ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, 45 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ Πάντα αδικαίωτα τα αιτήματα

Πηγή: ΚΟΝΤΡΑ  

ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΠΡΕΣΒΕΙΑ

ΣΑΒΒΑΤΟ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ 2018

ΠΡΟΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ στην ΚΛΑΥΘΜΩΝΟΣ 4μμ

Σήμερα συμπληρώνονται 45 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, που σήμανε την αντίστροφη μέτρηση για την πτώση της χούντας και την παράδοση της εξουσίας από τη στρατιωτικοφασιστική δικτατορία στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία.

«Ο αγώνας συνεχίζεται» είναι ένα από τα συνθήματα που επικρατούν τέτοια μέρα κάθε χρόνο, από την πτώση της χούντας μέχρι σήμερα. Το «ο αγώνας τώρα δικαιώνεται», που προσπάθησε να περάσει το ΠΑΣΟΚ, ουδέποτε έγινε κυρίαρχο και κάποια στιγμή έγινε θρύψαλα, μαζί με το άλλοτε κραταιό κόμμα της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας, που προσπάθησε να ενσωματώσει την αγωνιστική ιστορική μνήμη στην κυρίαρχη ιδεολογία.

Μια νέα σοσιαλδημοκρατία, φορώντας τη μάσκα της «αριστεράς» και των «κινημάτων», ήρθε ν' αντικαταστήσει την παλιά, κάνοντας ακόμα πιο επίκαιρα τα αδικαίωτα αιτήματα του Νοέμβρη του 2017. Ιδιαίτερα την αντιιμπεριαλιστική-αντιαμερικάνικη διάσταση εκείνης της εξέγερσης.

Mε την κυβέρνηση των Τσιπροκαμμένων, η εγγενής αμερικανοδουλεία της ελληνικής αστικής τάξης και του πολιτικού της προσωπικού πέταξε τη μάσκα που φορούσαν οι προηγούμενες αστικές κυβερνήσεις και εμφανίστηκε με το πρόσωπο που εμφανιζόταν την εποχή του μοναρχοφασισμού και της χούντας. Το «στρατηγέ ιδού ο στρατός σας», έγινε «στρατηγέ ιδού η επικράτειά σας, διαλέξτε πού θα τοποθετήσετε τις στρατιωτικές σας δυνάμεις». Η περιδεής εμφάνιση του Τσίπρα μπροστά στον «διαβολικά καλό» Τραμπ και οι όρκοι πίστης στις «κοινές αξίες» με τον ματοβαμμένο αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, μας έδωσε ένα μέτρο της αμερικανοδουλείας.

Η «στρατηγική συμμαχία» με τις ΗΠΑ και η «στρατηγική συμμαχία» με το σιωνιστικό μόρφωμα του Ισραήλ αποτελούν την κορωνίδα της εξωτερικής πολιτικής του ελληνικού αστικού κράτους, για την οποία επαίρονται ο Τσίπρας και ο ακροδεξιός κυβερνητικός του εταίρος. Δε χρειάζεται να πούμε τι σημαίνει αυτό για τον ελληνικό λαό, σε τι κινδύνους βάζει τη χώρα μας, σε τι βαθμό στρέφεται ενάντια στον αδελφό παλαιστινιακό λαό, αυτό το διαχρονικό σύμβολο του αγώνα για την ελευθερία.
«Εξω αι ΗΠΑ», «Εξω του ΝΑΤΟ» έγραψαν οι εξεγερμένοι του 1973 στις κολόνες που στηρίζουν την κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου. Αυτής που έριξε το τανκ της χούντας. Σχεδόν μισό αιώνα από τότε, αυτά τα συνθήματα παραμένουν το ίδιο επίκαιρα και πρέπει να τα φωνάζουμε, σε πείσμα των αμερικανόδουλων αστών πολιτικών και των οπαδών του σύγχρονου ραγιαδισμού.

Δε θ' ανοίξουμε συζήτηση μ' εκείνους που παρελαύνουν από τα ραδιοτηλεοπτικά μικρόφωνα τούτες τις μέρες, κουνώντας τα τενεκεδένια παράσημα μιας νιότης που 'δειχνε πως θα γινόταν άλλοι. Αλίμονο αν η αστική προπαγάνδα, η αυστηρά ελεγχόμενη από πανίσχυρα μιντιακά κέντρα, ενδιαφερόταν να αναδείξει το πραγματικό πνεύμα εκείνης της εξέγερσης και να το συνδέσει με το «διά ταύτα» της εποχής μας.  Αυτή είναι δουλειά των εκμεταλλευόμενων, όχι των εκμεταλλευτών, των καταπιεζόμενων, όχι των καταπιεστών.

Στο κομβικό ερώτημα για το χαρακτήρα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου το 1973, η δική μας απάντηση έχει εκτεθεί: Από την άποψη των κινητήριων δυνάμεών της σίγουρα δεν ήταν ταξική εξέγερση, αφού στηρίχτηκε κυρίως από φοιτητές, όμως ένα κομμάτι της εργατικής πρωτοπορίας την αγκάλιασε, συμμετείχε σ’ αυτή και αυτό προσέδωσε στην εξέγερση και ταξικά χαρακτηριστικά. Από την άποψη των προταγμάτων της τα πράγματα υπήρξαν ακόμη πιο θολά, καθώς όλα τα αντιδικτατορικά πολιτικά ρεύματα συμμετείχαν και προσπαθούσαν να επηρεάσουν τα πράγματα, χωρίς κανένα να είναι σε θέση να βάλει τη σφραγίδα του, όπως για παράδειγμα έβαλαν τη σφραγίδα τους στην Οκτωβριανή Επανάσταση οι Μπολσεβίκοι. Στο Πολυτεχνείο υπήρχαν από οπαδοί της αστικής δημοκρατίας μέχρι οπαδοί του κομμουνισμού. Οι δεύτεροι ήταν ασφαλώς πιο συγκροτημένοι, πιο οργανωμένοι, πιο αποφασισμένοι και επομένως βρίσκονταν πιο κοντά στο πνεύμα εκείνων που έσπασαν τα δεσμά του φόβου και βγήκαν στον αγώνα. Αντίθετα, για τους οπαδούς της αστικής δημοκρατίας τέτοιες μορφές αγώνα είναι από «άγνωστη γη» έως εχθρικές. Και βέβαια, σε μια αυθόρμητη εξέγερση δεν μπορούμε ν’ αναζητούμε καθαρά ιδεολογικοπολιτικά προτάγματα. Το αντιδικτατορικό ήταν το κυρίαρχο πρόταγμα, όμως αλλιώς το εννοούσαν οι κομμουνιστές και αλλιώς οι σοσιαλδημοκράτες.

Αποτιμώντας την εξέγερση του Πολυτεχνείου, υπό το φως των σημερινών αναγκών, στεκόμαστε σε δυο βασικά χαρακτηριστικά της.

Πρώτο, στο εξεγερτικό πνεύμα, το ξεπέρασμα κάθε είδους φόβου. Υπήρχε χούντα, τα πολυβόλα κροτάλιζαν, τα κρατητήρια είχαν μεταβληθεί σε μακελειά, όμως ο πόθος για την ελευθερία από τη μια και το πνεύμα της συλλογικότητας από την άλλη δημιούργησαν ένα γεγονός που θα στέκεται πάντα ψηλά στη νεοελληνική ιστορία. Πρόκειται γι’ αυτό που ονομάζουμε μαζικό ηρωισμό και διάθεση θυσίας, που διαλύει τα πολλά «εγώ» και δημιουργεί ένα μεγάλο «εμείς» (με όλες τις αντιφάσεις του), έτοιμο να πυρπολήσει και να πυρποληθεί για ένα μεγάλο σκοπό.

Δεύτερο, στα όρια που έθετε στην εξέγερση ο αυθόρμητος χαρακτήρας της. Δεν έφταιγε γι’ αυτό η νεολαία που εξεγέρθηκε. Εφταιγαν εκείνοι που παρίσταναν τη φυσική ηγεσία, καπηλευόμενοι αγώνες προγενέστερων εποχών. Oι εξεγέρσεις ωριμάζουν μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Οι οργανωμένες πρωτοπορίες είναι αυτές που μπορούν να τις μπολιάσουν με επαναστατικές ιδέες, να τις βοηθήσουν να συγκροτηθούν πολιτικά και οργανωτικά, να αναπτύξουν τη δυναμική τους, να δημιουργήσουν προϋποθέσεις νίκης. Ολ’ αυτά έλειπαν από την εξέγερση του Νοέμβρη του ‘73, γιατί η οργανωμένη επαναστατική πρωτοπορία είχε προ πολλού διαβεί τον αστικό Ρουβίκωνα. Η αναθεωρητική ηγεσία είχε ξεπουλήσει τις επαναστατικές παραδόσεις του ΚΚΕ και έψαχνε μια θεσούλα κάτω από τον αστικό ήλιο. Δεν υπήρχε φυσική ηγεσία σ’ αυτό το ηρωικό εξεγερτικό γεγονός, γιατί οι ομάδες της λεγόμενης άκρας Αριστεράς αδυνατούσαν να παίξουν αυτό το ρόλο.

Χαρακτηρίζονταν από επαναστατικό πνεύμα, αλλά και από αυθορμητίστικες απόψεις.

Σήμερα, 45 χρόνια από τότε, έχουμε ανάγκη και το εξεγερτικό πνεύμα και την επαναστατική πολιτική ηγεσία. Αν το 1973 το εξεγερτικό πνεύμα περίσσευε και η επαναστατική πολιτική ηγεσία έλειπε, σήμερα λείπουν και τα δύο. Καιρός να καταπιαστούμε με το καθήκον της συγκρότησης μιας επαναστατικής πολιτικής ηγεσίας, ικανής να «συγχωνεύεται» με το αυθόρμητο κίνημα των εργατικών και νεολαιίστικων μαζών οδηγώντας το στο δρόμο της κοινωνικής απελευθέρωσης.