Διαβάζεις τις δηλώσεις που έκανε σήμερα ο Γερμανός πρέσβης στην Αθήνα, Γενς Πλέτνερ και το μόνο που μπορείς να αισθανθείς είναι μελαγχολία, γιατί οι διαπιστώσεις του δεν είναι αυθαίρετες, και θυμό γιατί χλευάζει κατάμουτρα τον ελληνικό λαό.
Παράλληλα δεν μπορείς να μην προβληματιστείς με τα λεγόμενα του Γερμανού αξιωματούχου και για μια ακόμα φορά να αναλογιστείς, εκτός των άλλων, για το τι πρέπει να κάνουμε ώστε να σταματήσουμε να είμαστε, να είμαστε ο περίγελος των ξένων εταίρων-τοκογλύφων.
Η μοιρολατρία και η παθητικότητα που έχουμε δείξει στην επέλαση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας που ισοπέδωσε όλη την ελληνική κοινωνία, για τον Γερμανό πρεσβευτή είναι στοιχεία με τα οποία "κέρδισε η Ελλάδα των σεβασμό όλων".
Και από την πλευρά του έχει δίκιο, έχει δίκιο να μας ειρωνεύεται, πόσο μάλλον αν ισχύει η εκτίμησή του: "Οταν περιγράφω σε επισκέπτες μου τις περικοπές που έγιναν, αναρωτιούνται πώς δεν ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος, κάτι που δεν θα έβαζα το χέρι μου στη φωτιά ότι δεν θα γινόταν στη χώρα μου".
Μας είπε αρκετά ακόμα στο ίδιο μήκος κύματος ο Γερμανός πρεσβευτής κατά την διάρκεια της ομιλίας του με θέμα: «Ελλάδα και Γερμανία, δύο συμμαχικές χώρες: προοπτικές και εμπόδια», στην Ελληνογερμανική Ενωση «Φιλαδέλφεια»."Η Ελλάδα εξήλθε από το πρόγραμμα, αλλά πρέπει να συνεχιστούν με συνέπεια οι μεταρρυθμίσεις ... Η κ. Μέρκελ και ο κ. Τσίπρας διαπίστωσαν ότι βρίσκονταν στο ίδιο πλοίο, βρεθήκαμε στην ίδια πλευρά, και διαπιστώσαμε ότι μπορούμε να συνεργαστούμε ως εταίροι, ως σύμμαχοι".
Δεν χρειάζεται να σχολιάσουμε τίποτα, στα παραπάνω. Τι εννοεί ο Γενς Πλέτνερ γίνεται εύκολα αντιληπτό.
Τα ερωτήματα που προκύπτουν και από αυτή την τοποθέτηση -που δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα- του Γερμανού αξιωματούχου είναι δεκάδες.
- Γιατί το συνδικαλιστικό και εργατικό κίνημα στην χώρα μας είναι στο ναδίρ;
- Γιατί η "λογική" της "αναποτελεσματικότητας των αγώνων" έχει εμπεδωθεί σε μεγάλο τμήμα των λαϊκών στρωμάτων;
- Φταίει μόνο η ξεπουλημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, ή το ότι κι εμείς δεν κατορθώσαμε να φτιάξουμε δομές κινήματος ικανές να προχωρήσουν σε μορφές πάλης, έξω και ενάντια στα βαρίδια της παραλυτικής αστικής νομιμότητας;
Θα μπορούσαμε να θέσουμε δεκάδες παρόμοια ερωτηματικά. Το ζήτημα είναι όμως όχι απλώς να διαπιστώνουμε καταστάσεις αλλά να προσπαθούμε να τις ανατρέψουμε.
Εκτός και αν μας αρέσει να είμαστε το περίγελο των "εταίρων" μας.
Δημοσίευση σχολίου