώστη μας που αναφέρει ένα προσωπικό του βίωμα από επαφή που είχε με ένα παιδί ντελιβερά σου δημιουργεί ένα σφίξιμο στο στομάχι:
Πλάμεν τον λέγαν. Ηρθε στην Ελλάδα οικονομικός πρόσφυγας και άλλαξε όνομα, Εγινε Πέτρος.Κατάγεται από ένα χωριό κοντά στην πόλη Μπούρκας της Βουλγαρίας και ήρθε στην Ελλάδα να αποκτήσει δικαίωμα στο όνειρο. Είναι δεν είναι 21-22 χρονών παιδί.
Προσπαθούσε να βγάλει το μεροκάματο του τρόμου. Ντελίβερι. Δέκα ώρες την μέρα πάνω σε ένα παπάκι, μοιράζοντας πίστες και αμειβόμενος με 4 ευρώ την ώρα.
Χωρίς ασφάλιση, χωρίς άδειες, ουσιαστικά ανύπαρκτος για το ελληνικό κράτος.
Βλέπετε, είναι ένας απ’ αυτούς που η επίσημη πολιτεία ονομάζει «λαθρομετανάστες».
Για το αφεντικό του ήταν μια φτηνή εργατική δύναμη. Για τον σπιτονοικοκύρη του που του νοίκιαζε ένα άθλιο υπόγειο δωμάτιο στην Πετρούπολη για 350 ευρώ τον μήνα, χωρίς αποδείξεις φυσικά, ήταν ένας καλός πελάτης. Για την κοπελιά του η ελπίδα προσωποιημένη.
Για μένα που τον γνώριζα –έστω και επιφανειακά γιατί τον ήξερα σαν το «παιδί που φέρνει τις πίτσες» και μόνο σε τέτοιες περιπτώσεις ανταλλάσσαμε μερικές κουβέντες- ήταν ένα καλό παιδί.
Πάντα έβρισκε χρόνο να μιλήσουμε. Μου έλεγε για την πατρίδα του, για την κοπελιά που αγαπούσε, για τα σχέδια που έκανε για τον αρραβώνα του.
Είχε περάσει ένα Κυριακάτικο πρωινό απ’ το σπίτι. Με ξύπνησε. Γνώριζε ότι έχω σύνδεση στο Ιντερνετ και με παρακάλεσε αν γινόταν να έγραφε κάποια τραγούδια σε CD να τα έστελνε στην κοπελιά του.
Πρέπει να την αγαπάει πολύ. Είχε στόχο να μαζέψει 3.000 ευρώ, να πάει στην πατρίδα του να αρραβωνιαστεί, και μετά να νοικιάσει ένα ανθρώπινο σπίτι για να φέρει την Αιμίλια –έτσι λένε το αμόρε του- να ζήσουν μαζί.
Σήμερα το πρωί, τυχαία, πέρασα απ’ το μαγαζί στο οποίο δουλεύει. Τον αναζήτησα. Και τότε έμαθα ότι χτες το βράδυ τον παρέσυρε και τον καταπλάκωσε φορτηγό, που ο οδηγός του παραβίασε το κόκκινο και ότι βρίσκετε σε άσχημη κατάσταση στο ΚΑΤ.
Συγκλονίστηκα. Πήγα στο νοσοκομείο. Δεν μπόρεσα να τον δω. Κάποια νοσοκόμα μου είπε ότι τον έχουν σε καταστολή και οι γιατροί λένε ότι ίσως χρειαστεί να του ακρωτηριάσουν το ένα πόδι.
Ειλικρινά, δεν ξέρω τι να πω. Μέσα μου γίνεται ένας χαμός. Πονάω που ένας κολλητός μου, γιατί έτσι θεωρούσα τον Πλάμεν, περνάει μια τέτοια φρικτή κατάσταση, αγανακτώ γιατί για ορισμένους το φιλαράκι μου θεωρείται ένας «λαθρομετανάστης» που μπορεί να τον εκμεταλλεύονται με άθλιο μισθό, χωρίς κανένα εργατικό δικαίωμα.
Αντώνης Δ.
Υ.Γ. Ξέρω σύντροφοι ότι το μπλοκ σας είναι πολιτικό και ένα τέτοιο κείμενο μπορεί να θεωρηθεί μελοδραματικό και να χαλάει την όλη εικόνα της παρουσία σας.
Εγώ όμως αισθάνθηκα την ανάγκη να το γράφω γιατί σας παρακολουθώ κάθε μέρα και έχω αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση μαζί σας άσχετα αν δεν γνωριζόμαστε και εσείς αν θέλετε το δημοσιεύεται, αν όχι … πάλι αναγνώστης σας θα είμαι.
ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ: Σύντροφε Αντώνη. Το κείμενο σου αξίζει όσα δέκα πολιτικά κείμενα δικά μας. Και φυσικά είναι εξόχως πολιτικό, Σου στείλαμε μαιηλ για να δούμε πώς μπορούμε πρακτικά να βοηθήσουμε στο δράμα που βιώνει το φιλαράκι σου.
Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με εργατικά ατυχήματα. Εχουμε εργοδοτικά εγκλήματα με την ανοχή του κράτους. Το υπογραμμίζει και περασμένη ανακοίνωση του Σωματείου των ντελίβεράδων:
Η σύγχρονη βαρβαρότητα που επιβάλλεται από τα ευρωμνημόνια κι όλα τα αντεργατικά μέτρα δεν υπολογίζει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, την ανθρώπινη ζωή. Τα εργατικά ατυχήματα έχουν γίνει καθημερινότητα.
Όσο βαθαίνει η εργασιακή εκμετάλλευση τόσο θα αυξάνονται, τόσο πιο μαύρη θα γίνεται η καθημερινότητα των εργαζομένων.Θέλουν εργαζόμενους χωρίς δικαιώματα και εργοδότες χωρίς υποχρεώσεις!
Ο σύγχρονος εργασιακός μεσαίωνας πρέπει να ανατραπεί! Με τους αγώνες στα χέρια των εργαζομένων, με δημοκρατικό συντονισμό, με εργατικό μέτωπο ενάντια στην εργοδοτική αυθαιρεσία, το διαμελισμό των δικαιωμάτων μας, το φόβο και την ανασφάλεια, ενάντια στην πολιτική του κεφαλαίου.
(Αρχική φώτο αρχείου)
Δημοσίευση σχολίου