Στον Χρήστο δεν θα πω ποτέ Αντίο!
Τον γνώρισα στα πέτρινα χρόνια της τρομοϋστερίας, σε μια εκδήλωση της Συσπείρωσης ενάντια στην Κρατική Τρομοκρατία, στο θέατρο Αθηνά, όταν τα πάντα τα σκιάζε η φοβέρα, το 2003, με δίκες 17 Ν κι ΕΛΑ ante portas, που, μετά το τέλος της ομιλίας μου με πλησίασε για να μου μιλήσει για τον Μιχάλη Κασίμη, που υπερασπιζόμουν τότε και πάνω από όλα για τον Χρήστο Κασίμη, αυτόν τον 1ο νεκρό αντάρτη πόλης, και δάκρυσε καθώς μου μιλούσε.
Όπως πάντα δάκρυζε όταν αναφερόταν στον Χρήστο Κασίμη.. γιατί τους έδεναν δεσμοί ακατάλυτοι, όπως μόνον επαναστάτες κομμουνιστές μπορούν να δεθούν.
Τον Χρήστο τον γνώρισα καλά όταν μου έκανε την τιμή και μου ζήτησε να αναλάβω και εγώ την υπεράσπισή του.
Μέσα από αυτή τη δίκη εκτίμησα τη σοβαρότητα, τη συνέπεια, την ιδεολογικοπολιτική του συγκρότηση
Θαύμασα το κουράγιο του, όταν ευθύς μετά την σύλληψή του, αναλαμβάνοντας την πολιτική ευθύνη της συμμετοχής του στον ΕΛΑ, διέγραψε μεμιάς την εικόνα του ευκατάστατου αστού του Ψυχικού, του διαπρεπούς επιστήμονα, του τρυφερού pater familias με τα 5 παιδιά και τα άπειρα εγγόνια, και πήρε τη θέση του επαναστάτη, του πολιτικού αντιπάλου του κράτους με ό,τι συνέπειες αυτό συνεπάγεται.
Ο Χρήστος Τσιγαρίδας είχε τα πάντα και τα θυσίασε όλα!
Ανέλαβε την πολιτική ευθύνη όχι μόνον για να υπερασπίσει την δική του προσωπική αγωνιστική διαδρομή, αλλά για να υπερασπίσει και την επαναστατική τιμή της οργάνωσής του, που την προσέβαλλαν πράκτορες, μυστικές υπηρεσίες, και απατημένες σύζυγοι.
Για να προασπίσει τη μνήμη των νεκρών συντρόφων του, του Χρήστου Κασίμη, του Χρήστου Τσουτσουβή!
Η στάση του αυτή υπήρξε απόλυτα εναρμονισμένη με τις αγνότερες παραδόσεις των αγωνιστών του εργατικού κ κομμουνιστικού κινήματος, που όταν συλλαμβάνονταν, με τιμή, σαν παλληκάρια, αναλάμβαναν την πολιτική ευθύνη της συμμετοχής τους στο ΚΚΕ τότε, και στις μετέπειτα παράνομες αντιστασιακές οργανώσεις στα χρόνια της Χούντας, αρνούμενοι από εκεί και πέρα την οποιαδήποτε συνεργασία με τους διώκτες τους.
Αυτή την παράδοση τίμησε ο Χρήστος και γι΄αυτήν κατηγορήθηκε, από όσους δεν είχαν το θάρρος να σηκώσουν και αυτοί το κεφάλι.
Δεν πειράζει όμως, γιατί ο Χρήστος Τσιγαρίδας θα μείνει στο Πάνθεον των δικών μας ηρώων του Επαναστατικού Κινήματος.
Στον Χρήστο δεν θα πω ποτέ Αντίο!
Θα συνεχίσω να αγωνίζομαι μαζί του για μια άλλη κοινωνία, ελεύθερη, ανθρώπινη, αταξική, κομμουνιστική.
Θα βρίσκομαι μαζί του και αύριο και μεθαύριο, εκεί, που οι συνθήκες και η συνείδηση μου θα με καλεί.
Ο Χρήστος, ο αγαπημένος όλων μας, ήταν και θα είναι πάντα σύντροφος των ιδεών και των αγώνων, ένα «Φωτεινό Μονοπάτι» στη καρδιά μου
Δημοσίευση σχολίου