Η «μάχη» της Κωνσταντινούπολης και εμείς..

Πηγή: Δημήτρης Μηλάκας - "Το Ποντίκι"

Ο Ερντογάν έχασε με εμφατικό τρόπο την Κωνσταντινούπολη. Νέος δήμαρχος της πόλης των (σχεδόν) είκοσι εκατομμυρίων ανθρώπων, μετά και τις δεύτερες εκλογές που επέβαλε το καθεστώς, είναι ο Ερκέμ Ιμάμογλου, εκλεκτός του κόμματος της αντιπολίτευσης. Δεν είναι λίγοι, εδώ στην Ελλάδα, αυτοί που (σχεδόν) πανηγύρισαν με την ήττα του Σουλτάνου. Αδικαιολόγητα...

Ο Ιμάμογλου στηρίζεται από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης το οποίο συχνά- πυκνά εξαπολύει πυρά στον Ερντογάν «γιατί δεν παίρνει πίσω 18 νησιά στο Αιγαίο (κατοικημένα κάποια από αυτά) που παράνομα κατέχουν οι Ελληνες».

Στην Αθήνα συνήθως διαφεύγει το γεγονός ότι η τουρκική εξωτερική πολιτική, σε αντίθεση με την ελληνική, διακρίνεται από μακρόπνοο σχεδιασμό, ο οποίος δεν επηρεάζεται από τις εναλλαγές κομμάτων και προσώπων στην εξουσία. Στην προκειμένη περίπτωση, οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις αυτής της χώρας συναινούν σε απόλυτο βαθμό με την αναθεωρητική πολιτική που έχει υιοθετήσει η Αγκυρα ζητώντας «αναπροσαρμογή» υπέρ της, της Συνθήκης της Λοζάνης.

Όπως συμβαίνει με τις ανίσχυρες χώρες στον τουρκικό περίγυρο, η Ελλάδα παρακολουθεί με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τι εξελίξεις στην τουρκική πολιτική σκηνή γεγονός που επιβεβαιώνει τελικά, την ισχύ και τον «φόβο» που εκπέμπει η Αγκυρα.

Στην Αθήνα, ωστόσο, αυτή η επιμελής παρακολούθηση οδηγεί σε «βολικά» και εύπεπτα συμπεράσματα τα οποία χρησιμοποιούνται για να καλυφθεί η ανεπάρκεια της χώρας και των πολιτικών δυνάμεων που διαχειρίζονται τις τύχες της.

Μετά από την ήττα του Ερντογάν θα πολλαπλασιαστούν οι αναλύσεις και οι αναφορές για το πόσο στριμωγμένος ή απομονωμένος είναι ο Σουλτάνος. Και θα αποδοθεί σ αυτήν του την «αδυναμία» κάθε επιθετική κίνηση την οποία επιχειρεί, όπως συμβαίνει αυτήν ακριβώς τη στιγμή στην Κυπριακή ΑΟΖ.

Ωστόσο, ακόμη κι αν ο Ερντογάν δεν βρίσκεται στην ακμή της ισχύος του, ακόμη κι αν έχει αρχίσει η κάθοδός του από το στερέωμα (πράγμα διόλου βέβαιο) η κατοχύρωση του ρόλου της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο και εξασφάλιση τις ισομερούς διανομής του Αιγαίου αποτελούν τουρκικές εθνικές θέσεις οι οποίες θα υπηρετούνται από τις μείζονες πολικές δυνάμεις της χώρας και θα εξακολουθήσουν να υπηρετούνται και από τον επόμενο Τούρκο ηγέτη όποια στιγμή αυτός εμφανιστεί στο προσκήνιο.

Ο τραυματισμένος μετά την ήττα που υπέστη στην Κωνσταντινούπολη, Ερντογάν δεν έχει περιθώρια υποχωρήσεων και αναδιπλώσεων ειδικά απέναντι στην Ελλάδα η οποία ας μην λησμονούμε είναι επί της ουσίας προτεκτοράτο της Γερμανίας σε οικονομικό και της Αμερικής σε πολιτικό επίπεδο.

Όσοι θέλουν να κοιτούν τις εξελίξεις με ανοιχτά τα μάτια βλέπουν ότι το πολιτικό σύστημα της χώρας προκειμένου να προλάβει την εκδήλωση της τουρκικής ισχύος έχει εναποθέσει τις ελπίδες του στην προστασία των ΗΠΑ και της ΕΕ.

Ωστόσο οι προστάτες αυτό που προστατεύουν πρώτα απ όλα είναι τα δικά τους συμφέροντα, τα οποία τους επιβάλλουν μια συνεχή διαπραγμάτευση με τον Ερντογάν, προκειμένου να σταματήσουν την απομάκρυνση της Τουρκία από τη σφαίρα επιρροής τους. Και αυτή η διαπραγμάτευση σ ότι αφορά τις ελληνοτουρκικές διενέξεις δεν μπορεί να καταλήξει δίχως σοβαρές απώλειες για τα ελληνικά συμφέροντα για τον απλούστατο λόγο: κανείς δεν πρόκειται να υπερασπιστεί για λογαριασμό σου αυτό που δεν είσαι σε θέση να πράξεις μόνος σου.