Έχω γράψει και άλλες φορές γι΄αυτόν τον εμβληματικό στοχαστή-θεωρητικό του Μαρξισμού, που αποτελεί σημείο αναφοράς για εμάς, που η πολιτική καταγωγή μας υπήρξε, αυτό που σχηματικά αποκαλούμε ανανεωτική, αλλά πάντα κομμουνιστική αριστερά (και δεν ντρεπόμαστε να το λέμε..), άσχετα, που βρίσκεται ο καθένας και η καθεμιά μας σήμερα.
Στα νιάτα μου διψασμένη για γνώση και θεωρητική πολιτική κατάρτιση, μέσα από πολιτικές και κινηματικές διαδικασίες και δράσεις, προσπάθησα μέσα από αυτό το πολύπλοκο, δυσνόητο και αγωνιώδες έργο του-τομή στην μαρξιστική θεωρία, να προσεγγίσω, έστω, τη συμπύκνωση της οραματικής του αντίληψης.
Δεν ξέρω τι κατάφερα – Ξέρω όμως, ότι αυτές, όπως και άλλες, είναι θεωρητικές αποσκευές, που με κράτησαν στην "από δω όχθη", αν και “αξιοποιοποιούμενες” κατά το δοκούν συστηματικά, έχουν γίνει παντιέρα νομιμοποίησης και ξεπλύματος γι΄αυτούς, που ευτέλισαν ακόμα και τις λέξεις, “μαρξισμός”,“κράτος”, “εξουσία”, “σοσιαλισμός”, “αριστερά”.
Παραμένω πάντα ερωτευμένη με το πάθος αυτού του ανθρώπου, που επηρεασμένος αρχικά από τον Ζαν Πωλ Σαρτρ, τον Γκέοργκ Λούκατς, τον Γκράμσι, τον Αλτουσέρ, τον δάσκαλό του, είχε πρόταγμα τον κοινωνικό μετασχηματισμό, αλλά μέσα από άλλα μονοπάτια, που εναγώνια έψαχνε, με αντιφάσεις και αδιέξοδα, μέσα από σκέψεις, που διεκδικούσαν την δική τους ταυτότητα, που ήθελαν να αφήσουν το δικό τους αποτύπωμα, ερχόμενος σε ρήξη με τα θέσφατα των κλασσικών.
Και στέκομαι με δέος, πραγματικό, με την ακρότητα της τελευταίας πράξης του, την αυτοκτονία του, πέφτοντας από τον 8ο όροφο τους διαμερίσματός του, που (κατά ερμηνευτική προσέγγιση κάποιων) κατέδειξε το πολιτικό αδιέξοδο της σκέψης και αποτελεί την τελευταία Π ο λ ι τ ι κ ή συμβολή του.
Μόλις 43 ετών
Ένας ακραίος, όμορφος άνθρωπος
Νίκος Πουλαντζάς
Δημοσίευση σχολίου