Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η ντόπια αστική τάξη και το κράτος της, με τους μηχανισμούς του, ξεκίνησαν τις διώξεις ενάντια στο εργατικό κίνημα και στους πολιτικούς του εκφραστές από το 1920 όταν το ΣΕΚΕ έρχεται σε επαφή με την Κομμουνιστική Διεθνή και πριν ακόμα μετονομαστεί σε Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (1924).
Το πολιτικό σύστημα από το 1921 αντιμετωπίζει με καταστολή τις απεργίες και τις αντιπολεμικές διαδηλώσεις, χρησιμοποιώντας ένα νόμο του 1871 «περί καταστολής της ληστείας», με δεκάδες πρωτοπόρους εργάτες να καταδικάζονται και να βρίσκονται φυλακή.
Η πρώτη οργανωμένη και συντονισμένη αντιμετώπιση του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος, μπορεί να πούμε ότι ξεκίνησε το 1929, όταν η κυβέρνηση του Βενιζέλου θωρακίζει το νομικό οπλοστάσιο του αστικού κράτους με την εφαρμογή του "Ιδιώνυμου".
Αναφερόμαστε στο νόμο N.4229/24 «Περί μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών» που ψηφίζεται και δημοσιεύεται στο ΦΕΚ τον Ιούλη 1929 και βάση αυτού εξαπολύονται μια σειρά διώξεις ενάντια στο ΚΚΕ και στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.
Ο Νόμος αυτός προέβλεπε ποινή φυλάκισης τουλάχιστον έξι μηνών για όποιο, «επιδιώκει την εφαρμογήν ιδεών εχουσών ως έκδηλον σκοπόν την δια βιαίων μέσων ανατροπήν του κρατούντος κοινωνικού συστήματος ή την απόσπασιν μέρους εκ του όλου της Επικρατείας ή ενεργεί υπέρ της εφαρμογής αυτών προσηλυτισμόν».
Σύμφωνα με το νόμο, η απεργία δεν αναγνωριζόταν ως μέσο προβολής πολιτικών αιτημάτων, η διαδήλωση θεωρείτο διασάλευση της κοινωνικής γαλήνης και ο συνδικαλισμός μετατράπηκε σε "ιδιώνυμο" αδίκημα.
Επιδίωξη του καθεστώτος η ποινικοποίηση των "ανατρεπτικών" ιδεών, και φυσικά η δίωξη κομμουνιστών, και αναρχικών καθώς και η καταστολή των συνδικαλιστικών κινητοποιήσεων.
Βάση αυτού του νόμου εκατοντάδες αγωνιστές εξορίστηκαν και φυλακίστηκαν.
Το καθεστώς της 4ης Αυγούστου προβαίνει σε μαζικές συλλήψεις, όχι μόνο όσων θεωρούσε μέλη ή "συμπαθούντες" του ΚΚΕ, αλλά και απλούς πολίτες που έκφραζαν δημοκρατικές απόψεις.
Ταυτόχρονα "εμπλουτίζει" και τους αντικομμουνιστικούς νόμους που "κληρονόμησε" από το παρελθόν.
Δεν πέρασε παρά μόλις ένας μήνας μετά την επιβολή της δικτατορίας και το Μεταξικό Καθεστώς, ψηφίζει και εφαρμόζει το Αναγκαστικό Νόμο 117/1936, «Περί μέτρων προς καταπολέμησιν του κομμουνισμού και των εκ τούτων συνεπειών», που ναι μεν βασίζεται στο Βενιζελικό Ιδιώνυμο, διευρύνει όμως τα αδικήματα που περιλαμβανόταν και καθορίζει μεγαλύτερες ποινές.
Και πάλι όμως το καθεστώς θεωρεί ότι δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τον "κομμουνιστικό κίνδυνο", μόνο με το να στέλνει φυλακή και εξορία τους κομμουνιστές.
Το 1938 δημοσιεύεται ο Αναγκαστικός Νόμος 1075 που ουσιαστικά νομιμοποιεί μια πρακτική που ήδη εφαρμοζόταν με απόφαση του υφυπουργού Δημοσίας Ασφαλείας, του περιβόητου Κ. Μανιαδάκη.
Την δημιουργία δηλαδή Στρατοπέδων Συγκέντρωσης «εκτοπιζόμενων επικίνδυνων κομμουνιστών ... εις χώρον κεχωρισμένον, οργανούμενοι εις πειθαρχημένην διαβίωσιν ... και υποχρεούμενοι εις εργασίαν».
(Τα πρώτο στρατόπεδο συγκέντρωσης είχε δημιουργηθεί στην παλιά φυλακή της Ακροναυπλίας. Θα μιλήσουμε αναλυτικά στην συνέχεια γ' αυτό).
Η δεύτερη αξιοσημείωτη ιδιαιτερότητα του νόμου αυτού ήταν η καθιέρωση των «πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων», ένα μέτρο που κράτησε μέχρι την μεταπολίτευση το 1974
Σύμφωνα, λοιπόν με όσα πρόβλεπε ο Α.Ν. 1075: «ουδείς γίνεται δεκτός εις διαγωνισμόν ούτε διορίζεται υπάλληλος ή υπηρέτης του Δημοσίου, Δήμου ή Κοινότητος ή νομικού προσώπου δημοσίου δικαίου ή λαμβάνει υποτροφίαν του Κράτους εάν δεν προσαγάγη πιστοποιητικόν του Υφυπουργείου Δημόσιας Ασφαλείας περί των κοινωνικών αυτού φρονημάτων».
Αυτό το "πιστοποιητικό" «μη φιλοκομμουνιστικών» φρονημάτων επί της ουσίας ήταν απαραίτητο για να βρει κάποιος/α εργασία σε οποιαδήποτε επιχείρηση καθώς και για την έκδοση κάθε δημοσίου εγγράφου.
Δεν υπήρχε επίσης περίπτωση κάποιος να μπορέσει να μεταναστεύσει αν δεν διέθετε το συγκεκριμένο "χαρτί".
Αυτός ο νόμος που αναφέραμε ήταν που δημιούργησε και τις "δηλώσεις μετανοίας". Προέβλεπε ότι κάθε καταδικασμένος κομμουνιστής, φυλακισμένος ή εξόριστος μετά την έκτιση του 1/3 της ποινής του μπορούσε να απολυθεί προσωρινά με την προϋπόθεση, μεταξύ άλλων, να δηλώσει «εγγράφως ή προφορικώς ενώπιον του Διευθυντού των Φυλακών αν είναι αγράμματος, ότι μετεμελήθη και ότι εις ουδεμίαν θέλει προβή ενέργειαν αντιτιθέμενην εις τον παρόντα Νόμον».
Και από δω και πέρα μπαίνουμε στην ουσία του αφιερώματος.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Δημοσίευση σχολίου