Κάποτε, το 1894, μαζεύτηκαν κάποιοι πράκτορες της Γερμανίας κι έκαναν μια εταιρεία. Δεν της έδωσαν Γερμανικό όνομα αλλά της κότσαραν το "Εθνική" μπροστά, γιατί απευθύνονταν σε ηλίθιους Έλληνες. Στους οποίους πούλησαν εθνικισμό και πατριδοκαπηλία με το τσουβάλι.
Απώτερος σκοπός των πρακτόρων αυτών ήταν να ξαναγίνουμε ραγιάδες. Αφού κάνουμε πόλεμο με τους Τούρκους και τον πιούμε, όπως ήταν φυσικό, καθώς ήμασταν εντελώς απροετοίμαστοι.
Σκέτο μπάχαλο. Τι θα κέρδιζαν οι Γερμανοί; Πολλά, αφού είχαν καλό και στενό σύμμαχο το Σουλτάνο.
Οι Έλληνες την πάτησαν. Έδωσαν τα λεφτά τους, άρχισαν να διαδηλώνουν, να ονειρεύονται κόκκινες μηλιές, να λένε παραμύθια μεταξύ τους, πως τάχα ήταν έτοιμοι να κάψουν το παλάτι του Σουλτάνου, να σκούζουν για πόλεμο. Νόμισαν πως με το που θα τους δουν οι Τούρκοι, θα μας δώσουν την Αυτοκρατορία ολάκερη.
Τελικά με τα πολλά τα κατάφεραν. Κάναμε ένα πόλεμο και μας πήδηξαν από τις μπάντες. Άρχισε η τρεχάλα των ενδόξων ημών προγόνων, κι οι Τούρκοι θα έμπαιναν στην Αθήνα, αν δεν τους έλεγαν οι Εγγλέζοι "stop".
Τη γλυτώσαμε. Ακριβά όμως. Πληρώσαμε τα μαλλιοκέφαλα μας σε αποζημιώσεις, χάσαμε και λίγα εδάφη, σκοτώθηκαν κάμποσοι, τραυματίστηκαν ακόμα περισσότεροι.
Τουλάχιστον όμως γλυτώσαμε από τους μαλάκες της Εθνικής Εταιρείας. Για λίγο. Γιατί ο Μεταξάς, όχι το ποτό, ο δικτάτορας, ήταν συνέταιρος.
Το 1919 ήμασταν με τους νικητές, ενώ οι Τούρκοι με τον ηττημένο Κάιζερ. "Ευκαιρία (πάλι) να πάμε στην Κόκκινη μηλιά".
"- Καθίστε βρε παιδιά, κι εδώ έχουμε καλά μήλα". Όχι, θέλαμε εκείνα. Μηλιά δε βρήκαμε, βρήκαμε όμως το διάολο μας στην έρημο. Και μετά μας ξαναπήραν φαλάγγι οι Τούρκοι. Με τον Κεμάλ αυτή τη φορά.
Δεν έμεινε στη Μικρά Ασία ούτε ένας Έλληνας. Πήγαν από μεγαλοϊδεατισμό. Φοβερή ασθένεια.
Άφησε και κουσούρια χώρια οι εκατοντάδες χιλιάδες ψυχές που σφάχτηκαν. Κάποιοι πήγαν από τους "συμμάχους" μας, όταν προσπαθούσαν να σωθούν.
Ένα μόνο καλό είχε, ότι κρεμάσαμε κάποιους μαλάκες. Όχι, δεν καταδικάστηκαν από Ειδικό Δικαστήριο, οι έξι, αν και ήθελαν πολύ να δικαστούν από αυτό.
Το 1974 κάποιοι εντελώς βλάκες πίστεψαν τους Αμερικάνους. Θεώρησαν δε ένα Αρχιεπίσκοπο κομμουνιστή! Από αυτό και μόνο καταλαβαίνουμε πόσο ηλίθιοι ήταν οι χουνταίοι.
"Κομμουνιστής Αρχιεπίσκοπος". "Παρθένα Πόρνη", εντάξει.
Βέβαια πολλοί μίλησαν για σχέδιο της CIA, ώστε να μοιραστεί η Κύπρος και πως οι πραξικοπηματίες ήταν πράκτορες που το εφάρμοσαν. Όπως και να 'χει, τα έκαναν όλα μπουρδέλο. Και τότε μπουκάρουν οι Τούρκοι κι αρχίζουν το πήδημα. Πάει η μισή Κύπρος! Τουλάχιστο βάλαμε κάμποσους φασίστες στη φυλακή, μέχρι που τους έβγαλε ο Μητσοτάκης.
1996: Ίμια. 3 νεκροί και το Αιγαίο από γαλάζιο παίρνει ένα γκρίζο χρωματάκι, που άρεσε πολύ στους Αμερικάνους. Εκεί τη γλίτωσαν.
Ο Γερμανός Σημίτης μάλιστα ονειρεύεται Προεδρία, να τελειώσει τη δουλειά. Να βάψει τη θάλασσα κόκκινη. Κάποιοι είπαν πάλι πως η όλη φάση έγινε επίτηδες να τον φάμε και να πούμε κι "ευχαριστώ".
Κάθε φορά που οι εθνικιστές σου πουλάνε πατρίδα, πουλάνε και εσένα, τη χώρα και την πουτάνα τη μάνα που τους γέννησε.
Σκέψου, αν κάποιοι Αμερικανοθρεμμένοι Γερμανοτσολιάδες, πάνε επίτηδες να μας μπλέξουν σε περιπέτειες, γιατί οι ΗΠΑ θέλουν να δώσουν νησιά και Θράκη στο Σουλτάνο, να τον καλοπιάσουν.
Διάλεξε Ειρήνη, μην την πατήσεις άσχημα.
Δημοσίευση σχολίου