Κι ενώ το καλοκαίρι προχωρά και οι ζέστες σφίγγουν, σφίγγουν και τα μυαλά των «νόμιμων ιδιοκτητών της εν Ελλάδι εξουσίας» και μιλούν με μύθους και παραβολές γιατί, καθώς πιστεύουν, με τέτοιους τρόπους μπορούν να δείξουν τη μόνη και αυθεντική αλήθεια, την αλήθεια που πρεσβεύει η μισάνθρωπη και εκδικητική ιδεολογία τους στο πόπολο.
Μέσα στη θερινή παραζάλη να και η Μιράντα Ξαφά, το πιο γρήγορο πιστόλι του ΔΝΤ, να υποτονθορύζει ιστορίες για προκομμένους μέρμηγκες και ακαμάτες τζίτζικες.
Για τζίτζικες που απαιτούν να «κλέψουν» την περιουσία του εργατικού μέρμηγκα και στο πλευρό τους συντάσσονται μέλη και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, του Ρουβίκωνα (εφιάλτης έχουν γίνει στους «νόμιμους ιδιοκτήτες της εξουσίας» οι επιθέσεις του με τρικάκια και μπογιές – η αλήθεια είναι ότι οι «ιδιοκτήτες», συνηθισμένοι στις ανθρωπιστικές βόμβες των εργοδοτών τους, δεν μπορούν να αντέξουν τη βαρβαρότητα της κόκκινης μπογιάς), της ΛΑΕ, της Πλεύσης Ελευθερίας.
Μπορεί η κοινωνική (αριστερή) ειμαρμένη να ξεσπιτώνει τον μέρμηγκα, όμως ο πανάγαθος οδηγεί τον τζίτζικα στον θάνατο από ναρκωτικά στο Πεδίον του Αρεως.
Αν δεν ήταν τόσο εμετικά ελεεινή, η παραβολή της Μιράντας Ξαφά θα μπορούσε να διαβαστεί και ως ένα μετα-σχόλιο (αρέσουν οι συνθέσεις με τα μετά- στους ΔΝΤούδες) στους πρώιμους καιρούς του ντανταϊσμού και να συνοδεύει την απαγγελία στίχων του Τριστάν Τζαρά.
Σε πείσμα της Μιράντας Ξαφά και κάθε Μιράντας Ξαφά, εμείς θα συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε έναν κόσμο όπου τα μυρμήγκια θα τραγουδούν και θα παίζουν κιθάρα και οι τζίτζικες θα συλλέγουν τροφή για όλα τα έντομα της πλάσης.
Θα συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε και να αγωνιζόμαστε για έναν κόσμο όπου τα μέσα παραγωγής θα είναι δίκαια κατανεμημένα, όπου όλοι θα παράγουν αυτόνομα και θα ανταλλάσσουν δίκαια.
Μέχρι να το πετύχουμε θα πέσουν και μια κόκκινη μπογιά ή ένα τρικάκι παραπάνω. Πώς ονόμαζαν κάποτε αυτό το φαινόμενο οι εργοδότες των «νόμιμων ιδιοκτητών της εν Ελλάδι εξουσίας»; Παράπλευρες απώλειες.
Δημοσίευση σχολίου