Δ. Κουφοντίνας: Αν, ιστορικά, η καταστολή είναι εγγεγραμμένη στο DNA της Δεξιάς, ιστορικά στο DNA της Αριστεράς είναι εγγεγραμμένη η αντίσταση, η ρήξη.

Του Δημήτρη Κουφοντίνα

Το πρώτο ταξίδι του νέου υπουργού των Εξωτερικών ήταν στις ΗΠΑ, το δεύτερο στο Ισραήλ. Έτσι, για να μην μείνει αμφιβολία ποιοι είναι οι γεωπολιτικοί κύριοι της χώρας, και σε ποιους εκχωρείται η εξωτερική πολιτική.
Ακόμη πιο στενή θα είναι η πρόσδεση στο άρμα των ΗΠΑ, ακόμη πιο μεγάλη η δέσμευση στον άξονα Ισραήλ-Κύπρος-Ελλάδα, ακόμη πιο γρήγορες (γεωπολιτικά, στρατιωτικά, οικονομικά) οι εξελίξεις στην περιοχή – για να πάρει και ο ελληνικός καπιταλισμός ένα τμήμα των κερδών, αδιαφορώντας για τις συνέπειες για τον ελληνικό λαό. Όσο για τη δήλωση του υπουργού, «ο αντιαμερικανισμός στην Ελλάδα έχει ολοσχερώς εξαλειφθεί», και μόνο που ένιωσε την ανάγκη να την κάνει, σημαίνει ότι αυτό δεν ισχύει, ότι δεν έχουν καταφέρει τόσα χρόνια να σβήσουν τη συλλογική μνήμη.

Εκλεκτός των ΗΠΑ είναι και ο νέος αρχηγός της ΕΥΠ, μια υπαγορευμένη επιλογή που επαναφέρει μνήμες Αβρακότος και Πιουριφόι. Εκλεκτός και ο νέος υπουργός της Αστυνομίας,  παρασημοφορημένος από το FBI και με τα WikiLeaks να αποκαλύπτουν τις πολύ στενές σχέσεις του με την πρεσβεία. Όχι ότι η ΝΔ δεν είχε δικούς της με τέτοιες σχέσεις, όμως χρειάζονταν έναν χρήσιμο κεντρώο, «πρόθυμο» να υλοποιήσει το δόγμα Νόμος και Τάξις.

Το δόγμα αυτό θα εφαρμόσει ένα υπερυπουργείο καταστολής που απλώνει παντού τις αρμοδιότητές του: στο μεταναστευτικό, στις φυλακές, στα πανεπιστήμια... Στο μεταναστευτικό, όπου αναδύεται η ρατσιστική, ναζιστικού τύπου ιδεολογία που νιώθει σαν στο σπίτι της με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Στο σωφρονιστικό, όπου καταργείται η διάκριση αστυνομικής και δικαστικής καταστολής – θεμέλιο, υποτίθεται, του «κράτους δικαίου». Και στα Πανεπιστήμια, όπου κακοφορμίζει η χουντική επαναφορά του Σπουδαστικού σήμερα και αύριο, ίσως, των επιστρατεύσεων.

Το ακραία κατασταλτικό αυτό δόγμα είναι απαραίτητο για την ακραία μνημονιακή πολιτική. Το μνημονιακό μεταμνημόνιο, τα ματωμένα πλεονάσματα μέχρι το 2060, η δημοσιονομική λιτότητα, η υπερφορολόγηση (με έμμεση φορολογία που πλήττει τους φτωχούς και φοροαπαλλαγές για τους πλούσιους), το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου (με άμεση επικέντρωση σε ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ...), η λεηλασία μισθών και συντάξεων δεν μπορούν να εφαρμοστούν από μια δεξιά κυβέρνηση, παρά με τα δικά της μέσα.

Τα δικά της μέσα του πολέμου. Η φράση-κλισέ για την απώλεια του 25% του ΑΕΠ τα χρόνια 2009-2019, «Είναι σαν να βγήκαμε από πόλεμο», περιγράφει πράγματι τον κοινωνικό πόλεμο, την επίθεση του κεφαλαίου. Για να ανασυγκροτηθεί (και) ο ελληνικός καπιταλισμός, πρέπει να συντρίψει την εργασία.

Αυτός ο πόλεμος θα ενταθεί από τη ΝΔ: Επειδή με την πολιτική της εντείνονται τα δομικά προβλήματα της οικονομίας, όπως εκδηλώνονται στα ελλείμματα του εμπορικού ισοζυγίου. Και επειδή θα φορτώσουν στους αδύναμους την επερχόμενη οικονομική κρίση, την οποία προαναγγέλλει η οικονομική κάμψη της Ευρωζώνης και η επιβράδυνση της παγκόσμιας οικονομίας. Η κυβέρνηση πήρε ήδη τα μηνύματα από τους ευρωπαϊκούς κυρίαρχους, ξέχασε όσα έταζε για μαζικές φοροαπαλλαγές και ετοιμάζεται να ενεργοποιήσει τον «κόφτη» από τη νέα χρονιά, για περικοπές μισθών και συντάξεων.

Η καπιταλιστική αδηφαγία και βαρβαρότητα οξύνει την κατάσταση των  κοινωνικά αδύναμων. Και όσο χάνεται η κοινωνική συναίνεση, τόσο δυναμώνει η κοινωνική αντίσταση. Και όσο η νεολαία και οι εργαζόμενοι διεκδικούν όσα τους άρπαξαν και τους αρπάζουν, τόσο θα χρειάζονται τα άλλα μέσα.
Που, ιστορικά, είναι εγγεγραμμένα στο DNA της Δεξιάς. Και καθώς η σημερινή ηγεσία της δεν διαθέτει τα εργαλεία συναίνεσης των προκατόχων της, σε αυτά θα καταφύγει για να πειθαρχήσει την κοινωνία. Η κατασταλτική λογική, τόσο οικεία στην παράδοση της Δεξιάς, βρίσκει έτοιμους από καιρό αποδέκτες στο βαθύ κράτος. Και τώρα που η αστυνομική καταστολή συμφύρεται με τη δικαστική, πιστεύουν ότι είναι ο καιρός «όπου θα χορτασθούν ο χωροφύλακας και ο στρατοδίκης».

Ο καιρός της Δεξιάς όμως ήταν χορηγία της συριζαϊκής «αριστεράς». Για να επικρατήσει πολιτικά η ΝΔ, έπρεπε πρώτα να επικρατήσει ιδεολογικά. Έπρεπε η συριζαϊκή αριστερά να νομιμοποιήσει τις δεξιές «αξίες». Έπρεπε να δώσει «καλές» στρατιωτικές βάσεις στις ΗΠΑ, να κάνει «καλές» ιδιωτικοποιήσεις, να βγάλει «καλά» υπερπλεονάσματα. Έπρεπε να εξαλειφθεί η διαφορά μνημονιακής-αντιμνημονιακής πολιτικής, η διάκριση αριστερής-δεξιάς πολιτικής. Έπρεπε να νομιμοποιηθεί το «Δεν υπάρχει εναλλακτική λύση», που η κοινωνία μετέφρασε «Όλοι Ίδιοι Είναι».
Ξεπλύθηκε έτσι η Δεξιά, ακόμη και στην πιο αχρεία και διεφθαρμένη της έκφανση, και λειάνθηκε το πολιτικό έδαφος για να μετακινηθούν εύκολα οι κρίσιμες εκλογικά μάζες, που άγονται αγελαία ανάλογα με το πού φυσούν οι άνεμοι της φάρσας που λέγεται αντιπροσωπευτική δημοκρατία.
Έπρεπε η αριστερά να γίνει κεντροαριστερά. Να μεταλλαχθεί σε κόμμα για όλους τους Έλληνες. Που μπορεί να ψηφίζει η εργάτρια στον Κολωνό και η εφοπλίστρια στο Κολωνάκι, ο τραπεζοϋπάλληλος και ο τραπεζίτης, ο εργάτης και ο εργοστασιάρχης. Που μπορεί να στηρίζει ο Σόιμπλε, ο Τραμπ και ο Νετανιάχου.

Όμως αυτό δεν είναι Αριστερά. Η Αριστερά είναι μια πολιτική δύναμη για τον λαό, που στέκεται απέναντι στην εγχώρια ολιγαρχία και τον ιμπεριαλισμό. Αυτή η ταυτότητα δεν της έχει απονεμηθεί εξ ουρανού, αλλά επιβεβαιώνεται καθημερινά στην πράξη, στην ταξική σύγκρουση. Στην πάλη των ιδεών, στην προβολή των αντισυστημικών αξιών.

Αυτή είναι μια παλιά, ιστορική αλήθεια. Όπως και ότι τίποτε και ποτέ δεν μας χαρίστηκε, από κανέναν σωτήρα και μεσσία. Ό,τι πετύχαμε ήταν με λαϊκή κινητοποίηση, με ευρεία συναρθρωμένη δράση που υπερβαίνει στενές περιχαρακώσεις, σε μια πολιτική στρατηγική ανατροπής.
Και αν, ιστορικά, η καταστολή είναι εγγεγραμμένη στο DNA της Δεξιάς, ιστορικά στο DNA της Αριστεράς είναι εγγεγραμμένη η αντίσταση, η ρήξη παντού: Στους χώρους της δουλειάς και της μάθησης. Στον δρόμο, εκεί όπου ο ίδιος ο λαός γράφει την ιστορία του.

Και ο δρόμος άνθησε προχτές, κατακαλόκαιρο. Πρώτο σκίρτημα, πρώτη απάντηση στην επίδειξη πυγμής της ΝΔ. Που θέλει σιωπηλό και πειθαρχημένο το Πανεπιστήμιο, για να πετύχει την πλήρη του εμπορευματοποίηση. Που θέλει να εξαφανίσει έναν ανοιχτό χώρο σύνδεσης κινημάτων. Που θέλει να χτυπήσει το φοιτητικό κίνημα, ως πυροδότη κοινωνικών αντιστάσεων.
Όμως, κατακαλόκαιρο, χιλιάδες φοιτητές δυνάμωσαν τη διαδήλωση που παλλόταν: «Κάτω τα χέρια από το Άσυλο». Και ήταν μια πρώτη υπόσχεση, από ένα κομμάτι του κινήματος, ότι ο Χειμώνας αυτός δεν θα είναι (κινηματικά) ψυχρός.

                                                                      Κασσαβέτεια
                                                             μέσα Αυγούστου 2019