Η ταινία είναι "ένα αδιαμφισβήτητο διαμάντι του αργεντίνικου σινεμά. Η συγκλονιστική κινηματογραφική κατάθεση του σπουδαίου Λουίς Πουένσο ζωντανεύει μία από τις πιο σκοτεινές σελίδες στην ιστορία της χώρας του, καθρεφτίζοντας μια περίπτωση ανάμεσα σε χιλιάδες άλλες που συνθέτουν το πορτρέτο της ίδιας της Αργεντινής. Μιας κοινωνίας στα όρια της αβύσσου, που πασχίζει να ανακατασκευάσει το μέλλον της, να εξετάσει τις πληγές της και να αναγνωρίσει τον εαυτό της στα πρόσωπα των θυμάτων και των εκτελεστών της. Ένα διαχρονικό και ταυτόχρονα επίκαιρο φιλμ". (βλ. Γιώργος Ρούσσος, 40 χρόνια από την Αργεντίνικη χούντα η «Επίσημη Ιστορία» αποκαλύπτεται).
Την ταινία θα προλογίσει η εκπαιδευτικός Βίκυ Παπαναγιώτου.
Λόγω αυξημένης προσέλευσης στην έναρξη του αφιερώματος θα γίνουν δύο προβολές:
Α’ προβολή: 20.00-22.00μ.μ.
Β’ προβολή: 22.00-24.00μ.μ.
Η επίσημη ιστορία, του Λουίς Πουένσο
«Οι λαοί δεν μπορούν να επιβίωσουν χωρίς ιστορία. Η ιστορία είναι η μνήμη των λαών. Κατανοώντας τη κατανοούμε τον κόσμο.»
Με αυτά τα λόγια υποδέχεται τους μαθητές της στο πρώτο μάθημα τη σχολικής χρονιάς η Αλίσια Ιμπάνες, καθηγήτρια Ιστορίας σε λύκειο της Αργεντινής, το 1983, τη χρονιά που έληξε η επταετής χούντα στη χώρα, γνωστή κι ως Βρώμικος Πόλεμος. Η ίδια είναι μια βολεμένη μεγαλοαστή, παντρεμένη με έναν πλούσιο κι επιτυχημένο επιχειρηματία με θολές και ύποπτες διασυνδέσεις με ανώτερα κυβερνητικά στελέχη.
Η προηγούμενη επταετία ελάχιστα την άγγιξε, καθώς ζει ευτυχισμένη με το σύζυγο και την υιοθετημένη κόρη τους, την πεντάχρονη Γκάμπι, ενώ αναλώνεται σε ανώδυνες κοινωνικές συναναστροφές, όπου η πολιτική και το παρελθόν δεν έχουν καμία θέση. Κατά τη διάρκεια μιας επανασύνδεσης με τις φίλες της, θα συναντήσει τυχαία κι αναπάντεχα την εδώ και καιρό εξαφανισμένη Άννα, η οποία εγκατέλειψε τη χώρα μετά την άνοδο του στρατιωτικού καθεστώτος. Από τη φίλη της θα μάθει έντρομη, όχι μόνο για τους βασανισμούς που εκείνη υπέστη από το καθεστώς αλλά και για τα δεκάδες μωρά από μητέρες κρατούμενες που δόθηκαν για υιοθεσία χωρίς φυσικά να ερωτηθούν ποτέ οι οικογένειές τους. Εκεί ο κόσμος της Αλίσια θα καταρρεύσει, καθώς οι αμφιβολίες και οι ενοχές ως προς την καταγωγή της ίδιας της κόρης της θα την κάνουν να αναθεωρήσει, αλλά και να συνειδητοποιήσει το πραγματικό νόημα των όσων έλεγε στους μαθητές της.
[...] Στην εναρκτήρια σκηνή της ταινίας οι μαθητές και οι καθηγητές του σχολείου της Αλίσια τραγουδούν μέσα στη βροχή τον εθνικό ύμνο της Αργεντινής για την ισότητα και την ελευθερία των κατοίκων της χώρας και μέσα στα επόμενα εκατό λεπτά θα γίνει αντιληπτή στο έπακρο η ειρωνεία, καθώς η Αλίσια διδάσκει μεν την επίσημη και θεσμικά παγιωμένη Ιστορία, τους «πολιτικούς και κοινωνικούς θεσμούς της χώρας από το 1810», όπως εμφατικά διακηρύσσει στις μαθητές της, αγνοούσε, όμως, ή μάλλον εθελοτυφλούσε μπροστά στις χιλιάδες ιστορίες των συμπολιτών της που δολοφονήθηκαν, βασανίστηκαν κι εξαφανίστηκαν από το καθεστώς, μέχρι τη στιγμή που η Ιστορία έγινε προσωπικό της βίωμα.
Ο Πουένσο κινηματογραφεί αυτή την πορεία της (αυτό)συνειδητοποίησης της ηρωίδας και ολόκληρης της χώρας εστιάζοντας με κοντινά πλάνα στα πρόσωπα των ηθοποιών του και κυρίως σ' αυτό της πρωταγωνίστριας του, Νόρμα Αλεάντρο, η οποία με απόλυτη επιτυχία αποδίδει το πέρασμα από τον εφησυχασμό στην αμφιβολία.
Ταυτόχρονα παραδίδει μια αποκαλυπτική τοιχογραφία της αργεντίνικης κοινωνίας της περιόδου: οι ανώτερες κοινωνικές τάξεις βαυκαλίζονται και ακκίζονται χωρίς ίχνος ενοχής για το βρώμικο παρελθόν, στους δρόμους επικρατεί ένα εκρηκτικό κλίμα με πορείες και διαμαρτυρίες για τους πάνω από 30.000 εξαφανισμένους, στης δημόσιες υπηρεσίες κανείς δε γνωρίζει το οτιδήποτε για την τύχη των αγνοούμενων παιδιών, ενώ στο σχολείο αντιστρέφονται οι ρόλοι και είναι οι μαθητές τελικά, επιζώντες μάρτυρες άλλωστε των γεγονότων, που θα κάνουν το ουσιαστικό μάθημα της Ιστορίας στη δασκάλα τους. «Η Ιστορία γράφεται από τους δολοφόνους», όπως θα πει κι ένας μαθητής της Αλίσια, λίγο πριν καταρρεύσει ο κόσμος της.
Συνδυάζοντας αριστοτεχνικά το συλλογικό τραύμα με το ατομικό, η «Επίσημη Ιστορία» του Λουίς Πουένσο (ενός σκηνοθέτη που δεν κατάφερε με τις επόμενες ταινίες του να φτάσει στα ίδια δημιουργικά επίπεδα), όχι μόνο παραμένει διαχρονικά επίκαιρη ακόμα και σήμερα,... αλλά καθίσταται επιτακτική ως ένα μάθημα για τη σημασία που έχουν τόσο η κατανόηση του παρελθόντος προκειμένου να αποφευχθούν τα ίδια λάθη και στο μέλλον, όσο και η γνώση κι η κατάκτηση της αλήθειας, ακόμη και με τίμημα τον επιφανειακό εφησυχασμό. Η τελική σκηνή της ταινίας, άλλωστε, την οποία δε θα αποκαλύψουμε και η οποία λειτουργεί ποικιλοτρόπως αντιστικτικά με την εναρκτήρια, καλύπτει και εκμηδενίζει την όποια απόσταση υπάρχει ανάμεσα στην Ιστορία και στην ιστορία.
Τάσος Χατζηευφραιμίδης
Ώρα έναρξης: 20.00μ.μ
Είσοδος Ελεύθερη
Δείτε το trailer της ταινίας:
Δημοσίευση σχολίου