Παρότι αυτές οι κλισέ εκφράσεις μου φαίνονται ανυπόφορες, παρότι πιστεύω στην αβάσταχτη ματαιότητα του επικήδειου, παρότι σιχαίνομαι τους προκάτ "επικήδειους", νοιώθω την ανάγκη να πω κάτι επιπλέον.
Αφορμή είναι η μικροψυχία και η ευτέλεια κάποιων που έσπευσαν να "πανηγυρίσουν" τον θάνατο του Τζίμη Πανούση πέρσι.
Γιατί δεν άντεχαν. Δεν άντεχαν αυτό: Τον λόγο του που ήταν πάντα καυτό σίδερο πάνω στα πισινά του κόσμου. Δυσάρεστος μα αληθινός πέρα ως πέρα. Κυνικός, μα με έναν τρυφερό τρόπο που φανερώνει πως θέλει να κάνει τις κοινωνίες καλύτερες. Απαισιόδοξος αλλά με εκείνον τον φωτεινό τρόπο που δείχνει άνθρωπο που δεν φοβάται την αδυναμία του και το σκοτάδι, το κοιτάει κατάματα και η γνώση αυτή, ίσως, ίσως λέω, αλλάξει μια για πάντα τη ζωή των ανθρώπων.
Όσες φορές και να τον ακούσουν δεν θα τον καταλάβουν.
Δεν θα καταλάβουν ότι η μουσική σε αυτή την περίπτωση πέρασε σε ένα άλλο επίπεδο και μετουσίωση. Κάτι πραγματικά ανεπανάληπτο: Ένας άνθρωπος με τεράστιο ταλέντο, πάθος και όραμα, που είχε πάρα πολλά πράγματα να δώσει ακόμα.
Ένας άνθρωπος γνήσια πολιτικοποιημένος, κοινωνικός αγωνιστής όπως όλοι οι άσημοι άνθρωποι που παλεύουν να βελτιώσουν τη ζωή τους, υπέρ των οποίων πάντα είχε κάτι να πει. Ένας πραγματικά ωραίος τύπος.
Δεν πιστεύω στους φόρους τιμής, αλλά πιστεύω και έχω μάθει να δίνω σεβασμό.
Μάθετε να ακούτε, να φιλτράρετε αυτά που ακούτε και να επιχειρηματολογείτε επί της ουσίας.
Η σέχτα του μικροκομματισμού βλάπτει σοβαρά το μυαλό.
Μάθετε να σέβεστε τη ζωή και τον θάνατο.
Διαβάστε ακόμα: "Αποχαιρετώντας" τον Τζιμάκο με 23 ηχητικά από εκπομπές του
Δημοσίευση σχολίου