Για τα αστικά ΜΜΕ δεν έχει όνομα. Είναι απλώς ένας "65 εργάτης". Για τους 'λειτουργούς της ενημέρωσης" δεν παρουσιάσει κανένα ενδιαφέρον να κάνουν ένα ρεπορτάζ για να πληροφορήσουν το αναγνωστικό τους κοινό για την οικογενειακή του κατάσταση και για τους λόγους που σ' αυτή την ηλικία κυνηγούσε το μεροκάματο στην οικοδομή.
Για τους καθεστωτικούς δημοσιολόγους μια εργοδοτική δολοφονία παρουσιάζεται ως συνήθως σαν "θανατηφόρο εργατικό ατύχημα". Μια πρόταση τους αρκεί για να "ξεκαθαρίσουν" με το δραματικό τέλος που είχε ένας "αναλώσιμος" άνθρωπος της τάξης μας: "Νεκρός είναι ο 65χρονος εργάτης που έπεσε λίγο μετά τις 2 το μεσημέρι από τον τελευταίο όροφο του εμβληματικού κτιρίου της πλατείας Αγίας Σοφίας, το περίφημο «κόκκινο σπίτι», στο οποίο το τελευταίο διάστημα γίνονται εργασίες ανακαίνισης".
Δυστυχώς στον ανελέητο ταξικό πόλεμο που ζούμε καθημερινά, θα εξακολουθούμε να παρακολουθούμε μοιρολατρικά να μας οδηγούν στον Καιάδα της εξαθλίωσης, της απόλυτης φτώχειας και μιζέριας κάποιες φορές και στον θάνατο.
Κι αυτό θα συμβαίνει μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ότι πρέπει να οργανωθούμε και να παλέψουμε με μορφές πάλης που εμείς θα επιλέξουμε για να τους ανατρέψουμε ώστε να ανοίξουν οι λεωφόροι της ελπίδας και της προοπτικής για καλύτερη ζωή του εργαζόμενου λαού.
Διαφορετικά θα καταγράφουμε συνέχεια εγκλήματα εκ προμελέτη με θύματα ανθρώπους της τάξης μας.
Για τους καθεστωτικούς δημοσιολόγους μια εργοδοτική δολοφονία παρουσιάζεται ως συνήθως σαν "θανατηφόρο εργατικό ατύχημα". Μια πρόταση τους αρκεί για να "ξεκαθαρίσουν" με το δραματικό τέλος που είχε ένας "αναλώσιμος" άνθρωπος της τάξης μας: "Νεκρός είναι ο 65χρονος εργάτης που έπεσε λίγο μετά τις 2 το μεσημέρι από τον τελευταίο όροφο του εμβληματικού κτιρίου της πλατείας Αγίας Σοφίας, το περίφημο «κόκκινο σπίτι», στο οποίο το τελευταίο διάστημα γίνονται εργασίες ανακαίνισης".
Δυστυχώς στον ανελέητο ταξικό πόλεμο που ζούμε καθημερινά, θα εξακολουθούμε να παρακολουθούμε μοιρολατρικά να μας οδηγούν στον Καιάδα της εξαθλίωσης, της απόλυτης φτώχειας και μιζέριας κάποιες φορές και στον θάνατο.
Κι αυτό θα συμβαίνει μέχρι να συνειδητοποιήσουμε ότι πρέπει να οργανωθούμε και να παλέψουμε με μορφές πάλης που εμείς θα επιλέξουμε για να τους ανατρέψουμε ώστε να ανοίξουν οι λεωφόροι της ελπίδας και της προοπτικής για καλύτερη ζωή του εργαζόμενου λαού.
Διαφορετικά θα καταγράφουμε συνέχεια εγκλήματα εκ προμελέτη με θύματα ανθρώπους της τάξης μας.
Δημοσίευση σχολίου