Στην περίπτωση των δημοτικών εκλογών της Πάτρας και της συντριπτικής νίκης του Κώστα Πελετίδη καταγράφεται ένα ομολογουμένως πρωτοφανές πολιτικό και ιστορικό φαινόμενο.
Παρά το γεγονός πως η κοινωνία μας έχει έως τώρα πληρώσει βαρύ τίμημα, εξαιτίας του πολιτικού μίσους, της εμπάθειας και της κομματικής περιχαράκωσης. Μολονότι στον τόπο μας ο λαός έχει δεινοπαθήσει για δεκαετίες ολόκληρες από τις αμαρτίες ενός άρρωστου, πολιτικού κατεστημένου, παρόλα αυτά, η Πάτρα έδειξε να αντιδρά σαν ένα αυτόνομο Γαλατικό χωριό…
Εξάλλου, πρωτίστως οι αριθμοί αποδεικνύουν αδιάψευστα πως ακόμη και δεξιοί - που κατά παράδοση αντιμετώπιζαν φοβικά το ΚΚΕ - έως και αυτοί εμπιστεύτηκαν τελικά με την ψήφο τους τον Κομμουνιστή Δήμαρχο! Και τα ποσοστά αυτής της συντριπτικής αποδοχής αποκτούν μία επιπρόσθετη δυναμική και έναν αδιαμφισβήτητο συμβολισμό, αν αναλογιστούμε πως ήρθαν σαν μία καθολική λαϊκή απάντηση στη συστηματική προσπάθεια όλων των αντίπαλων παρατάξεων να απαξιώσουν τον ίδιο τον Πελετίδη και τις επιλογές του. Γεγονός που σημαίνει πως ο πατρινός λαός διάβασε και ερμήνευσε διαφορετικά την ιστορία και τον πρωταγωνιστή της.
Αν λοιπόν αναλογιστούμε το προφανές πολιτικό μέγεθος - ότι δηλαδή το ΚΚΕ διατηρεί ένα εκλογικό ποσοστό, που στην καλύτερη εκδοχή δεν υπερβαίνει το 8% - τότε οι πολίτες φάνηκαν να αναγνωρίζουν και να επιβραβεύουν κυρίως το πολιτικό πρότυπο που αντιπροσωπεύει ο Κ. Πελετίδης, σαν πρόσωπο, και ταυτόχρονα σαν ηγέτης.
Η εξήγηση προβάλλει εύλογη.
Οι πολίτες - όσο κι αν ακουστεί παράδοξο - εκτίμησαν πρωτίστως αυτή καθαυτή τη συνέπεια και την αταλάντευτη προσήλωση του Πελετίδη στην κομματική του ιδεολογία, ειδάλλως την απόλυτη συνέπεια λόγων και έργων. Δευτερευόντως, δήλωσαν απερίφραστα την αποστροφή τους απέναντι στην «αγκύλωση» των προηγούμενων, τολμώντας το μέχρι τώρα αναπάντεχο: να γκρεμίσουν τις γέφυρες του παλαιοκομματισμού, αναγνωρίζοντας τους ικανότερους, πάνω από τις υφιστάμενες διαχωριστικές γραμμές.
Και σαν επιστέγασμα, επιβράβευσαν καθολικά την εντιμότητα, το δυναμισμό, καθώς και την αφοσίωσή του, στις ανάγκες των λαϊκών οικογενειών, σε αντιδιαστολή με τους υπόλοιπους, που αποδείχθηκαν αναξιόπιστοι να υλοποιήσουν όλα εκείνα που πρώτα οι ίδιοι δεν υλοποίησαν, και μάλιστα όταν διέθεταν την αποκλειστική εξουσία για να πράξουν.
Αυτό, λοιπόν, το χαρμάνι πολιτικής οξυδέρκειας ήταν και ο καταλύτης που αποκαλύπτει πως το φαινόμενο Πελετίδη κάθε άλλο παρά Ποντιακό ανέκδοτο μπορεί να χαρακτηριστεί.
·O Γιάννης Δημογιάννης είναι φιλόλογος.
Δημοσίευση σχολίου