Από την ομιλία του τότε πρωθυπουργού Ελευθέριου Βενιζέλου, στην βουλή 30/5/1929 όταν υπερασπιζόταν το νομοσχέδιο του «Περί μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών» το περιβόητο Ιδιώνυμο.
Ηταν σαν σήμερα 18 Μάρτη του 1936 όταν αφήνει την τελευταία του πνοή, στο Παρίσι, από εγκεφαλική συμφόρηση, ένας μεγάλος -για την τάξη του, την κεφαλαιοκρατία και τους ξένους- αστός πολιτικός. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος.
Η παρουσία του δέσποσε στην πολιτική ζωή της χώρας μας για 25 χρόνια απ' τα οποία τα 12 ήταν πρωθυπουργός.
Αναμφισβήτητα ήταν ευφυής και διορατικός και πέρα απ' τον μεγαλοϊδεατισμό του -ονειρευόταν την Ελλάδα των δυο Ηπείρων και των πέντε θαλασσών, κάτι που ο λαός μας το πλήρωσε πολύ ακριβά με την επιθετική Μικρασιατική εκστρατεία- είχε απόλυτη συναίσθηση για την σημασία των αστικών εκσυγχρονισμών που είχε ανάγκη στην εποχή του ο ελληνικός καπιταλισμός για να μπορέσει η Ελλάδα να ξεφύγει από αγροτική χώρα και να αναπτύξει την βιομηχανία της.
Κι αν σε κάτι διέφερε από τον αστικό πολιτικό κόσμο της εποχή του, ήταν στο ότι ο ίδιος είχε συναίσθηση ότι για να πετύχει τα σχέδια που προς όφελος της αστικής τάξης, έπρεπε να εξασφαλίσει την συναίνεση του εργατικού κινήματος και γενικότερα των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Πίστευε εξάλλου, ο Βενιζέλος, ότι είχε την δυνατότητα να ποδηγετήσει και να αξιοποιήσει ποικιλοτρόπως το εργατικό κίνημα. (Οταν κάποια στιγμή αντιλήφθηκε ότι δεν το κατόρθωνε έδειξε το μίσος του ίδιου και της τάξης του για τους εργάτες).
Ετσι, λοιπόν, και έχοντας να αντιμετωπίσει την αντίρρηση του Παλατιού και του ανερχόμενου τότε βιομηχανικού κεφαλαίου, προχώρησε προπολεμικά στην εισαγωγή μιας περιορισμένης φιλεργατικής νομοθεσίας. (καθιέρωση δωρεάν υποχρεωτικής στοιχειώδους εκπαίδευσης, τη μερική απαγόρευση της παιδικής εργασίας, καθιέρωσε το 8ωρο και τη μονιμότητα των δημόσιων υπαλλήλων κ.ά.
Τις όποιες αντιδράσεις είχε να απέναντί του από τους κεφαλαιοκράτες της εποχής του, της προσπέλασε με το επιχείρημα του ότι αν θέλουν οι καπιταλιστές να αποφύγουν το ενδεχόμενο μιας κοινωνικής επανάστασης, στην οποία θα έχαναν όλα τα υπάρχοντά τους, θα έπρεπε να αποδεχθούν ορισμένα φιλεργατικά μέτρα.
Αναμφισβήτητα, λοιπόν, ο Ελευθέριος Βενιζέλος υπήρξε ένας ικανότατος αστός πολιτικός ηγέτης. Απ' την μια έκανε κάποιες υποχωρήσεις προς το εργατικό κίνημα και από την άλλη έστελνε σχεδόν 500 κομμουνιστές εξορία -με βάση το Ιδιώνυμο- στον Αϊ Στράτη για να αφήσει ακέφαλο από τους πρωτοπόρους αγωνιστές το συνδικαλιστικό κίνημα.
Κατόρθωσε να δώσει αίσθηση "εθνικής υπερηφάνειας" στον λαό διευρύνοντας τα όρια του ελληνικού κράτους, αξιοποιώντας τους δεσμούς υποτέλειας που είχε αναπτύξει με Βρετανούς και Γάλλους ιμπεριαλιστές, ενώ σαν υπηρέτης των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων έστειλε στρατιωτικό σώμα για την κατάπνιξη της Οχτωβριανής Επανάστασης.
Δεν θα αναφέρουμε τις εγκληματικές ευθύνες του Βενιζέλου για τα ολέθρια, για τον ελληνικό λαό αποτελέσματα της Μικρασιατικής εκστρατείας. (Το έχουμε κάνει σε περασμένες αναρτήσεις μας).
Θα συμπληρώσουμε μόνο ότι υπήρξε ένας από τους βασικούς στυλοβάτες του αστικού πολιτικού συστήματος της Ελλάδας, ενώ το ταξικό μίσος του για τους κομμουνιστές και το εργατικό κίνημα το βλέπουμε από ένα απόσπασμα προεκλογικής ομιλία του, στην Θεσσαλονίκη τον Ιούλη του 1928: «Πάσα απόπειρα διαταράξεως ή βιαίας ανατροπής του αστικού καθεστώτος, του οποίου στερεά θεμέλια είνε η πατρίς, η οικογένεια, η ιδιοκτησία θα εύρη αντιμέτωπον την πυγμήν του Κράτους. Είμεθα αποφασισμένοι να εξοπλίσωμεν το κράτος και τας αρχάς του διά τας αναγκαίας νομοθεσίας, όπως καταστή δυνατή η αποτελεσματική κοινωνική άμυνα κατά των απροκάλυπτων ανατρεπικών ενεργειών των εχθρών του κοινωνικού καθεστώτος».
Δημοσίευση σχολίου