Ετσι για να θυμόμαστε μερικά βασικά πράγματα από τους θεμελιωτές της μ/λ κοσμοθεωρίας.

Και η πιο δημοκρατική αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν είναι παρά δικτατορία της αστικής τάξης πάνω στο προλεταριάτο και τις άλλες εργαζόμενες τάξεις.

Ο κοινοβουλευτισμός, ως κρατικό σύστημα, έγινε η «δημοκρατική» μορφή κυριαρχίας της αστικής τάξης, που, σε ορισμένη βαθμίδα ανάπτυξης, χρειάζεται την επίφαση λαϊκής εκπροσώπησης, που εξωτερικά εμφανίζεται σαν μια μη ταξική οργάνωση «λαϊκής θέλησης», όμως στην ουσία είναι όργανο καταπίεσης και υποδούλωσης στα χέρια του κυρίαρχου κεφαλαίου.

Η αστική δημοκρατία, μ’ όλο που αποτελεί μια τεράστια ιστορική πρόοδο σε σχέση με το μεσαίωνα, μένει πάντα και δε μπορεί παρά να μένει, κάτω από το καπιταλιστικό καθεστώς, ένα σύστημα στενό, λειψό, ψεύτικο, υποκριτικό, παράδεισος για τους πλούσιους, παγίδα και απάτη για τους φτωχούς και για τους εκμεταλλευόμενους.  

Η καθολική ψηφοφορία είναι ένας δείχτης της ωριμότητας της εργατικής τάξης. Δε μπορεί να δώσει και δε θα δώσει ποτέ τίποτα παραπάνω.
  
Πάρτε τους θεμελιακούς νόμους των σύγχρονων κρατών, πάρτε τις κυβερνήσεις τους, πάρτε τις ελευθερίες συγκέντρωσης ή τύπου, πάρτε την «ισότητα των πολιτών απέναντι στο νόμο» και θα δείτε σε κάθε σας βήμα την πολύ γνωστή σε κάθε τίμιο και συνειδητό εργάτη αστική δημοκρατία. Δεν υπάρχει κράτος, ακόμα και το πιο δημοκρατικό, που να μην έχει στο Σύνταγμά του κάποια χαραμάδα ή επιφύλαξη που να παρέχει στην αστική τάξη το μέσο να ρίχνει το στρατό ενάντια στους εργάτες, να κηρύχνει το στρατιωτικό νόμο κτλ., «εις περίπτωσιν διασαλεύσεως της τάξεως», δηλαδή στην παραμικρή απόπειρα της εκμεταλλευόμενης τάξης ν’ αποτινάξει τη σκλαβιά της και να προσπαθήσει να εξασφαλίσει μιαν ανθρώπινη ζωή...

Σε μια Αστική δημοκρατία δεν είναι το Κοινοβούλιο που λύνει τα βασικά ζητήματα. Γι΄ αυτά αποφασίζουνε το Χρηματιστήριο και οι Τράπεζες.  

***

Κατά βάθος οι δημοκρατίες μας είναι δικτατορίες, οι οποίες προκειμένου να μην αποκαλυφθούν, εκθέτουν στις βιτρίνες τους πολιτικονομικές κατακτήσεις που τους ανήκουν μόνο και μόνο γιατί αποσπάστηκαν από αυτές εξ αιτίας της πίεσης που άσκησαν οι αγώνες των εργαζόμενων. 

Οι δημοκρατίες μας είναι ταξικές δικτατορίες οι οποίες σέβονται τις αξίες και τα δικαιώματα που λιβανίζουν μόνο σε συνάρτηση με τις σπάνιες συγκυρίες στις οποίες δεν λειτουργούν σε βάρος τους. 

Για τα υπόλοιπα, τα τρέχοντα, τα καθημερινά, βασιλεύει η επιβολή της δύναμης, το τρίπτυχο ελευθερία – ισότητα – αδελφότητα μιας ένωσης κακοποιών.

G. Labica,  στο βιβλίο του "Η βία; Ποια βία;"


*Ο Ζωρζ Λαμπικά (1930-2009) υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους κομμουνιστές διανοούμενους των τελευταίων δεκαετιών στη Γαλλία.