Η κυβέρνηση επιχείρησε να παρουσιάσει την επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα ως «ιστορική». Ούτε η επιδίωξη ούτε η σχετική αποτίμηση επιβεβαιώθηκαν. Τόσο από τα όσα συνέβησαν με τις από ελληνικού εδάφους τοποθετήσεις του Τούρκου Προέδρου όσο και κυρίως από τα όσα ακολούθησαν: Ενταση στη ρητορική της Τουρκίας, αναβάθμιση των αιτιάσεων περί «τουρκικών νησιών που έχουν καταληφθεί από την Ελλάδα» και στη συνέχεια απογείωση της προκλητικότητας που έφτασε μέχρι του σημείου των επιθετικών κινήσεων στην κυπριακή ΑΟΖ, την αναγωγή μέσω Naftex του Καστελόριζου σε... τουρκικό έδαφος, τον εμβολισμό του ελληνικού πλοίου στα Ιμια και τώρα στην αιχμαλωσία των δύο Ελλήνων στρατιωτικών.
Μια παρατήρηση-ερώτηση εδώ: Αλήθεια, τι είδους συμμαχία είναι αυτή, η εντός ΝΑΤΟ, όταν ο στρατός του ενός συμμάχου κρατά ομήρους στρατιώτες του άλλου συμμάχου, και αντί αυτά να λύνονται εντός της συμμαχίας, ο ένας σύμμαχος -Ελλάδα- ζητά παρέμβαση του ΟΗΕ;
Για όλα τα παραπάνω η Ε.Ε. έχει ξεχειλίσει από... αλληλεγγύη προς τη χώρα μας με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που και οι άλλοι μας σύμμαχοι, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, τηρούν «ίσες αποστάσεις». Εκτός αν νομίζει κανείς ότι το θαλάσσιο «ιππικό» των ΗΠΑ προσεγγίζει την περιοχή έχοντας έγνοια για τα ελληνικά και κυπριακά κυριαρχικά δικαιώματα και όχι για τα επιχειρηματικά «δικαιώματα» της Exxon Mobil, που μόνο μύωπας θα έβλεπε ότι αυτά τα δύο ταυτίζονται.
Συμπέρασμα: Ψυχραιμία, νηφαλιότητα και αναστοχασμός για τον ρόλο του ευρωατλαντισμού. Αυτού του «δούρειου ίππου» που πλήττει την Ελλάδα και οικονομικά και κυριαρχικά.
Δημοσίευση σχολίου