Η σημερινή είδηση μας λέει ότι μέλη της αναρχικής ομάδας του "Ρουβίκωνα" με αφορμή την συμμετοχή της συλλογικότητάς τους στην 1η παγκόσμια ημέρα δράσης στην οποία συμμετέχουν αναρχικές, αυτόνομες και αντιεξουσιαστικές ομάδες από 15 χώρες, έκαναν μια συμβολική επίθεση, σπάζοντας κάποια τζάμια και πετώντας μπογιές στο δημαρχείο του Αλίμου, σαν αντίδραση για τον θάνατο οδηγού απορριμματοφόρου στις 16 του Νοέμβρη.
Το σχετικό κείμενο που ανέβασε στο indymedia η αναρχική ομάδα αιτιολογεί την ενέργεια της.
Εμείς όμως θα σταθούμε κάπου αλλού. Δεν έχει προηγούμενο σε δημοσκόπηση μεταπολιτευτικά, να υπάρχει ερώτηση στο εκλογικό σώμα ως προς την πρόθεση ψήφου προς αναρχικό σχηματισμό.
Κι' αυτό, γιατί από ζήτημα αρχής, οι αναρχικοί δεν συμμετέχουν σε εκλογές, αλλά και γιατί δεν υπήρξε στο παρελθόν αναρχική συλλογικότητα να παρουσιάζει αξιόλογη παρουσία και δράση
(Το ίδιο συμβαίνει και με τις οργανώσεις ένοπλης μειοψηφικής βίας με εξαίρεση την 17Ν. Υπήρξαν κάποιες δημοσκοπήσεις οι οποίες παρουσίαζαν ένα μεγάλο μέρος των ερωτώμενων να εκφράζουν την πολιτική τους συμπάθεια στην Ε.Ο 17 Νοέμβρη -παράδειγμα έρευνα της ALCO, τον Απρίλη του 2002, έδειχνε ότι το 23,7% αυτών που συμμετείχαν στην δημοσκόπηση να δηλώνει ότι αποδέχεται τις πολιτικές και ιδεολογικές θέσεις της 17Ν- αλλά αυτό δεν έχει καμιά σχέση, με ότι θα αναφέρουμε παρακάτω).
Δεν θα σταθούμε, λοιπόν στα αποτελέσματα της πανελλαδικής έρευνας της ΚΑΠΑ RESEARCH που δημοσιεύτηκε χτες και εκτός των άλλων παρουσιάζει την δημοσκοπική εκλογική απήχηση και την κοινωνική αποδοχή του "Ρουβίκωνα".
Κι αυτό γιατί οι πάγιες απόψεις μας για την εγκυρότητα αυτών των μετρήσεων, είναι γνωστές. Θεωρούμε ότι οι δημοσκοπήσεις δεν είναι τίποτε άλλο παρά εργαλεία χειραγώγησης της λεγόμενης κοινής γνώμης και αυτό έχει αποδειχθεί πολλές φορές στο παρελθόν.
"Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο" για να το πούμε σε διαφορετική διατύπωση. (Οποιος/α ενδιαφέρεται μπορεί να την βρει σε όλους τους ενημερωτικούς ιστότοπους).
Με την ευκαιρία όμως αυτή θα γράψουμε κάποια πράγματα γι' αυτή την αναρχική συλλογικότητα ξεκινώντας απ' τα βασικά.
Είτε αρέσει είτε όχι σε ορισμένους, ο "Ρουβίκωνας" αποτελεί μια πραγματικότητα στα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα.
Και είναι προβληματικό να τον αντιμετωπίσεις με μανιχαϊστική λογική.
Εκφράζοντας το προσωπικό οπτικό πεδίο μου -μια "πολυτέλεια" που έχουμε όλοι/ες οι συντάκτες/ιες αυτού του ιστότοπου- θέλω να κάνω κάποιες επισημάνσεις.
Πιστεύω ότι γνωρίζω πολύ καλά το ιδεολογικό χάος που χωρίζει τους κομμουνιστές από τους αναρχικούς. (Αν και εδώ υπάρχει ένα βασικό πρόβλημα ως τους αυτοπροσδιορισμούς. Κομμουνιστές θεωρούνται τα μέλη του ΚΚΕ, κομμουνιστές αυτοπαρουσιάζονται και τα σαλταρισμένα μέλη της ΟΑΚΚΕ του Ζαφειρόπουλου. Αναρχικοί επικαλούνται ότι είναι τα μέλη του "Ρουβίκωνα", με τον ίδιο πολιτικό προσδιορισμό αυτοχαρακτηρίζονται κάποιοι γελοίοι αντικομμουνιστές που εκδίδουν την μηνιάτικη εφημερίδα "Διαδρομή Ελευθερίας).
Γνωρίζω αρκετά παιδιά απ' τον "Ρουβίκωνα" και νομίζω ότι έχουμε σχέσεις αλληλοεκτίμησης. Ποτέ δεν ανοίξαμε συζήτηση τι έγινε στην πρώτη διεθνή, τι συνέβη πριν πολλές δεκαετίες με τους ναύτες της Κρονστάνδης, για τις αντιρρήσεις τους για την δικτατορία του προλεταριάτου και τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό π.χ.
Οχι γιατί μια τέτοια αντιπαράθεση ή και πολεμική κριτική δεν πρέπει να γίνεται. Αλλά για τον λόγο ότι πάντα οι επαναστάτες πρέπει να παίρνουν υπ' όψιν τους "τόπο και χρόνο". Και αυτή την χρονική περίοδο, που η τάξη μας δέχεται την πιο βάρβαρη καπιταλιστική επίθεση, μόνο σαν βαρίδια στον αγώνα μας μπορεί να σταθούν αυτές οι αντιπαραθέσεις.
Η άποψη μου, λοιπόν, είναι ότι πρέπει να παραμερίσουμε τις όποιες ιδεολογικές αγκυλώσεις και να αποδεχθούμε ότι μέρος του επαναστατικού κινήματος είναι και οι οργανώσεις ένοπλης μειοψηφικής βίας, αλλά και συλλογικότητες όπως ο "Ρουβίκωνας".
Ανάμεσα στους σφοδρούς πολέμιους της αναρχικής ομάδας υπάρχουν και κάποιοι "επαναστάτες της φακής" οι οποίοι την κρατική καταστολή την γνωρίζουν μόνο από βίντεο και αναγνώσματα, αφού οι ίδιοι είναι καλοπληρωμένα τσατσόνια του εργοδότη τους.
Κι όμως αυτοί έχουν το θράσος να χαρακτηρίζουν "χρήσιμους ηλίθιους" τα μέλη του "Ρουβίκωνα", αρκετά απ' τα οποία είναι άνεργα και τα χρηματικά ποσά που καλούνται να πληρώσουν σε δικαστικές διώξεις που αντιμετωπίζουν τα έχουν φέρει σε αδιέξοδο και κινδυνεύουν να πάνε φυλακή. (Για έναν τέτοιο "έξυπνο" δημοσιολόγο, ο οποίος αμείβεται με 2.500 ευρώ τον μήνα σαν "πωλητής του κομμουνισμού" -όπως εύστοχα έχει χαρακτηριστεί, με τους συναδέλφους του να τον αποκαλούν "Φιλιππινέζα" του εργοδότη του- θα αναφερθούμε αναλυτικά σε άλλη μας ανάρτηση).
Κι αυτό δεν το κάνουν μόνο εξ αιτίας "κομματικού πατριωτισμού". Εφαρμόζουν συνειδητά την πολιτική του αστικού κράτους, το οποίο έχει τρομάζει βλέποντας την λαϊκή αντιβία -έστω και αν αυτή εκφράζεται με τις συμβολικές δράσεις του "Ρουβίκωνα"- να νομιμοποιείται σε λαϊκές συνειδήσεις.
Ολοι αυτοί, λοιπόν, παράλληλα με την κρατική καταστολή, κάνουν τα πάντα για συκοφαντήσουν και να προβοκάρουν, την αναρχική ομάδα.
Τρέμουν στην ιδέα ότι το μονοπώλιο της βίας, που σήμερα είναι αποκλειστικό προνόμιο, περιουσιακό στοιχείο του αστικού κράτους, μπορεί να αμφισβητηθεί από την λαϊκή αντιβία. (Και προφανώς δεν θεωρούμε λαϊκή αντιβία το να καις τρόλεϊ και αυτοκίνητα μεροκαματιάρηδων. Αυτές είναι ηλιθιότητες ανεγκέφαλων τύπων).
Και εδώ μπαίνει το ερώτημα: Η δικιά μας στάση ποια πρέπει να είναι; Στις σημερινές συνθήκες, όπου το μαύρο μέτωπο ντόπιων και ξένων πλουτοκρατών, ενωμένο σαν το κρέας με το νύχι, έχει εξαπολύσει ένα ανηλεή πόλεμο απέναντι στην τάξη μας –και δυστυχώς ελλείψη αποτελεσματικών αντιστάσεων, τον κερδίζει σε όλα τα μέτωπα- ποιον εξυπηρετεί αν όσοι αποδεχόμαστε τον μ/λ, έχουμε μόνιμο μέτωπο με αυτή την αναρχική ομάδα;
Και για ποιο λόγο αντί να θεωρούμε συναγωνιστές τα μέλη του "Ρουβίκωνα", να τα αντιμετωπίζουμε σαν πολιτικούς αντιπάλους;
Θεωρούμε, ας πούμε, ατελέσφορη την σημερινή τους ενέργεια στο δήμου Αλίμου, που έγινε σαν αντίδραση για το πρόσφατο εργοδοτικό έγκλημα που συνέβη πρόσφατα εκεί;
Αν είναι έτσι, ας επιλέξουμε εμείς μορφές πάλης που θεωρούμε αποτελεσματικές.
Αλλά πέρα απ' αυτό. Τί μας ενοχλεί που έσπασαν κάποια τζάμια και έπεσαν μερικές μπογιές, συνοδεύοντας την καταγγελία της αναρχικής οργάνωσης, για τους σχεδόν 50 εργάτες των ΟΤΑ οι οποίοι τα 3 τελευταία χρόνια έχασαν την ζωή τους σε εργατικά ατυχήματα, εργοδοτικά στην ουσία εγκλήματα, παλεύοντας για το μεροκάματο;
Το ότι σήμερα βγήκε στις τηλεοράσεις και στην ουσία απολογήθηκε ο δήμαρχος Αλίμου για ένα θανατηφόρο ατύχημα-εργοδοτικό έγκλημα που είχε περάσει στα "ψιλά" της ειδησεογραφίας δεν είναι ένα θετικό γεγονός;
Σε μια εποχή που αυτοαποκαλούμενοι κομμουνιστές και επαναστάτες, προσπαθούν να εδραιώσουν την άποψη ότι «στην επανάσταση δεν θα σπάσει ούτε ένα τζάμι», και οι πάντες έχουν σαν ευαγγέλιο τους την αστική νομιμότητα, αντιλαμβανόμαστε γιατί μια οργάνωση που μπορεί να δρα στοχευμένα και να περιφρουρεί τις ενέργειες της, συγκεντρώνει το μίσος του αστικού πολιτικού προσωπικού, και των κολαούζων του.
Κατανοητό είναι επίσης γιατί βρίσκεται μόνιμα, ο "Ρουβίκωνας", στο στόχαστρο των κατασταλτικών μηχανισμών, καθώς και των αργυρώνητων δημοσιοκάφρων.
Απ' την άλλη όμως και ανεξάρτητα απ' τα αποτελέσματα της δημοσκόπησης που αναφέραμε αρχικά, αντιμετωπίζεται με θετική προδιάθεση από ένα πολύ σημαντικό μέρος της ελληνικής κοινωνίας, κύρια της νεολαίας. Τουλάχιστον αυτή είναι η αίσθησή μας.
Το γεγονός είναι, ότι σήμερα τα λαϊκά στρώματα αισθάνονται στο πετσί τους μια βία που δεν έχει ενόχους, δεν δικάζεται από κανένα δικαστήριο και οι δράστες της είναι οι εγκληματίες του λευκού κολάρου που υπηρετούν και στηρίζουν το απάνθρωπο καπιταλιστικό σύστημα.
Μπροστά σ' αυτή την βία, η συμβολική λαϊκή αντιβία που ασκεί κάποιες φορές ο Ρουβίκωνας, σε επιλεγμένους στόχους, είναι παιχνίδι σε νηπιοβρεφικό σταθμό.
Κι αν θέλουμε να είμαστε πιο ξεκάθαροι πρέπει να πούμε ότι καρφί δεν καίγεται στην αστική δικτατορία που βιώνουμε, αν πέσουν μερικές μπογιές σε ένα κτίριο ή σπάσουν κάποια τζάμια.
Αλλο είναι που την πονάει. Να μην "θρυμματιστεί" ούτε στο ελάχιστο η αντίληψη του κόσμου ο οποίος αποδέχεται μια "νομιμότητα" η οποία λέει ότι ο ΜΑΤατζής μπορεί ατιμώρητα να ανοίγει κεφάλια διαδηλωτών, ενώ οι ίδιοι οι διαδηλωτές απαγορεύεται να χρησιμοποιήσουν τα κοντάρια απ' τα πανό τους για να αντισταθούν.
Οτι οι μπάτσοι μπορούν να πνίγουν τις διαδηλώσεις στα δακρυγόνα και στα χημικά και κανείς να μην έχει το δικαίωμα να αντιδράσει. Φτιάξαν ένα τέτοιο νομικό οπλοστάσιο που μια μολότοφ να τους πετάξεις και σε συλλάβουν, πας κατηγορούμενος για κακούργημα.
Αν από ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου αυτή η παγιωμένη αντίληψη αμφισβητηθεί δυναμικά το κράτος θα έχει μεγάλο πρόβλημα
Μήπως η ανυπαρξία σήμερα εργατικών αγώνων οφείλεται κατά κύριο λόγο στην αναποτελεσματικότητα που έχουν, στην ξεπουλημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και στις άσφαιρες 24ωρες απεργίες με τις πορείες - παρελάσεις;
Αν η τάξη μας -έστω ένα σημαντικό μέρος της- πιστέψει στον εαυτό της, πετάξει από πάνω της τα βαρίδια που την κρατούν καθηλωμένη και χρησιμοποιήσει μορφές πάλης που απαιτούν οι καιροί, δεν θα αναστραφεί η σημερινή δραματική κατάσταση του εργατικού κινήματος;
Και μπορεί σήμερα αυτή η αστική νομιμότητα που αναφέραμε, με τις ενέργειες του "Ρουβίκωνα", να δέχεται ελάχιστα πλήγματα, αλλά το πολιτικό σύστημα κάνει και μια άλλη ανάγνωση.
Βλέπει ότι σε δημοσκοπήσεις -τις οποίες αυτό παίρνει πολύ σοβαρά υπ΄όψιν του- οι δράσεις της αναρχικής ομάδας έχουν μια μειοψηφική μεν, αλλά αξιοσημείωτη αποδοχή, από την κοινωνία.
Σε σημείο, μάλιστα τέτοιο, που το 8% του εκλογικού σώματος να παρουσιάζεται διατεθειμένο να ψηφίσει την αναρχική συλλογικότητα.
Μετά απ' αυτό δεν είναι επόμενο να ανησυχεί; Λογικό, λοιπόν είναι να επιστρατεύει όλους τους τρόπους και μηχανισμούς που διαθέτει ενάντια σ' αυτή την αναρχική συλλογικότητα.
Αραγε όσοι αυτοχαρακτηρίζονται αριστεροί και επέλεξαν με κάθε ευκαιρία να έχουν ανοιχτό μέτωπο με τον "Ρουβίκωνα" ποιες πολιτικές σκοπιμότητες εξυπηρετούν; (Ρητορική φυσικά η ερώτηση).
Οσο αφορά τον ιστότομο μας θα εξακολουθήσουμε, όπως τόσα χρόνια, να πηγαίνουμε "κόντρα στο ρεύμα". Εμείς στην ένοπλη επανάσταση που ονειρευόμαστε και παλεύουμε γ' αυτή, όχι απλώς "θα σπάσουμε τζάμια" αλλά θα ισοπεδώσουμε κάθε τι που θυμίζει το σάπιο διεφθαρμένο καπιταλιστικό καθεστώς και θα οδηγήσουμε σε εκτελεστικά αποσπάσματα της εργατικής τάξης όσους το υπερασπίζονται.
+ σχόλια + 2 σχόλια
"Θα βγάλουν το Ρουβίκωνα και θα μας φάει τη θέση". Είναι σχεδόν απίστευτο πόσο απλοϊκά σκέφτονται τ' αγρίμια της καπιταλιστικής ζούγκλας. Όπως όλα τα άγρια ζώα το μόνο που σκέφτονται είναι η μάσα και η διαιώνιση της φάρας τους.
Όταν πρόκειται για ζώο, ακόμα και αρπακτικό ή παράσιτο, είναι απόλυτα δικαιολογημένο να κυριαρχεί το ένστικτο, όσο άγριο κι αν είναι. Άλλωστε όλα τα ζώα ζουν αρμονικά με το φυσικό περιβάλλον.
Όταν όμως πρόκειται για ανθρώπους περιμένεις κάτι περισσότερο από αυτούς. Περιμένεις όλα αυτά τα γνωρίσματα, που κάνουν το είδος μας να προοδεύει. Ανθρωπιά, καλοσύνη, αλληλοβοήθεια, σεβασμός... όλα όσα οδηγούν σε αρμονική συνεργασία όχι μόνο για επιβίωση, αλλά για δημιουργία πολιτισμού. Αλλά ορισμένοι παραμένουν ζώα. Αδίστακτοι, άπληστοι εγωιστές, με μόνη σκέψη το φαΐ και την καλοπέραση τους. Την εξουσία που τους παρέχει ότι θέλουν.
Ο Ρουβίκωνας είναι πολλοί άνθρωποι με ένα κοινό σκοπό: Τη διαμαρτυρία για την άγρια εκμετάλλευση και το σταμάτημα μιας μεγάλης αδικίας μ' όποιο τρόπο μπορούν. Κάποιοι θα πουν "υπάρχουν κι άλλοι τρόποι", όμως εκείνο που κάνει ο Ρουβίκωνας έχει άμεσα αποτελέσματα. "Ριζικά, μακροπρόθεσμα αποτελέσματα όμως"; Αυτό για κάποιον που τον πετάνε στο δρόμο, έχει δευτερεύουσα σημασία.
Ο άνθρωπος, που χάνει το σπίτι του, αντιμετωπίζει πλέον πρόβλημα επιβίωσης. Δεν τον ενδιαφέρει, άμεσα τουλάχιστο, η θεωρία πχ για την ιστορία του τάδε ή του δείνα κόμματος. Δεν μπορεί να ασχοληθεί παρά μόνο με το θέμα που τον καίει. Ο Ρουβίκωνας είναι οι "πρώτες βοήθειες". Απαραίτητες, αλλά χρειάζονται κι άλλα. Δεν μπορούμε λοιπόν ως Κομμουνιστές να απαξιώνουμε οποιαδήποτε δράση έχει σκοπό την ανακούφιση των αδικημένων.
Ο Ρουβίκωνας έχει πολύ μεγαλύτερη επίδραση από αυτό που λέει μια δημοσκόπηση. Όταν ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας λέει φανερά, πως εκτιμά τη δράση του Ρουβίκωνα, τότε το κομμάτι αυτό έχει αποβάλει το φόβο και βαδίζει πλέον στο σωστό δρόμο. Το δρόμο της δράσης όχι της παθητικότητας. Μπορεί να επιλέξει να πάει στην πορεία μαζί με τους Αναρχικούς, το ΚΚΕ, την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, ακόμα και να ενεργήσει αυθόρμητα κατά των εκμεταλλευτών. Μπορεί να απέχει πολύ ο τρόπος δράσης αλλά τουλάχιστο κάτι κάνει, δεν κάθεται παθητικά να τον σφάζουν σαν πρόβατο.
Κάθε ενέργεια που γλυτώνει ένα φτωχό από τα νύχια ενός πλούσιου δίνει Ελπίδα. Κάθε νίκη, έστω και μικρή, φέρνει πιο κοντά τη μεγάλη ουσιαστική αλλαγή. Σίγουρα το καθόμαστε και να περιμένουμε το Μεσσία από τον Ουρανό δεν ταιριάζει σε μας παρά μόνο σε υποταγμένο κι απελπισμένο ποίμνιο, που έχει χάσει τη θέληση του για δράση και περιμένει τη Λύτρωση από το Θεό. Ένα Θεό όμως που είναι κατασκεύασμα με σκοπό την υποταγή και όχι την Ελπίδα. "Θα δικαιωθούμε στην άλλη ζωή"! Κι αν δεν υπάρχει; Γιατί να μην δικαιωθούμε σ' αυτή;
"Θα γίνει η Επανάσταση κάποτε, στο μέλλον"! Γιατί όχι τώρα; Μήπως τώρα περνάμε καλά; Το Ρουβίκωνα δεν τον ενδιαφέρει η "πελατεία". Γιατί αποτελείται από ανθρώπους που αδικούνται και που αποφάσισαν να κάνουν κάτι μαζί με άλλους, που παίρναμε παρόμοια. Τι πιο ελπιδοφόρο για μας και ταυτόχρονα πιο τρομακτικό για τους άρπαγες εκμεταλλευτές;
συμφωνώ απόλυτα μαζί σας!
Δημοσίευση σχολίου