Συριζαίικες "αναλαμπές", ή αλλιώς, η αποθέωση της υποκρισίας

«Eίναι λοιπόν φανερό ότι οι άνθρωποι αφού πουλήσανε φούμαρα, αφού πουλήσανε φύκια για μετάξια, αφού πουλήσανε απάτη με την σέσουλα, τώρα  πουλάνε τρέλα», ανέφερε περασμένη ανάρτησή μας στην οποία σχολιάζαμε την στάση κυβερνητικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.

Πέρα απ' την τρέλα που μας σερβίρουν έχουν και την αίσθηση ότι απευθύνονται σε πολίτες με μνήμη τσιμέντου. Διαφορετικά πώς να εξηγήσεις το γεγονός ότι ενώ πριν καιρό παραδεχόταν δημόσια ότι αν δεν υπήρχε η συνεργασία με το κόμμα του Καμμένου "η πρώτη αριστερή κυβέρνηση θα ήταν ακόμα στόχος, επιδίωξη και όνειρο" και σήμερα μας μιλάνε "ότι η συνεργασία με τους ΑΝΕΛ ήταν μια τραυματική εμπειρία";

Προφανώς οι τύποι απ' το Μέγαρο Μαξίμου έχουν την αίσθηση ότι μας κάνουν ψιλό γαζί με χοντρή βελόνα.
Και για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι. Σήμερα σε Κυριακάτικη εφημερίδα ο Ν. Φίλης μας λέει ότι οι ΑΝΕΛ είναι ένας "επισφαλής, αναξιόπιστος και πολλές φορές επιζήμιος εταίρος".
Επίσης η Τασία Χριστοδουλοπούλου, μιλώντας στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε ότι "η συνεργασία με τους ΑΝΕΛ ήταν μια τραυματική εμπειρία".

Εμείς δεν θα διαφωνήσουμε ότι η κολεγιά του ΣΥΡΙΖΑ με το ακροδεξιό μόρφωμα του Καμμένου δεν ήταν παρά μια τυχοδιωκτική, τυχάρπαστη συνεργασία, για να βρεθούν τα στελέχη της Κουμουνδούρου να κατέχουν κυβερνητική εξουσία. Από κει και πέρα όμως, να τα "χώνουν" στο "δεκανίκι" τους, που χωρίς αυτό οι Συριζαίοι δεν θα έβλεπαν ποτέ υπουργικούς θώκους και "μεγαλεία" πάει πολύ.

Και αυτό δεν είναι μόνο δική μας διαπίστωση. Να τι έγραφε μεταξύ άλλων, ο σημερινός υπεύθυνος τύπου του πρωθυπουργού, Θανάσης Καρτερός, στις 21 Φλεβάρη του 2017, αρθρογραφώντας στην "Αυγή":

"Φευ, όμως, στην πολιτική άλλο θέλεις κι άλλο σου προκύπτει. Και Μαξίμου θα έβλεπε ο Τσίπρας με το κιάλι χωρίς τον Καμμένο. Και χωρίς τον Καμμένο θα είχε η Ευρώπη των σκληρών δανειστών την ησυχία της με τον Σταύρο, τη Φώφη και τις οικουμενικές τους παπάρες. Και χωρίς τον Καμμένο, επίσης, η πρώτη αριστερή κυβέρνηση θα ήταν ακόμα στόχος, επιδίωξη και όνειρο. Υπό τον τίτλο «Αναμένοντας τον κόκκινο Ινδιάνο». Και μην σπεύσετε, παρακαλώ, να τα βάλετε μαζί μου. Διότι δεν τα λέω εγώ αυτά. Η σκληρή αριθμητική τα λέει: ΣΥΡΙΖΑ συν ΑΝ.ΕΛΛ., ίσον πλειοψηφία, ίσον κυβέρνηση".

Ποιο κυνική ομολογία για την τυχοδιωκτική πολιτική συνεργασιών του ΣΥΡΙΖΑ -άλλωστε "ξεμπέρδεψε με το παλιό" όπως έλεγε ένα σύνθημα του, "ανασταίνοντας" και δίνοντας "πολιτική στέγη" σε ότι πιο φθαρμένο, απαξιωμένο υπήρχε στο κατεστημένο πολιτικό σκηνικό- δεν θα μπορούσε να υπάρξει. 
Κι' αυτό κάνει μεγαλύτερη την σημερινή υποκρισία των στελεχών του κυβερνητικού κόμματος.