Για να γίνουν αντιληπτές οι Θέσεις ενός συλλογικού υποκειμένου είναι αναγκαίο να γίνει κατανοητός ο μηχανισμός παραγωγής τους. Στην περίπτωση του ΚΚΕ οι συμπαγείς θέσεις που εκφράζει προς την κοινωνία καθιστούν ευκολότερη την εμβάθυνση σε αυτές. Φυσικά πάντα με την επιφύλαξη ότι γίνεται αντιληπτό μόνο το αποτέλεσμα μιας εσωκομματικής διαδικασίας, η οποία βρίθει αντιθέσεων, αντιφάσεων και πολύ συχνά προκύπτει από ιδεολογικοπολιτική διαπάλη.
Μέσα από τα επίσημα κείμενα του ίδιου του κόμματος μπορεί να απομονωθεί η εξής διαδικασία συλλογισμού: προσδιορίζεται η κατάσταση της χώρας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα· εκτιμάται ο χαρακτήρας της αλλαγής· εντοπίζονται οι «κινητήριες δυνάμεις της επαναστατικής διαδικασίας»· και τελικά προκύπτει το μετωπικό-συμμαχικό σχήμα που προτείνει το ΚΚΕ στην κοινωνία.
Υπ’ αυτό το πρίσμα, η ίδρυση του ΕΑΜ αποτελεί κατάληξη ενός μακρού προτσές το οποίο εκκινεί από την 6η Ολομέλεια, εμπλουτίζεται από τις επεξεργασίες της Κομμουνιστικής Διεθνούς (ΚΔ) και συγκεκριμενοποιείται από το 5ο και το 6ο συνέδριο του ΚΚΕ.
Τον Ιανουάριο του 1934 συνήλθε στην Αθήνα η 6η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ. Η απόφαση που εκδόθηκε για το θέμα, «Η κατάσταση στην Ελλάδα και τα καθήκοντα του κόμματος», χαρακτήριζε την Ελλάδα ως χώρα «με μέσο επίπεδο ανάπτυξης του καπιταλισμού [...] με υπάρχοντα σημαντικά υπολείμματα μισοφεουδαρχικών σχέσεων στην οικονομία, με ωρισμένο μίνιμουμ υλικών προϋποθέσεων, που είνε αναγκαίες για την σοσιαλιστική οικοδόμηση, με όχι τελειωμένο ακόμη τον αστικοδημοκρατικό μετασχηματισμό». Κατά συνέπεια προβλέπεται μια «πορεία λίγο ή πολύ γρήγορου περάσματος της αστικο-δημοκρατικής επανάστασης σε επανάσταση σοσιαλιστική», οπότε «η διχτατορία του προλεταριάτου μπορεί να μην επέλθει αμέσως, αλλά μέσα στην πορεία του περάσματος απ’ τη δημοκρατική διχτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς στη σοσιαλιστική διχτατορία του προλεταριάτου». ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δημοσίευση σχολίου