Δίπλα στα κάθε λογής μέτρα και μεθοδεύσεις που χρησιμοποιήθηκαν για την ενσωμάτωση-καθυπόταξη του εργατικού-σοσιαλιστικού κινήματος στον Μεσοπόλεμο και παράλληλα με την εντατική χρήση των ιδεολογικών μηχανισμών του κράτους αναπτύχθηκε και η καταστολή, ιδιαίτερα από τη στιγμή που οι εργάτες άρχισαν να διεκδικούν καλύτερους όρους και συνθήκες εργασίας και οι σοσιαλιστικές ιδέες να έχουν απήχηση.
Από τις έμμεσες μορφές της καταστολής στα πρώτα χρόνια μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο χρησιμοποιήθηκαν σιωπή και η αδιαφορία, η πολιτική κάλυψη των κατασταλτικών μέτρων, τα περιοριστικά μέτρα ελευθεριών -λογοκρισία, επιστράτευση κι άλλα- η στεγανοποίηση τομέων της κοινωνικής δομής -δημόσια διοίκηση, στρατός και σώματα ασφαλείας-, τα νομοθετικά μέτρα, τέλος η επιβολή δικτατορίας [1], όπως ήταν αυτή του Ι. Μεταξά που επιβλήθηκε στις 4 Αυγούστου του 1936.
Υπήρχαν, βέβαια, και οι άμεσες μορφές καταστολής που καταρχάς προσανατολίστηκαν στην υιοθέτηση της χρήσης παρακρατικών σχηματισμών. Εκτός από την άσκηση φυσικής βίας [2] (σωματικές βλάβες, ανθρωποκτονίες) [3], άλλες μορφές άμεσης καταστολής ήταν η τρομοκρατία (προκλητική επίβλεψη συνδικαλισμού, απεργιών και άλλων κινητοποιήσεων, ανακρίσεις, επιδρομές στους εργατικούς και κομματικούς χώρους, διασπορά ανησυχητικών φημών, τρομοκρατικές απολύσεις), η παραβίαση ατομικών δικαιωμάτων [παρακολουθήσεις ακόμα και με την παρείσφρηση πληροφοριοδοτών στις εργατικές οργανώσεις, υποκλοπές, συλλογή προσωπικών στοιχείων (“φακέλωμα”), οι δικαστικές διώξεις]. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δημοσίευση σχολίου