Από πονήματα του Α. Γεωργιάδη οι νεολαίοι της Ν.Δ έμαθαν ιστορία;

Του Γ. Γ.

Ο αγώνας του Δημοκρατικού Στρατού χαρακτηρίστηκε εμφύλιος πόλεμος. Κατά τη γνώμη μας, είναι ο πιο επιεικής χαρακτηρισμός. Εμφύλιος πόλεμος σημαίνει ότι αντιπαρατάσσονται δύο γηγενείς δυνάμεις ισότιμα. Εδώ, όμως, δεν υπήρξε τέτοια περίπτωση. Η ξενοκρατία και μάλιστα με επικεφαλής επώνυμα στελέχη πρώτης γραμμής - όπως ο Τσώρτσιλ και ο Βαν Φλητ που συνδέονται περισσότερο με τον εμφύλιο πόλεμο - σε συνεργασία με ένα μέρος της αστικής τάξης, χτύπησε κατά τον πιο απροσχημάτιστο τρόπο και με όλα τα μέσα την άλλη παράταξη την οποία - υποχρεωτικά - την έθεσε σε θέση άμυνας.

Από το βιβλίο του κομμουνιστή δάσκαλου Παύλου Κούφη «Αλωνα Φλώρινας. Αγώνες και Θυσίες» (Διαβάστε περισσότερα).

Βάλθηκαν τα καλόπαιδα της ΟΝΝΕΔ Βοιωτίας να προκαλέσουν την ιστορική μνήμη μας και να μας μιλήσουν για "νίκη του στρατού μας" που πολεμούσε "Έλληνες αδερφούς υπό την ιδεολογικοπολιτική καθοδήγηση του ΚΚΕ και Σλάβων συμμάχων".
Οπότε με την επικράτηση του λεγόμενου "Εθνικού Στρατού είναι "υπερήφανοι για τους αγώνες του Έθνους για Δημοκρατία & Ανεξαρτησία"

Μάλιστα σύνθημα τους γράφει: "Στο Βίτσι και στο Γράμμο νίκησε η Ελλάδα". 
Θα μιλήσουμε παρακάτω για το "ποια Ελλάδα νίκησε"

Πάντως κάπως "συγκρατημένους" βρίσκω τους νεολαίους νεοδημοκράτες. Δεν μας γνωστοποιούν αν θα συμμετέχουν σε καμιά γιορτή μίσους, όπως ο πρώην αρχηγός τους Αντώνης Σαμαρά που μας ανακοίνωνε πως θα πάει «για να παραστεί στο Μνημόσυνο των σφαγιασθέντων από τους Εαμοκομμουνιστές». Ούτε μιμούνται ομοϊδεάτες τους οι οποίοι μπουκάρισαν στην βουλή απειλώντας βουλευτές πως "θα τους ξαναφυτέψουν έτσι όπως τους φύτεψαν στο Γράμμο και στο Βίτσι" και ότι "θα τους σφάξουν με κονσερβοκούτι"!

Φυσικά αυτή η στάση των ΟΝΝΕΔιτών δεν μας προκαλεί καμιά εντύπωση γνωρίζοντας ότι σήμερα η ακροδεξιά έχει το επάνω χέρι μέσα στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. 

Δεν αντιστεκόμαστε όμως στον πειρασμό να δώσουμε μια απάντηση στους ΟΝΝΕΔίτες που είναι "υπερήφανοι" για τον "νικηφόρο στρατό τους" της περιόδου 1946-49. 

Αντιγράφω από περασμένη ανάρτησή μας:

Όταν 29 με 30 Αυγούστου 1949 έπεφταν τα υψώματα Κάμενικ, και Γκόλια στο Γράμμο, και οι μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού περνούσαν στην Αλβανία ο τρίχρονος ηρωικός αγώνας του ΔΣΕ είχε τελειώσει. Ενας αγώνας πέρα για πέρα δίκαιος αλλά εντελώς άνισος.

Οι συνασπισμένες δυνάμεις του καθεστώτος της πλουτοκρατίας, στηριγμένες στον αγγλικό και στην συνέχεια στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, είχαν νικήσει στρατιωτικά την λεβεντιά, την αυτοθυσία και την παλικαριά του ελληνικού λαού.

Ολοι αυτοί που είχαν συνεργαστεί προηγουμένως με τα ναζιστικά στρατεύματα, όσοι είχαν θησαυρίσει από την μαύρη αγορά στην κατοχή, οι αστοί πολιτικοί ηγέτες όσοι απ’ αυτούς δεν είχαν προηγουμένως γίνει πιόνια των Γερμανών και έκαναν «αντίσταση» από το Κάιρο μπορούσαν να χαμογελούν.

Οι βόμβες ναπάλ του Τρούμαν και τα δολάρια του Μάρσαλ είχαν καταφέρει να δαμάσουν ένα μεγαλείο ψυχής, τα ιδανικά που ατσάλωναν τους μαχητές του ΔΣΕ.
Μπορούσαν πια να είναι σίγουροι ότι δεν θα λογοδοτήσουν για τα εγκλήματα που είχαν κάνει σε βάρος του ελληνικού λαού.

Και όχι μόνο αυτό. Ηταν τόσο το ταξικό τους μίσος σ’ αυτούς που αμφισβήτησαν ένοπλα το καθεστώς τους, αλλά και σε όσους τους συμπαραστάθηκαν, που μετά την ήττα του ΔΣΕ, «έγραψαν» άλλη μια μαύρη σελίδα στην ιστορία τους.
Τα έκτακτα στρατοδικεία πλημμυρίζουν την Ελλάδα. Αγωνιστές αντιμετωπίζουν εκτελεστικά αποσπάσματα μέχρι το 1955.
Φυλακές γεμίζουν από πολιτικούς κρατούμενους.
Στρατόπεδα συγκέντρωσης και ξερονήσια αποτελούν τόπους μαρτυρίου για χιλιάδες άντρες και γυναίκες «εχθρούς των νικητών». 

Με την ήττα του ΔΣΕ είχε ξημερώσει μια λαμπερή μέρα για τους πρώην γερμανοντυμένους δοσιλόγους, τους ταγματασφαλίτες, τους μαυραγορίτες, την ντόπια πλουτοκρατία και το αστικό υπηρετικό της πολιτικό προσωπικό. Και ταυτόχρονα ένας νέος Γολγοθάς για τον ελληνικό λαό. Αστυνομοκρατία, εγκληματικές παρακρατικές οργανώσεις, φάκελοι πολιτικών φρονημάτων, κρατική τρομοκρατία, ήταν τα χαρακτηριστικά των μετεμφυλιακών κυβερνήσεων.

Πιθανόν οι νεολαίοι της Ν.Δ. την πρόσφατη ιστορία μας θα την έχουν μάθει από πονήματα του Γεωργιάδη ή ομιλίες του Βορίδη.