Το γέλιο σαν αμαρτία

Γράφει ο mitsos175

 Είναι το γέλιο αμαρτία; Η μεγαλύτερη για τις στριμμένες θεούσες! Διαβάζοντας το άρθρο "Θρησκευτικός σκοταδισμός και ισονομία" θυμήθηκα το αριστούργημα του Umberto Eco "Το όνομα του Ρόδου". 

Για να μην αποκαλυφθεί ένα μοναδικό χειρόγραφο, που αναφέρεται στην άποψη του Αριστοτέλη για την κωμωδία, κι επομένως την ευεργετική επίδραση της σάτιρας και του γέλιου, ένας φανατικός και μίζερος μοναχός φτάνει στο σημείο να δολοφονήσει άλλους μοναχούς του μοναστηριού! 

Γιατί όμως οι φανατικοί δεν έχουν αίσθηση του χιούμορ; Το γέλιο είναι ανθρώπινο χαρακτηριστικό. Οι τύποι αυτοί απλά έπαψαν να είναι άνθρωποι, μετατράπηκαν σε τέρατα, αφού διαστρέβλωσαν όχι μόνο τη φύση της θρησκείας, που είναι το δώρο της ελπίδας, της ανακούφισης στην πονεμένη ψυχή, αλλά και της ίδιας της ανθρώπινης υπόστασης. 
Υποκριτές, βλοσυροί, δήθεν σοβαροί, αλλά στην πραγματικότητα γελοίοι κομπλεξικοί, νομίζουν πως είναι υπερασπιστές της πίστεως, στην ουσία όμως οι μεγαλύτεροι και χειρότεροι εχθροί της θρησκείας. 

Ένας Παντοδύναμος Θεός δεν έχει ανάγκη σωματοφύλακες, ούτε είναι δυνατό να προσβληθεί, από την ανθρώπινη σάτιρα. Εκείνο που πράγματι κάνει η σάτιρα είναι να προσβάλει, να διακωμωδήσει, τα κακώς κείμενα, με την κρυφή ελπίδα διόρθωσης ή απαλοιφής των λαθών.
Και είναι η υποκρισία κι η καταπίεση εκείνη που προκαλεί αηδία στον κόσμο. 

Το γέλιο λυτρώνει, απελευθερώνει από τα δεσμά του φόβου. Χαρίζει ελπίδα δίνει αισιοδοξία.
Εδώ πράγματι μπλέκεται με τα χωράφια της θρησκείας. Γιατί εμπόριο ελπίδας κάνουν οι διάφοροι εκπρόσωποι του Θεού και σαν γνήσιοι καπιταλιστές απαιτούν το μονοπώλιο της. Αν βρούμε άλλου ελπίδα, ανακούφιση, τι θα γίνουν τα μαγαζιά τους; Θα χάσουν πελάτες και σταδιακά θα κλείσουν! 

Επιπλέον αυτός που γελά δεν φοβάται, άρα μπορεί να σκεφτεί. Γιατί ο φοβισμένος, αυτός που περιμένει το "Τέλος", που "έρχεται από στιγμή σε στιγμή", γίνεται εύκολα υποχείριο. Μπορεί να καθοδηγηθεί από τους επιτήδειους, που θα εκμεταλλευτούν την αγωνία και τον πανικό του για δικό τους όφελος. 
Συνήθως οι απελπισμένοι δεν πέφτουν θύματα απάτης διαφόρων δήθεν θαυμάτων και μαγικών; Να λοιπόν γιατί είναι εχθρός το γέλιο. Χαλάει τη δουλειά στους απατεώνες. 

Ο χαρούμενος άνθρωπος μπορεί να σκεφτεί. Η σκέψη οδηγεί στην αμφισβήτηση, που στην ουσία είναι η εξέταση των πραγμάτων υπό διαφορετική οπτική. Η έρευνα όμως αυτή είναι επικίνδυνη για την Πίστη. "Πίστευε και μη ερεύνα". Γιατί; Διότι, αν ερευνήσεις θα μάθεις κάποτε στα σίγουρα αν ότι σου λένε είναι αλήθεια ή όχι. Και τότε θα σταματήσεις να πιστεύεις μεταφυσικές δοξασίες, γιατί θα είσαι σίγουρος, ότι όλες είναι μια απάτη και θα έχεις επιχειρήματα για να το αποδείξεις. 

Κι εδώ έχω μια θεολογική απορία: Ο Θωμάς είναι "άπιστος" όχι γιατί δεν ήταν χριστιανός (ίσα ίσα) αλλά γιατί ο Απόστολος θέλησε να δει με τα μάτια του τις αποδείξεις.
Επειδή ο Ιησούς είχε πεθάνει κι επειδή η Καινή Διαθήκη γράφηκε πολύ μετά το θάνατο Του, τα λόγια του "Αναστημένου": "Μακάριοι αυτοί που δεν θα με δουν και θα πιστέψουν", μπορεί να μην είναι και τόσο δικά του. Μπορεί να είναι κάποιων που ήθελαν να διαδοθεί η νέα θρησκεία, αλλά θα έρχονταν σε δύσκολη θέση από τις πολλές ερωτήσεις... 

Αν δεν είναι έτσι, τότε το γέλιο είναι ένα ευχάριστο συναίσθημα. Άνθρωποι, που μάλιστα λένε πως συγχωρούν, ας μην απαγορεύουν στους άλλους να γελάνε.