Δεν είναι δύσκολο να «διαβάσει» κανείς ένα εκλογικό αποτέλεσμα, όταν δε βάζει μπροστά σκοπιμότητες δικαιολόγησης του ενός ή του άλλου φαινομένου. Η αριθμητική είναι το πρώτο από το οποίο πρέπει να ξεκινήσει, για να διαπιστώσει ποιος κερδίζει και ποιος χάνει. Στη συνέχεια, πρέπει –βάσει αυτής της αριθμητικής- να επιχειρήσει να διεισδύσει στην ουσία των πραγμάτων και να βγάλει συμπεράσματα.
Για τους αστούς, οι εκλογές είναι «η ύψιστη στιγμή της δημοκρατίας». Για μας είναι η διαδικασία μέσω της οποίας η αστική εξουσία νομιμοποιεί τους διαχειριστές της. Οι μετακινήσεις ψηφοφόρων από κόμμα σε κόμμα μπορούν να χρησιμεύσουν μόνο ως δείκτης ωριμότητας της εργατικής τάξης. Οχι όμως με βάση απλώς τις προσθαφαιρέσεις των αριθμών, αλλά σε συνδυασμό με την κοινωνική πραγματικότητα.
Επειδή διαβάζουμε διάφορα για αποτέλεσμα «δυσμενές για το λαό», για «συντηρητικοποίηση» και τα παρόμοια, ρωτάμε: αν το αποτέλεσμα στην κορυφή ήταν ανάποδα, θα μιλούσατε για «αριστερή στροφή»; Αν υπήρχε μια οριακή άνοδος των πέραν του ΣΥΡΙΖΑ αυτοπροσδιοριζόμενων ως «αριστερών», της τάξης του 4%-5% (είμαστε γενναιόδωροι, όπως βλέπετε), θα μιλούσατε για «αριστερή στροφή»; Είναι δυνατόν να υπάρξει «αριστερή στροφή» στις κάλπες, όταν ένας λαός είναι ταξικά ακινητοποιημένος, απογοητευμένος, με την ηττοπάθεια να παραλύει τις συνειδήσεις; Αυτοί που ισχυρίζονται κάτι τέτοιο, ότι δηλαδή, σε συνθήκες κοινωνικής άπνοιας, χωρίς ούτε στοιχειώδεις διεκδικητικούς αγώνες, θα μπορούσε να εκφραστεί αριστερή στροφή στις κάλπες, είναι αισχροί οπορτουνιστές, ψηφοθήρες, οπαδοί του κοινοβουλευτικού κρετινισμού, που τους ενδιαφέρει μόνο η αναπαραγωγή της δικής τους πολιτικής μιζέριας, μέσω της μικρής έστω ενίσχυσης του γλοίσχρου εκλογικού τους ποσοστού.
Αυτό που συνέβη στις ευρωεκλογές δεν είναι παρά η αναπαραγωγή ενός φαινομένου που συμβαίνει δεκαετίες τώρα στις αστικές κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Μια αλλαγή σκυτάλης ανάμεσα στους διαχειριστές της αστικής εξουσίας. Μεγάλες μάζες ψηφοφόρων μετακινήθηκαν από την υποστήριξη του ενός κόμματος προς την υποστήριξη του άλλου. Και μάλιστα, χωρίς αυτή τη φορά να κυριαρχεί κάποιο κρίσιμο ψευτοδίλημμα, όπως το «μνημόνιο-αντιμνημόνιο» που κυριαρχούσε την περίοδο 201ο-2015. 'Η μάλλον ακριβώς γι' αυτό. Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να εξαφανίσει αυτό το ψευτοδίλημμα, όχι βγάζοντας τη χώρα από τα Μνημόνια, όπως αρέσκεται να λέει (χωρίς να πείθει κανένα), αλλά υπογράφοντας το τρίτο Μνημόνιο και προσθέτοντάς το στα δύο προηγούμενα.
Απ' αυτή την άποψη, μπορούμε να πούμε ότι η επάνοδος της ΝΔ, μολονότι είναι ένα φυσιολογικό φαινόμενο των πολιτικών κύκλων του αστικού κοινοβουλευτισμού, είναι «έργο ΣΥΡΙΖΑ». Και δε θα 'πρεπε να παραπονιούνται και να βρίζουν το λαό ως… αγνώμονα οι συριζαίοι, γιατί -αν μη τι άλλο- μέσα στην τούρλα της πολιτικής κρίσης που σφράγισε τη μνημονιακή περίοδο, κατάφεραν να «κουρέψουν» το ΠΑΣΟΚ και να γίνουν αυτοί ΠΑΣΟΚ στη θέση του ΠΑΣΟΚ. Δεν έχουν, βέβαια, το βάθος του παλιού ΠΑΣΟΚ (συνδικαλιστική γραφειοκρατία, μηχανισμούς στην τοπική διοίκηση κτλ.) κι ίσως ο φόβος ότι μπορεί να επιστρέψουν στο παλιό 4% να είναι αυτός που προκαλεί τον πανικό και την υστερία τους. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δημοσίευση σχολίου