«Ο θάνατος ενός ανθρώπου δεν είναι αστείο πράγμα, αλλά μερικές φορές είναι αστείο το ότι σκοτώνεται για τόσο λίγα, και ότι ο θάνατος είναι η ονομαστική αξία αυτού που ονομάζουμε πολιτισμό».
Raymond Chandler, The Simple Art Of Murder.
Ίσως από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του καπιταλισμού να είναι ότι έφτιαξε κοινωνίες που δεν μπορούν να πενθήσουν.
Το πένθος προϋποθέτει δεσμούς και μόνον οι δεσμοί εξασφαλίζουν την ένταση και τη διάρκειά του. Διαιρεμένοι, ανασφαλείς, καχύποπτοι προς "μεγάλα οράματα", ανταγωνιστικοί και κατάκοποι δύσκολα μπορούμε να αποφύγουμε αυτήν την αναπηρία.
Για αυτό και κάποιες αναρτήσεις με σφαγιασμένα παιδάκια και κάποιες αναλύσεις περί του ποιος κυρίως ευθύνεται είναι η μόνη μας συνειδησιακή ανταπόκριση στις ασύλληπτες συμφορές.
Βρισκόμαστε και εμείς οι "ανώνυμοι" σε τόσο βαθιά, υποδόρια αντιστοιχία προς την παγερή δυσκαμψία της επίσημης διεθνούς διπλωματίας, νομίζω. Γι'αυτό ποιος ξέρει πόσο ακριβά θα πληρώσουμε κάποτε το τίμημα προς τους "άλλους", εκείνους που ακόμη μπορούν να πενθούν και μάλιστα με καθημερινό, αβυσσαλέο πένθος.
Είναι ευλογία να μπορείς να πενθείς αληθινά σε μια ευνουχισμένη. ανθρωπότητα....
Δημοσίευση σχολίου