Οταν ξεκίνησε τούτος ο εφιάλτης της πανδημίας, τούτη η βίαιη ανατροπή της ζωής που μέχρι τώρα γνωρίζαμε, δεν μπορεί, είπα, κάτι θα αλλάξει και μέσα σου, ανθρωπάκο...
Ισως τώρα, έστω και λίγο, να νοιώσεις τον κατατρεγμένο, εκείνον που στοιχειά που δεν ορίζει- πόλεμος, βία, εξαθλίωση- στους δρόμους της μετανάστευσης τον έσπρωξαν.
Ισως και να σκεφτείς το απρόβλεπτο και το εύθραυστο της ύπαρξης, ίσως τώρα να αναθεωρήσεις τη στάση σου και πιο άνθρωπος να μοιάσεις...
Μα συ, αμέσως έτρεξες, το εγώ και το μικρόκοσμο σου να περιχαρακώσεις.
Αδειασες τα ράφια των φαρμακείων από υγειονομικό υλικό, και στα σούπερ- μάρκετ επέδραμες, συσσωρεύοντας τρόφιμα και αναλώσιμα, όσα στο σπίτι σου χωρούσαν.
Κι "ασφαλή" πια, "μένεις σπίτι", κι απ' το πληκτρολόγιο κακία και χολή, πάλι ξερνάς..
Για τον άπατρι πρόσφυγα, για τον ανέστιο μετανάστη που από παντού, βάλλονται...
Με φοβίζει ανθρωπάκο, τούτη η καταιγίδα που τώρα τις ζωές μας σαρώνει, και ερείπια πίσω της πολλά θ' αφήσει...
Μα περισσότερο με τρομάζει ανθρωπάκο που τα παιδιά που εσύ γέννησες, το μέλλον θα φέρουν...
Δημοσίευση σχολίου