Στη μεταμνημονιακή Ελλάδα το βομβαρδισμένο τοπίο της δεκαετούς οικονομικής κρίσης έχει μετατρέψει σε σωρούς ερειπίων ό,τι κατακτήθηκε δεκαετίες με λαϊκούς αγώνες και ιδιαίτερα την περίοδο της μεταπολίτευσης που δίκαια αναφέρεται ως ιστορική περίοδος μισητή από τους κονδυλοφόρους του συστήματος, γιατί ήταν μια περίοδος που ο λαός και η Αριστερά κατακτούσαν και η εξουσία βρισκόταν σε υποχώρηση.
Και δεν χορταίνουν, αν και είναι πολλά πλέον τα χρόνια που συμβαίνει το αντίθετο. Μισθοί και συντάξεις αποτελούν ένα βοήθημα και όχι αμοιβή για την παρεχόμενη εργασία. Η μέχρις εσχάτων αυτοαπασχόληση και η πολλαπλή απασχόληση εξακολουθούν να αποτελούν τη βασική διέξοδο για την επιβίωση. Η πρώτη κατοικία δοκιμάζεται σκληρά τόσο από τους χιλιάδες πλειστηριασμούς που διεξάγονται ανεμπόδιστα με μόνο τους πρόβλημα την έλλειψη πλειοδότη όσο και από την αδυναμία αγοράς ή ακόμη και μίσθωσης λόγω έλλειψης προσφοράς στις περιοχές κυριαρχίας του Airbnb.
ΒΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΩΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΙΣ ΝΕΕΣ ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ
Η έξαρση της αστυνομικής καταστολής και ιδίως η απροκάλυπτη νομιμοποίησή της από την κυβερνητική εξουσία απελευθερώνουν τις αστυνομικές δυνάμεις όχι μόνο για να χτυπούν στις διαδηλώσεις, αλλά ακόμη και να ξεγυμνώνουν διαδηλωτές, να εισβάλλουν σε κινηματογράφους και μπαρ, να μπαίνουν σε σπίτια και ταράτσες και να αιχμαλωτίζουν τους κατοίκους τους. Το πανεπιστημιακό άσυλο, κατάκτηση αιώνων, καταργείται. Η ένταση της αστυνομοκρατίας δεν αποσκοπεί καν στην αναίρεση της έλλειψης αστυνόμευσης, αλλά αντίθετα αποκαλύπτει τα προσχήματα της εξουσίας.
Την ίδια ώρα η δημοκρατική κοινή γνώμη προκαλείται βάναυσα με μια εισαγγελική πρόταση που ετοιμάζεται να αποδώσει λευκή και ατιμώρητη στην κοινωνία την εγκληματική οργάνωση Χρυσή Αυγή και κινδυνεύει να επιβεβαιώσει όλους όσοι υποστηρίζουν ότι η δικαστική εξουσία αντιλαμβάνεται τους εχθρούς της έννομης τάξης αποκλειστικά και μόνο στο άλλο άκρο του πολιτικού ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δημοσίευση σχολίου