Συμφωνία Ελλάδας- Μακεδονίας υπό ιμπεριαλιστική υπαγόρευση. Η εθνικιστική πανούκλα εξακολουθεί να απλώνεται

Αν δεν υπήρχε η ανάγκη να ενταχθεί η Δημοκρατία της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ, θα είχαμε όλο αυτό το «πατιρντί» των τελευταίων μηνών, που κατέληξε σε μια συμφωνία ανάμεσα στην ελληνική και τη μακεδονική κυβέρνηση, η οποία ήδη διχάζει τον αστικό πολιτικό κόσμο και στις δύο χώρες;
Ολα θα κυλούσαν ήρεμα όπως και πριν. Η γειτονική χώρα θα αποκαλούνταν Μακεδονία ακόμα και από ηγέτες κρατών που δεν την είχαν αναγνωρίσει με το συνταγματικό της όνομα (σιγά που θα καθόταν η Μέρκελ ή ο Μακρόν να προφέρουν το μακρόσυρτο όνομα του ΟΗΕ: Former Yugoslavian Republic of Macedonia), η Ελλάδα θα ζητούσε σε διάφορα διεθνή φόρουμ να αναγράφεται το FYROM, υπό τα χλευαστικά χαμόγελα των υπόλοιπων, ενώ ταυτόχρονα οι έλληνες καπιταλιστές θα συνέχιζαν να κάνουν μπίζνες στη ΔτΜ, υπογράφοντας όλα τα απαραίτητα έγγραφα με τις υπηρεσίες της Δημοκρατίας της Μακεδονίας (και όχι της FYROM). Ακόμα και για τους τουρίστες που έρχονται κάθε καλοκαίρι από τη γείτονα θα εξακολουθούσε να βρίσκεται λύση στα ελληνομακεδονικά σύνορα. Σημασία θα είχε να μην εμποδίζονται οι μπίζνες.

Το 2008, στο Βουκουρέστι, οι Αμερικανονατοϊκοί δεν καίγονταν και τόσο για την ένταξη της ΔτΜ στο ΝΑΤΟ. Ετσι, το θέμα δεν τέθηκε καν για συζήτηση, όταν έγινε γνωστή η ελληνική αντίδραση (τα περί βέτο του Καραμανλή ήταν μια φιλολογία που είχε ως στόχο να καλλιεργήσει για τον δάμαλο το προφίλ του «εθνικού ηγέτη»). Το 2017 τα πράγματα είχαν αλλάξει. Οχι γιατί στη ΔτΜ υπήρχε κυβέρνηση συνεργασίας της σλαβομακεδονικής σοσιαλδημοκρατίας με τα κόμματα της αλβανικής μειονότητας, αλλά γιατί το ΝΑΤΟ έχει στρατηγική ένταξης της ΔτΜ στους κόλπους του και η ΕΕ έχει τη στρατηγική των Δυτικών Βαλκανίων. Ο χώρος δεν προσφέρεται να αναλύσουμε τους γεωστρατηγικούς λόγους πίσω από τις στρατηγικές των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, όμως αυτός ήταν ο αποφασιστικός παράγοντας που πυροδότησε έναν εντατικό κύκλο διαπραγματεύσεων, που ολοκληρώθηκε με τη συμφωνία Κοτζιά-Διμιτρόφ και μετά με τη συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ.

Ο Τσίπρας, εισπράττοντας τα συγχαρητήρια όλων των ιμπεριαλιστών ηγετών (το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, ο Τουσκ, η Μογκερίνι, ο Στόλτενμπεργκ έσπευσαν να γράψουν διθυραμβικές αναρτήσεις στο Twitter, ενώ αποθεωτικά ήταν τα σχόλια του ξένου Τύπου, με προεξάρχοντα τον γερμανικό), αισθάνεται δικαιωμένος. Για τις ιμπεριαλιστικές πρωτεύουσες είναι αυτό που με χαρακτηριστικό τρόπο έγραψε η γερμανική «Χάντελσμπλατ»: «Ο Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος ξεκίνησε το 2015 ως απρόβλεπτος πολιτικός παρίας, αποδεικνύεται ως ένας πραγματιστής πολιτικός και αξιόπιστος εταίρος». Οταν έχει τις πλάτες των ιμπεριαλιστών, αδιαφορεί για τους εσωτερικούς πολιτικούς συσχετισμούς. Γι' αυτό και φρόντισε ακόμα και στο πανηγυρικό διάγγελμά του να πει με νόημα ότι με τη συμφωνία θέλησε «να πρωτοστατήσει στην ευρωπαϊκή και ευρωατλαντική προοπτική των γειτόνων μας».

Οι εσωτερικοί πολιτικοί συσχετισμοί δεν μπορούν ν' αντέξουν για καιρό, όχι μόνο γιατί οι ιμπεριαλιστικές πρωτεύουσες θα φροντίσουν να «ισιάξουν» τον Μητσοτάκη (δε θέλει και πολύ, άλλωστε), αλλά και γιατί διαμορφώνονται από υποκριτικές πολιτικές συμπεριφορές.

Την κορυφή των υποκριτών καταλαμβάνει -εκτός συναγωνισμού- ο κυβερνητικός εταίρος Καμμένος. Από τα χείλη του ακούσαμε την ιστορικά πρωτότυπη άποψη ότι δεν τρέχει τίποτα με τη συμφωνία, γιατί δεν πρόκειται να την εγκρίνουν οι γείτονες, οπότε δε θα εφαρμοστεί, οπότε αυτός μπορεί να παραμείνει στον υπουργικό του θώκο και να απολαμβάνει τα «καλά» του! Πρώτη φορά ακούμε αστό πολιτικό να καθορίζει τη στάση του σαν τζογαδόρος, ποντάροντας στο τι θα γίνει σε μια άλλη χώρα.

Δε χρειάζονται, βέβαια, σχόλια για τη νέα κωλοτούμπα του Καμμένου. Το θέαμα είναι και αντιαισθητικό. Να σημειώσουμε μόνο πως τα καμώματα δεν είναι του Καμμένου. Είναι και του Τσίπρα. Μαζί την επεξεργάστηκαν αυτή την τακτική. Εδώ και καιρό την είχαμε «ψυλλιαστεί» αυτή την εξέλιξη. Οτι δηλαδή, θα κλείσουν τη συμφωνία όπως τη θέλουν οι ιμπεριαλιστές, αλλά δε θα την πάνε για ψήφιση στην ελληνική Βουλή, ώστε να διευκολυνθεί ο Καμμένος. Ο Φίλης, που κάλεσε τον Καμμένο να παραιτηθεί, αν διαφωνεί, αντιλήφθηκε τη ζημιά που παθαίνει ο ΣΥΡΙΖΑ από αυτό το καραγκιοζιλίκι. Την αντιλαμβάνονται και οι Τσιπραίοι, όμως σ' αυτή την ιστορία είναι αναγκασμένοι να μετρήσουν τα «υπέρ» και τα «κατά». Χωρίς τους ψεκασμένους πέφτει η κυβέρνηση, οπότε είναι αναγκασμένοι να ανεχτούν τα καμώματα του αρχηγού τους, αφήνοντας στους Φίληδες τη δυνατότητα να το παίζουν «άγριοι συριζαίοι».

Περιττεύει να πούμε ότι οι διαδικασίες ένταξης της ΔτΜ στο ΝΑΤΟ και έναρξης ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την ΕΕ, ακόμα κι αν στη συμφωνία αναφέρεται ότι είναι «υπό την αίρεση της υλοποίησης των συμφωνηθέντων» από τη ΔτΜ, δεν είναι υπό καμιά αίρεση. Οταν οι ιμπεριαλιστές ξεκινούν μια διαδικασία, έχουν τον τρόπο να την ολοκληρώσουν. Αν ο Ζάεφ αντιμετωπίσει προβλήματα με την υλοποίηση των συμφωνηθέντων, η πίεση θα μεταφερθεί στην όποια ελληνική κυβέρνηση να μη μπλοκάρει την εξέλιξη των ενταξιακών διαδικασιών. Και δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι -εύκολα ή δύσκολα- θα επιβάλουν αυτό που θέλουν.

Τον Καμμένο ακολουθεί στη λίστα των υποκριτών ο Μητσοτάκης. Αμφιβάλλει κανείς πως, αν αυτή η συμφωνία είχε προσφερθεί στον Καραμανλή το 2008, θα την είχε υπογράψει και με τα δυο χέρια και θα την είχε φέρει θριαμβευτικά στην Ελλάδα, αδιαφορώντας για τις υλακές των εθνικιστών; Κι ότι ο Σαμαράς θα έκανε τουμπεκί ψιλοκομμένο -κατά το κοινώς λεγόμενο- αφήνοντας στον Καρατζαφέρη και στους Μπουμπουκοβορίδηδες (που τότε ήταν στο ΛΑΟΣ) την αποκλειστικότητα της «μακεδονομαχίας»;
Ετσι που ήρθαν τα πράγματα, ο Μητσοτάκης επέλεξε το συμφερότερο για τον ίδιο σ' αυτή τη φάση, εν γνώσει του ότι θα δυσαρεστήσει τις ιμπεριαλιστικές πρωτεύουσες. Επέλεξε να διατηρήσει ενωμένη τη ΝΔ, να βγάλει όση περισσότερη πολιτική υπεραξία μπορεί από το εθνικιστικό ρεύμα και να προκαλέσει όση περισσότερη πολιτική φθορά μπορεί στον Τσίπρα. Χωρίς να κάνει οτιδήποτε που θα ακυρώνει τη συμφωνία και την εφαρμογή της. Επί του τελευταίου έχει ήδη ενημερώσει τις ιμπεριαλιστικές πρωτεύουσες, όπως φάνηκε και από τις αποκαλύψεις του σλοβένου ευρωβουλευτή Κούκαν, που αποκάλυψε ότι στο συνέδριο του ΕΛΚ ο Μητσοτάκης τους είπε άλλα απ' αυτά που λέει στο εθνικιστικό πόπολο στην Ελλάδα.

Δεν είναι τυχαίο ότι το κέντρο βάρος της πολεμικής της ΝΔ προς την κυβέρνηση δεν αφορά τη συμφωνία («βαθιά προβληματική» χαρακτήρισε τη συμφωνία ο Μητσοτάκης, αποφεύγοντας να συνταχθεί με τους Φραγκούληδες που μιλούν για «εσχάτη προδοσία» και τα παρόμοια, αλλά και τον Σαμαρά, που μίλησε για «ταπεινωτικό συμβιβασμό»), αλλά την «τυπική νομιμοποίηση» της κυβέρνησης να υπογράψει τη συμφωνία, δεδομένου ότι δεν τη στηρίζει ο Καμμένος. Η πολεμική, δηλαδή, προσαρμόζεται στο επίπεδο της κυβερνητικής συνοχής, ώστε να αφορά αποκλειστικά το εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι και όχι τις διεθνείς διαστάσεις της συμφωνίας που έκλεισε ο Τσίπρας με τον Ζάεφ.

Το ΚΙΝΑΛ ουσιαστικά τάχθηκε υπέρ της συμφωνίας. Τα περί «υπέρ της λύσης, αλλά όχι οποιασδήποτε λύσης» είναι ο απαραίτητος αντιπολιτευτικός φερετζές. Το Ποτάμι, η ΔΗΜΑΡ και το ΔΗΚΚΙ του Γ. Παπανδρέου έχουν ήδη ταχθεί υπέρ μιας τέτοιας συμφωνίας. Θα ψελλίσουν κάποιες κριτικές, θα στοχοποιήσουν την ανοχή του Καμμένου από τον Τσίπρα, θα κατηγορήσουν για πολλά και διάφορα τον τελευταίο, αλλά δε θα φέρουν εμπόδια. Αλλιώς, θα διαλυθούν εις τα εξ ων συνετέθησαν, προς μεγάλη χαρά του Τσίπρα. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Κωνσταντινόπουλος «την έπεσε» στον Δανέλλη, που εμφανίστηκε ως κυβερνητική ντουντούκα.

Ο Περισσός ταυτίζεται επί της ουσίας με τη ΝΔ, χωρίς να σηκώνει τόσο τους τόνους. Οπως ανακοινώθηκε, ο Κουτσούμπας, στην τηλεφωνική του επικοινωνία με τον Τσίπρα, εκτός από τα αναμενόμενα («δίνουν συστατική επιστολή στη FYROM για την ένταξή της στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Από αυτήν την άποψη, δίνει “πράσινο φως“ στην ανασφάλεια και την αποσταθεροποίηση στην περιοχή»), «επισήμανε στον πρωθυπουργό ότι, με αυτήν τη συμφωνία, παραμένει το “σπέρμα“ του αλυτρωτισμού, που έγκειται στην αποδοχή από την ελληνική κυβέρνηση των θέσεων της κυβέρνησης της FYROM περί “Μακεδόνα πολίτη“ και “μακεδονικής γλώσσας“»!
Θα επαναλάβουμε ότι οι αστοί αναθεωρητές του Περισσού αποπατούν επί της Ιστορίας γενικά και επί της Ιστορίας του κομμουνιστικού μας κινήματος, πέφτοντας στο επίπεδο των πιο χυδαίων αστών εθνικιστών και πατριδοκάπηλων, στο έργο των οποίων στηρίχτηκε ο πολύχρονος διωγμός των Σλαβομακεδόνων που ζούσαν στην ελληνική Μακεδονία. Φτάνουν στο σημείο να αρνούνται την ύπαρξη μιας γλώσσας που μιλιέται εδώ και αιώνες και που ονομάζεται «μακέντονσκι» («μακεδονική»), ήδη επί οθωμανικής αυτοκρατορίας, πολύ πριν η τότε Μακεδονία μοιραστεί ανάμεσα σε Ελλάδα, Σερβία και Βουλγαρία.

Για την ταύτιση του Περισσού με τη ΝΔ στο επίπεδο του πιο αγοραίου, του πιο χυδαίου εθνικισμού, αρκεί ένα απόσπασμα από τη δήλωση Μητσοτάκη μόλις ανακοινώθηκε η επίτευξη συμφωνίας: «Αποδοχή της “μακεδονικής γλώσσας” και της “μακεδονικής εθνότητας” συνιστούν μη αποδεκτή εθνική υποχώρηση».

Η άλλη όψη του εθνικισμού είναι η γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ, που έχει απομακρυνθεί από τις παλιές κοσμοπολίτικες θέσεις του και προσπαθεί να αποδείξει ότι με τη συμφωνία που έκλεισε «υπερασπίστηκε στο ακέραιο όλες τις κόκκινες γραμμές της, όλες τις κόκκινες γραμμές της εθνικής μας θέσης, όπως αυτή διαμορφώθηκε τα τελευταία 20 και πλέον χρόνια». Το διάγγελμα του Τσίπρα ήταν δομημένο σε τρόπο ώστε να απαντά σε όλα τα επιχειρήματα του ελληνικού εθνικισμού (εθνική ταυτότητα, γλώσσα, αναφορές στον αρχαίο μακεδονικό πολιτισμό κτλ.), υποστηρίζοντας ότι τα εξασφάλισε όλα ανεξαιρέτως.

Στο ίδιο διάγγελμα ο Τσίπρας τόνισε με νόημα, ότι «με τη Συμφωνία αυτή η πατρίδα μας εδραιώνεται ως ηγέτιδα δύναμη στα Βαλκάνια». Από πού προκύπτει αυτό; Οχι βέβαια από την οικονομική ισχύ του ελληνικού καπιταλισμού, αλλά από το γεγονός ότι ο Τσίπρας ικανοποίησε τις απαιτήσεις των ιμπεριαλιστών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, των ΗΠΑ και της Γερμανίας (οι οποίοι έσπευσαν να τον συγχαρούν).  Από τους ιμπεριαλιστές αντλεί τον «τίτλο» της «ηγέτιδας δύναμης» ο Τσίπρας.
Δεν έχει σημασία αν θα του τον απονείμουν (συνήθως οι ιμπεριαλιστές, όταν έχουν να κάνουν με όμορες εξαρτημένες χώρες, δεν απονέμουν σε καμιά τίτλο «ηγέτιδας δύναμης» και τοποτηρητή τους στην περιοχή, αλλά φροντίζουν να κάνουν μόνοι τους το παιχνίδι, για ν' αποφεύγουν τους περιφερειακούς ανταγωνισμούς). Σημασία έχει η λογική του «καλού παιδιού» των ιμπεριαλιστών, μέσω της οποίας προσπαθεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη της ελληνικής αστικής τάξης, υποσχόμενος σ' αυτή νέα πεδία κερδοφορίας στα προς Βορράν όμορα κράτη.

Ετσι, από το βράδυ της περασμένης Τρίτης άνοιξε ένας νέος κύκλος πολιτικής αντιπαράθεσης πάνω σε κοινή εθνικιστική βάση. Η ιστορική αλήθεια παραμένει -όπως και μέχρι τώρα- καταχωνιασμένη στο σκουπιδοτενεκέ και τα αστικά κόμματα καυγαδίζουν για το αν η συμφωνία ικανοποιεί ή όχι τις εθνικιστικές απαιτήσεις της ελληνικής αστικής τάξης. Τα ίδια, βέβαια, γίνονται και στη γειτονική χώρα, όπου συγκρούονται οι «σκληροί εθνικιστές» με τους «πραγματιστές», ο Ιβάνοφ με τον Ζάεφ, όμως εμάς μας ενδιαφέρει τι γίνεται στη δική μας χώρα, με τι δηλητήριο ποτίζεται ο ελληνικός λαός.

Η συμφωνία Τσίπρα-Ζάεφ δεν είναι «μια ιστορική στιγμή για τα Βαλκάνια και τους λαούς μας», για την οποία «σήμερα μπορούμε όλες οι Ελληνίδες και όλοι οι Ελληνες να είμαστε περήφανοι», όπως με το γνωστό του θράσος είπε ο Τσίπρας. Είναι απλώς μια συμφωνία καθ' υπαγόρευση των ιμπεριαλιστών, που θέλουν να εντάξουν τη ΔτΜ στους οργανισμούς τους, έχοντας συγκεκριμένα σχέδια γι' αυτούς.

Η εθνικιστική πανούκλα παραμένει αλώβητη και θα εξακολουθεί να απλώνεται, παρά την όποια συμφωνία, ακόμα κι αν αυτή η συμφωνία υλοποιηθεί σε κάθε λεπτομέρειά της. Στην Ελλάδα, θα εξακολουθούν να τροφοδοτούν τον ελληνικό λαό με τις αντιεπιστημονικές θεωρίες της «τρισχιλιετούς συνέχειας του ελληνικού έθνους» και των «κληρονόμων του αρχαίου ελληνικού και μακεδονικού πολιτισμού», θα εξακολουθούν να μιλούν για «Γυφτοσκοπιανούς» (ή σκέτα «Σκοπιανούς» οι… φιλελεύθεροι), θα εξακολουθούν να αρνούνται την ύπαρξη ενός βαλκανικού έθνους που δεν μπόρεσε να συγκροτηθεί κρατικά την εποχή των βαλκανικών πολέμων και της διάλυσης της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Τίποτα δε θ' αλλάξει σ' αυτό το επίπεδο, παρά τη συμφωνία. Το εθνικιστικό δηλητήριο θα συνεχίσει να ενσταλάζεται στις συνειδήσεις των ελλήνων εργαζόμενων. Μαζί με τον θρησκευτικό σκοταδισμό είναι τα καλύτερα κοινωνικά υπνωτικά.

Γι' αυτό και δεν αλλάζει τίποτα στα καθήκοντα των πραγματικών διεθνιστών. Ο αγώνας στο ιδεολογικό μέτωπο πρέπει να είναι διαρκής. Για να απλωθεί η επιστημονική αλήθεια για τη δημιουργία των σύγχρονων εθνών (είναι δημιουργήματα της αποσύνθεσης της φεουδαρχίας και της ανάπτυξης των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής), για να χτυπηθεί η αρχαιοπληξία και η προγονοπληξία (οι Νεοέλληνες δεν είναι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, η λογοτεχνική, επιστημονική, πολιτιστική κληρονομιά των οποίων ανήκει σε όλη την ανθρωπότητα), για να αποκατασταθεί η ιστορική αλήθεια για τα έθνη της Βαλκανικής και ιδιαίτερα της Μακεδονίας πριν από τους βαλκανικούς πολέμους και τις τεράστιες μετακινήσεις πληθυσμών που έφερε η ολοκλήρωσή τους (οι σλαβικής καταγωγής Μακεδόνες ήταν ένα από αυτά τα έθνη, ενώ η σημερινή πληθυσμιακή σύνθεση της Μακεδονίας προήλθε από τη μετακίνηση πληθυσμών μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του '20) και , για να καταγγελθεί ο πολύχρονος διωγμός των Σλαβομακεδόνων της Ελλάδας από το ελληνικό κράτος και τις κυβερνήσεις του, καθ' όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα.

Μόνο πάνω στη βάση της επιστήμης και της ιστορικής αλήθειας μπορεί να καταπολεμηθεί ο εθνικισμός και ν' αναπτυχθεί πνεύμα φιλίας και αλληλεγγύης μεταξύ των λαών. Γι' αυτό και είμαστε τόσο καταγγελτικοί προς τους αστοαναθεωρητές του Περισσού, που από τη μια καπηλεύονται την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος και από την άλλη στέκονται πάνω στις θέσεις του πιο χυδαίου εθνικισμού.

ΚΟΝΤΡΑ: ΠΡΟΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 16 ΙΟΥΝΗ