Σαν σήμερα 5 Απρίλη του 1945, λίγο καιρό μετά την Συμφωνία της Βάρκιζας συνεδριάζει στην Αθήνα η 11η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ και στις εργασίες της που διαρκούν μέχρι της 10 του μήνα, κάνει απολογισμό της δράσης του ΚΚΕ στην περίοδο της Κατοχής και της Εθνικής Αντίστασης, χαράζοντας την πολιτική γραμμή του Κόμματος, επιμένοντας στην αντίληψη της «εθνικής συνεννόησης».
Το ανώτατο καθοδηγητικό όργανο του ΚΚΕ αν και παραδέχεται ότι υπήρξαν απαράδεκτα λάθη και υποχωρήσεις στις Συμφωνίες του Λιβάνου (όπου αποδεχόμενοι το σχηματισμό κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας με πρωθυπουργό τον Παπανδρέου και παίρνοντας 7 υπουργεία, παρέδωσαν την εξουσία ουσιαστικά στην αστική τάξη) και της Καζέρτας, («Στη Συμφωνία της Καζέρτα, όπως στην αντίστοιχη του Λιβάνου που προηγήθηκε, το ΚΚΕ συμμετείχε στο όνομα της "εθνικής ενότητας". Έτσι, δεν αξιοποιήθηκε το γεγονός ότι ο λαός ήταν ένοπλος, ενώ είχαν διαμορφωθεί φύτρα εξουσίας -λαϊκή αυτοδιοίκηση, δικαιοσύνη, παιδεία, κ.ά., που θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε πυρήνες της επαναστατικής δράσης για την καθολική σύγκρουση, με στόχο την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας», αναφέρει ο ιστορικός Γ. Μαργαρίτης), δικαιολογεί απόλυτα την υπογραφή της Συμφωνίας της Βάρκιζας.
Σε ένα βαθμό λοιπόν ήταν λογικό να αποτελέσει μαζί με τον Ιωαννίδη τα βασικά στελέχη του ΚΚΕ που υπερασπίστηκαν σθεναρά στην 11 Ολομέλεια του ΚΚΕ την εφαρμογή της Συμφωνίας της Βάρκιζας.
Στην εισήγησή του ο Σιάντος επιχειρηματολόγησε ότι η συνέχιση του αγώνα θα προκαλούσε μεγαλύτερη ζημιά στο κόμμα Το δίλημμα σύμφωνα μ αυτόν ήταν: "Συμφωνία ή συνέχιση του ανταρτοπόλεμου, με ταξικούς όμως όρους". Το αποτέλεσμα, σύμφωνα με το σκεπτικό του θα ήταν ότι «η βάση του αγώνα θα στένευε και οπωσδήποτε θα αφαιρούνταν ο χαρακτήρας που είχε πριν φύγουν οι Γερμανοί και Ιταλοί. Θα καταντούσαμε μια αίρεση που θα μπορούσαν ακόμα και να μας επικηρύξουν».
Η Συμφωνία της Βάρκιζας, σύμφωνα με τον Σιάντο «είναι μια συμφωνία ανάγκης, δεν είναι όμως παράδοση άνευ όρων. Είναι ένα μίνιμουμ ελευθεριών για τη δράση. Δίνει ένα ηθικό νομικό έρεισμα για την αντιφασιστική πάλη. Δίνει ακόμα το πλεονέκτημα να γίνει απόφαση των μαζών, της κοινής γνώμης του εξωτερικού και των συμμάχων». Ο ίδιος παρότρυνε τα στελέχη και τα μέλη του ΚΚΕ αφενός να παλέψουν για την εφαρμογή της Συμφωνίας, την οποία έπρεπε να υποστηρίξουν, και αφετέρου να ασκήσουν πιέσεις γα την ψήφιση συγκεκριμένης νομοθεσίας που να κατοχυρώνει την εφαρμογή της. (ΚΚΕ Επίσημα κείμενα τ.5 σ. 425).
Επανέλαβε δηλαδή ο Γ. Σιάντος όσα είχε πει σε συνέντευξή του στις 15 Φεβρουάριου 1945 (στο πρώτο φύλλο του «Ριζοσπάστη» που ξαναεκδίδεται στην Αθήνα μετά τα Δεκεμβριανά), τρεις μέρες μετά την υπογραφή της Συμφωνίας, τότε που δήλωνε ότι η Βάρκιζα αποτελούσε συνέχιση της πολιτικής της ομαλής δημοκρατικής εξέλιξης, της πολιτικής δηλαδή που ακολούθησε το ΚΚΕ στην Κατοχή.
Εδινε δηλαδή στο ΚΚΕ ένα ελάχιστο πλαίσιο δυνατοτήτων και προϋποθέσεων για να δουλέψει μαζικά και να αποκτήσει εκ νέου τον έλεγχο της πολιτικής κατάστασης. Η συνέχιση του ένοπλου αγώνα, σύμφωνα με τον Ιωαννίδη, θα ήταν καταστροφικό λάθος και θα συνεπάγονταν πολιτική ήττα και πολύ μεγαλύτερη ζημιά για το κόμμα, καθώς το ΚΚΕ θα έχανε τα ερείσματά του στις πόλεις και δεν θα μπορούσε να αναπτύξει καμία μαζική πολιτική δράση. (Γ. Ιωαννίδης: "Αναμνήσεις. Προβλήματα της πολιτικής του ΚΚΕ στην Εθνική Αντίσταση 1940 -1945").
Η 11η Ολομέλεια διαπίστωσε την ορθότητα της πολιτικής γραμμής του κόμματος, αναγνώρισε ωστόσο λάθη στην πρακτική εφαρμογή της. Υπογράμμισε ιδιαίτερα τα λάθη που έγιναν κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης του Δεκέμβρη του 1944, τα οποία εμπόδισαν την κομματική καθοδήγηση να έχει σαφή προοπτική για την πορεία της σύγκρουσης και να συνάψει μια συμφωνία με ευνοϊκότερους όρους από ό,τι η Βάρκιζα.
Δεν αμφισβητούνταν δηλαδή η Συμφωνία της Βάρκιζας αυτή καθαυτή, καθώς αναγνωριζόταν ότι συνάφθηκε ύστερα από τη στρατιωτική ήττα στην Αθήνα και ήταν κατά κάποιον τρόπο αναπόφευκτη. «Δώσαμε μια περίλαμπρη μάχη κατά της αντίδρασης και της Αγγλίας του Τσώρτσιλ και ηττηθήκαμε στρατιωτικά από υπεροχή υλικών μέσων. Αυτή η ήττα μας οδήγησε και στη Συμφωνία της Βάρκιζας».
Η Συμφωνία της Βάρκιζας, όπως και η Συμφωνία της Γιάλτας, θεωρούνταν ότι αποτελούσαν σοβαρό πολιτικό έρεισμα στον αγώνα κατά του φασισμού και την ομαλή δημοκρατική εξέλιξη της χώρας.
Η αντίδραση στα μέλη του κόμματος -κυρίως μεσαία στελέχη- αντιμετωπίστηκε με μια δεύτερη απόφαση επί των οργανωτικών θεμάτων, που αφορούσε την εκκαθάριση του κόμματος και την εφαρμογή της αρχής του «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού». Σε αυτό το πλαίσιο καταδικάστηκε, χωρίς να ανακοινωθεί δημόσια, η στάση του Αρη Βελουχιώτη, ο οποίος διαγράφηκε από μέλος του ΚΚΕ για απειθαρχία στη Συμφωνία. (ΚΚΕ Επίσημα κείμενα σ. 250).
Και εδώ θα σταθούμε ιδιαίτερα.
Διαβάστε την επιστολή του Αρη Βελουχιώτη προς τα μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ μετά την συμφωνία της Βάρκιζας
Η διαφωνία του Αρη στη Βάρκιζα
0 φυσικός αρχηγός του ΕΛΑΣ, παρόλο που υπέγραψε μαζί με τον Στέφανο Σαράφη τη διαταγή αποστράτευσης του αντάρτικου στρατού στις 16 Φεβρουάριου 1945, διατύπωσε ανοιχτά τις αντιρρήσεις του στη Συμφωνία της Βάρκιζας και κατήγγειλε την ηγεσία.
Στη συνέχεια προχώρησε στη δημιουργία του Μετώπου Εθνικής Ανεξαρτησίας (ΜΕΑ), ενός νέου ΕΑΜ, με το οποίο καλούσε τους πρώην συναγωνιστές του και τα κομματικά μέλη σε έναν νέο αγώνα εναντίον της αγγλικής, όπως θεωρούσε, κατοχής και υπέρ της πραγματικής ανεξαρτησίας της χώρας.
Στις προγραμματικές θέσεις του ΜΕΑ η Συμφωνία της Βάρκιζας χαρακτηριζόταν ως «προϊόν βίας ταξικής, ύστερα από έναν πόλεμο μιας ολόκληρης πάνοπλης αυτοκρατορίας, της Αγγλίας, εναντίον ενός ηρωικού αλλά μικρού και άοπλου λαού, του ελληνικού».
Τα βασικά χαρακτηριστικά της ήταν η κατάργηση της εθνικής ανεξαρτησίας, καθώς επέκτεινε την αγγλική κατοχή σε όλη τη χώρα, η εγκαθίδρυση καθεστώτος βίας, καθώς ανέστειλε τα συνταγματικά άρθρα για τις ατομικές ελευθερίες, η επιλεκτική παραβίαση της συμφωνίας υπέρ της αντίδρασης και κατά του λαού, καθώς μπορούσε να ερμηνεύεται κατά βούληση, και η δημιουργία σχέσεων κυριαρχίας της αντίδρασης και υποταγής του λαού.
Ο Αρης υποστήριξε ότι η άρνηση της Συμφωνίας της Βάρκιζας δεν αποτελούσε διάσπαση του λαϊκού αγώνα ούτε πρόκληση για άσκηση τρομοκρατίας και «παρανομιμοποίηση» του λαϊκού κινήματος.
Αντίθετα, πίστευε πως η παραδοχή της επέτρεπε τη διάσπασή του, καθώς προκαλούσε απογοήτευση στον λαό και καθιστούσε δυνατή την υποδούλωσή του με τρομοκρατικά και οικονομικά μέτρα.
Προέβλεπε δε -ορθά, όπως αποδείχθηκε- ότι «η τρομοκρατία ασκείται και θα ασκείται από την άρχουσα ολιγαρχία όλο και σε μεγαλύτερη κλίμακα» και προέτρεπε την ηγεσία να μην έχει «καμιά ψευδαίσθηση και αυταπάτη νομιμότητας, ύστερα μάλιστα από την ασύστολη παραβίαση και αυτής της συμφωνίας και τις συνεχιζόμενες συλλήψεις και βαρβαρότητες σε βάρος λαϊκών αγωνιστών».
Η πρώτη σελίδα της διακήρυξης του Μετώπου Εθνικής ανεξαρτησίας ΜΕΑ με ιδιόχειρες σημειώσεις του Αρη Βελουχιώτη
Σε όσους προέβαλλαν αντιρρήσεις σχετικά με την αναγκαιότητα ανατροπής της Συμφωνίας υποστηρίζοντας ότι δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για την εκδήλωση της αντίθεσης προς τη Συμφωνία και τους υπεύθυνους της σύναψής της, ο Αρης απαντούσε στα επιχειρήματά τους ένα προς ένα:
«Α. Κάνουμε συμμαχικό αγώνα και δεν μπορούμε να τα βάλουμε με έναν από τους συμμάχους, εφόσον συνεχίζεται ακόμη ο πόλεμος για τη συντριβή του φασισμού.
Ποτέ δεν πάψαμε και ούτε θα πάψουμε να κάνουμε συμμαχικό αγώνα. Η διεκδίκηση της ανεξαρτησίας μας δεν αποτελεί διάσπασή του, αλλά βαθύτερη εξυπηρέτησή του. Αντί η κατοχύρωση της ανεξαρτησίας μας να αναβληθεί για μετά το τέλος του πολέμου, αντί δηλαδή να παραπεμφθεί στις ελληνικές καλένδες, μπορεί θαυμάσια από τώρα να κατοχυρωθεί, για να είναι και μεγαλύτερη η ελληνική συμβολή στον συμμαχικό αγώνα και για να μην υπάρχει και στο μέλλον περίπτωση αντίθεσής μας με οποιονδήποτε μεγάλο σύμμαχό μας.
Β. Η διεθνής φορά των πραγμάτων είναι προς τα αριστερά και, έχοντας υπομονή, δεν είναι δυνατό να χάσουμε τη δημοκρατία στην Ελλάδα.
Δεν είναι δυνατό να στηριζόμαστε αποκλειστικά στη διεθνή φορά των πραγμάτων. Η διεθνής αυτή φορά είναι πάντα ανισομερής. Και γι’ αυτό ενώ μπορεί σε μια σειρά χώρες να δημιουργηθούν λαϊκά καθεστώτα στη χώρα μας μπορεί να επιβληθεί αντιλαϊκό καθεστώς με την ξενική βία. Μόνο με από τώρα αγώνα μπορούμε να αποτρέψουμε την επιβολή ενός τέτοιου καθεστώτος.
Γ. Η αναπόφευκτη μετά τον πόλεμο κεφαλαιοκρατική κρίση θα κάνει αδύνατη οποιαδήποτε λύση οποιοσδήποτε ζητήματος των μαζών. Και αυτό θα αριστεροποιεί και θα επαναστικοποιεί τις μάζες. Και σε μια σειρά χώρες θα είναι αναπόφευκτη η λύση των κοινωνικών προβλημάτων προς όφελος των μαζών.
Το γεγονός ότι η μεταπολεμική κεφαλαιοκρατία δεν θα μπορέσει να λύσει τα ζητήματα των μαζών δεν σημαίνει αναγκαστικά και λαϊκές λύσεις. Αντίθετα, η κεφαλαιοκρατία. ξένη και ντόπια, θα επιδιώξει να επιβάλει με τη βία αντιλαϊκά καθεστώτα για να ξεπεράσει την κρίση της σε βάρος των μαζών. Από τον αγώνα τον δικό μας από τώρα θα εξαρτηθεί η ματαίωση των κεφαλαιοκρατικών επιδιώξεων.
Δ. Η χώρα μας είναι ερειπωμένη, οι συγκοινωνίες της κατεστραμμένες, ο κόσμος κουρασμένος από τον πολύχρονο και πολυμέτωπο αγώνα και δεν σηκώνει νέα επανάσταση.
Η καταστροφή και η ερείπωση της χώρας μας. το κούρασμα του κόσμου, δεν είναι λόγος για να δεχθούμε την υποδούλωσή της. Ο ελληνικός λαός με τους πρόσφατους αγώνες του απέδειξε ότι δεν διστάζει για οποιαδήποτε θυσία, αρκεί να πετύχει τη λευτεριά του. Και δέχεται, για τον σκοπό αυτό, να συνεχίσει τις θυσίες του, αρκεί να ξέρει ότι μια αποφασιστική ηγεσία με δυναμικότητα είναι ικανή να τον κάνει νοικοκύρη στον τόπο του.
Ε. Είναι κουτό, μια που χάσαμε τόσες ευκαιρίες να κατοχυρώσουμε την ανεξαρτησία της χώρας μας και τη λαϊκή κυριαρχία, να κινηθούμε τώρα, που δεν παρουσιάζεται τέτοια ευκαιρία κι έχουμε παραδώσει τα όπλα.
Αν χάθηκαν τόσες και τόσες ευκαιρίες για την εγκαθίδρυση λαϊκού καθεστώτος, δεν είναι δικό μας το σφάλμα, αλλά της ως τα τώρα ηγεσίας του κινήματος. Η παράδοση των όπλων δεν αποτελεί εμπόδιο. Οταν τα βάλαμε με τους Ιταλούς και τους Γερμανούς, όπλα δεν είχαμε. Και αποκτήσαμε. Και τώρα, αν μας χρειαστούν και όσα μας χρειαστούν, θα τα αποκτήσουμε. Για το δίκαιο και την πίστη ποτέ δεν χάνεται η ευκαιρία.
Στ. Μια συνέχιση του αγώνα είναι αντίθετη προς τους πόθους των μαζών και θα μας αποξενώσει από αυτές, μεταβάλλοντάς μας σε καλούς ίσως ήρωες, αλλά πάντως ξένους, που δεν τους ακολούθησε η μάζα.
Η συνέχιση του αγώνα δεν αποτελεί λύση απελπισίας, αλλά λαϊκή προσταγή και επιτακτική ανάγκη. Ο λαός αναρωτιέται: γιατί έφθασα ως εδώ και σταματώ; Γιατί έκανα όλον αυτό τον αγώνα κι έδωσα όλες αυτές τις θυσίες, αν ήταν ο αγώνας μου αυτός να καταλήξει σε απλή αλλαγή του αφεντικού, και στη θέση του Γερμανού και του Γαλλικού να έχω τώρα τον Αγγλο και τον μπουραντά χωροφύλακα; Ή θα έπρεπε από την αρχή να μην κάνω αυτό τον αγώνα αν οι άλλοι επρόκειτο να ρυθμίσουν την τύχη μου και να κανονίσουν το σπίτι μου, ή θα έπρεπε να τον συνεχίσω ώσπου οριστικά να αποτρέψω τον κίνδυνο αυτό. Και ο λαός, ο περίφημος αυτός ελληνικός λαός, ο δήθεν -κατά μερικούς- κουρασμένος, απαντάει μόνος στα ερωτήματα που βάζει στον εαυτό του: καλά άρχισα, καλά έφθασα ως εδώ. Εγκληματικό μου λάθος που θα δείχνει ότι θα είμαι άξιος της τύχης μου θα είναι αν δεν εξακολουθήσω τον αγώνα, αψηφώντας κάθε κόπο και θυσία, ως την πλήρη εθνική ανεξαρτησία, ώσπου να γίνω πραγματικά νοικοκύρης στον τόπο μου.
Δεν έχουμε καμία όρεξη να αυταπατόμαστε ότι θα μας δώσουν ελευθερίες και ότι θα κάνουν ανόθευτα δημοψήφισμα και εκλογές, εφόσον έχουν τη δύναμη στα χέρια τους και δεν υπάρχει καμιά αντίρροπη σε αυτούς δύναμη. Λύση απελπισίας και ουτοπία θα ήταν αν αρκούμασταν σε διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις άοπλων μαζών κατά ενόπλων αντιδραστικών, πράγμα που θα οδηγούσε τη μάζα σε απογοήτευση, με τη συνήθη σκέψη: αφού είχαμε τα όπλα και χάσαμε. Θα νικήσουμε τώρα μόνο με την άοπλη πάλη»;
Για τις παραπάνω απόψεις του ο πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ διαγράφεται από μέλος του κόμματος με απόφαση της 11ης Ολομέλεια της Κ.Ε του ΚΚΕ.
Κοιτάξτε τώρα μια τραγική σύμπτωση. Την μέρα που κυκλοφορεί ο "Ριζοσπάστης" γνωστοποιώντας την διαγραφή από το ΚΚΕ του Αρη, στο πρωτοσέλιδο του έχει άρθρο με αυτό τον τίτλο:
Καλύτερη δικαίωση για τις εκτιμήσεις του Αρη Βελουχιώτη δεν θα μπορούσε να υπάρξει!
Το ίδιο τεύχος του "Ριζοσπάστη" σε άλλο του κείμενο ανακοινώνει την διαγραφή του Αρη Βελουχιώτη:
Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗ
«Το Π.Γ ενέκρινε τη δημοσίευση στο "Ριζοσπάστη" της απόφασης της 11ης Ολομέλειας της Κ.Ε για τον Άρη Βελουχιώτη.
Ο Κλάρας, αφού μια φορά πρόδωσε και αποκήρυξε το ΚΚΕ γιατί λύγισε μπροστά στην τρομοκρατία του Μανιαδάκη (σ.σ.: υπουργός Δημόσιας Ασφαλείας του Μεταξά), ξαναζήτησε στον καιρό του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα να αγοράσει ξανά με το αίμα του την προδοσία του εκείνη που αναγνώρισε και καταδίκασε.
Το ΚΚΕ τού 'δωσε τη δυνατότητα αυτή. Σήμερα όμως σε μια δύσκολη και κρίσιμη στιγμή, από δειλία και φόβο, παρά τις υποσχέσεις και τη συμφωνία που στα λόγια έδειξε, απειθαρχεί πάλι, ξαναπροδίδει το ΚΚΕ με την τυχοδιωκτική και ύποπτη δράση του που μονάχα τον εχθρό ευνοεί.
Στο ΚΚΕ δεν έχει θέση κανένας οσοδήποτε ψηλά κι αν στέκει και οσοδήποτε μεγάλος κι αν είναι, όταν οι πράξεις του δεν συμβιβάζονται με το κοινό συμφέρον και όταν παραβιάζεται η δημοκρατική εσωκομματική πειθαρχία».
Και εδώ έχουμε άλλη μια ανατριχιαστική σύμπτωση. Η διαγραφή από το ΚΚΕ του Αρη δημοσιεύεται στον "Ριζοσπάστη" την μέρα -16 Ιούνη του 1945- που ο Βελουχιώτης αυτοκτονεί για να μην πέσει στα χέρια του ταξικού εχθρού!
Οταν γίνεται γνωστός ο θάνατος του Αρη συγκλονίζεται όλος ο Ελληνικός λαός και παρά την υστερία του αντιδραστικού Τύπου, ένας απεσταλμένος συντηρητικής αθηναϊκής εφημερίδας στον τόπο της τραγωδίας και στη Λαμία (γενέτειρα του Αρη) γράφει: «Είδα με τα μάτια μου ανθρώπους να κλαίνε... Είδα φωτογραφίες του βαλμένες στα εικονίσματα... Ακουσα γυναίκες και γριούλες να καταριούνται τους φονείς του και να τον αποκαλούν Αγιο. Ακουσα πολλούς να ελπίζουνε ότι ο Αρης δεν πέθανε...».
Η αμηχανία που επικρατεί τότε στην ηγεσία του ΚΚΕ ολοφάνερη αφού και η εφημερίδα του ΕΑΜ "Ελεύθερη Ελλάδα" κρατάει διακριτές αποστάσεις από την αρχική θέση του ΚΚΕ γράφοντας:
«Ο Άρης σκοτώθηκε μετά πολύωρη συμπλοκή. Το λαϊκό δημοκρατικό κίνημα αποκήρυξε έναν απείθαρχο οπαδό του, αλλά ο δοσιλογισμός εκρέμασε το κεφάλι ενός εθνικού αγωνιστή ... Το θλιβερό τέλος του Άρη στάθηκε ένα σύμβολο αυτού του αγώνα, γιατί ο ρόλος του … στάθηκε εξαιρετικός, αναμφισβήτητος. Μέσα σ΄ αυτή τη σκληρή, την ανελέητη πάλη για την Ελλάδα, ο Άρης υψώθηκε και λατρεύτηκε. Έγινε θρύλος του μαχόμενου έθνους…».
Τρεις μέρες, λοιπόν μετά την αυτοκτονία του Αρη, στις 19 Ιούνη 1945, ο «Ριζοσπάστης» σε άρθρο προσπαθεί να μετριάσει τις αρνητικές εντυπώσεις που προκάλεσε η διαγραφή του Αρη:
ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ
Οταν οι προδότες Κουϊσλιγκς πρόδιδαν το έθνος στους κατακτητές και οι περισσότεροι απ' τους σημερινούς επικριτές του συνεγελάζονταν με τους Γερμανούς, μετατρέποντας σε χρυσό το αίμα του ελληνικού λαού, ο Αρης Βελουχιώρης από τους πρώτους έβγαινε στο βουνό.
Οργάνωνε τα πρώτα παρτιζιάνικα τμήματα. Ανατίναξε κατ' εντολή των συμμάχων την γέφυρα του Γοργοπόταμου και κυνηγούσε τα γερμανικά καθάρματα και τους μισθοφόρους τους.
Είναι αλήθεια ότι ο Αρης Βελουχιώτης δεν κατάλαβε, ύστερα από την συμφωνία της Βάρκιζας ότι εκείνο που επέβαλε το συμφέρον του Εθνους ήταν να παραδώσει τον οπλισμό και να διαλύσει και τα υπόλοιπα, έστω και μικρά τμήματα που κρατούσε υπό την καθοδήγησή του.
Οπως επίσης είναι αλήθεια ότι με την ενέργεια του αυτή έδινε όπλα στην αντίδραση να δικαιολογεί την ύπαρξη και την οργάνωση δολοφονικών συμμοριών και την τρομοκρατικής τους δράση, πράγμα για το οποίο το Κόμμα μας τον αποκήρυξε. Το γεγονός όμως δεν μπορεί καθόλου να αναιρέσει τις υπηρεσίες που πρόσφερε στον απελευθερωτικό αγώνα, υπηρεσίες που αναγνώρισαν και οι ίδιοι οι σύμμαχοι μας.
Δεν έχουν λοιπόν κανένα, μα απολύτως κανένα δικαίωνα να μιλάν σήμερα και να τον επικρίνουν εκείνοι που όταν ο Αρης πολεμούσε τους Γερμανούς, γλύφαν τα πόδια του κατακτητή.
Και προπαντός δεν έχουν δικαίωμα να τον βρίζουν και να του συμπεριφέρονται σαν προς ληστή.
Δεν έχουν κανένα δικαίωμα να του συμπεριφέρονται με τον τρόπο αυτό όταν όχι μόνο αφήνουν ελεύθερους αλλά και ενισχύουν τους πραγματικούς ληστές Αντων Τσαούσηδες και Σούρληδες.
Και όταν ανακηρύττουν τους προδότες και δήμιους του ελληνικού λαού Ράλληδες, εθνικούς ήρωες. Μ' αυτό δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να δείχνουν όλο τους το μίσος και την χολή για κάθε τι που θυμίζει τον αγώνα της Αντίστασης.
Μα η περίπτωση του Βελουχιώτη έχει και μια άλλη επίσης αξιοπρόσεκτη πλευρά, Στην εκστρατεία για την εκκαθάριση του Αρη Βελουχιώτη πήραν μέρος και αγγλικά στρατεύματα. Οι Αγγλοι όπως είναι γνωστό εγγυήθηκαν την τάξη και την ασφάλεια στην Ελλάδα. Και ρωτάμε: Τί κάνουν για τις μοναρχικές ληστοσυμμορίες που δρουν και οργιάζουν σε όλη την Ελλάδα με αγγλικά όπλα και που αποτελούν τους πραγματικούς παράγοντες της αναρχίας;
Να σημειώσουμε επίσης ότι μετά το θάνατο του Αρη και μέχρι την 7η Ολομέλεια της ΚΕ (1950) το ΚΚΕ δεν είχε τοποθετηθεί εναντίον της Συμφωνίας της Βάρκιζας και την αποκαλούσε «αναγκαίο ελιγμό».
Κλείνοντας να πούμε ότι το 2011 το ΚΚΕ αποφάσισε την πολιτική αποκατάσταση του Αρη, εκτιμώντας ότι είχε δίκιο στις απόψεις του για την συμφωνία τη Βάρκιζας. Η αποκατάσταση δεν ήταν, όμως, και κομματική, καθώς, όπως σημειωνόταν, η διαφωνία του Αρη «δεν δικαιώνει τη στάση του απέναντι στη συλλογική θέση του Κόμματος και την παραβίαση από αυτόν της κομματικής πειθαρχίας».
Δημοσίευση σχολίου