Οι «υποψιασμένοι» καταλάβαμε από την πρώτη στιγμή σε τι αποσκοπούσε η προπαγάνδα περί ατομικής ευθύνης, η οποία πήρε εκκωφαντικές διαστάσεις από την πρώτη στιγμή που άρχισαν να παίρνονται μέτρα ενάντια στην πανδημία της CoviD-19.
Αναγορεύοντας την ατομική ευθύνη στο ύψιστο των ζητημάτων προστασίας, η αστική τάξη και το κράτος της προσπαθούν να κρύψουν τις δικές τους εγκληματικές ευθύνες.
Ατομική ευθύνη φυσικά και υπάρχει σε συνθήκες τέτοιας κρίσης. Ο καθένας πρέπει να καταβάλλει τη μέγιστη προσπάθεια για να προστετεύσει τον εαυτό του και την κοινωνία. Ομως τα ΜΜΕ έδειχναν εκείνους που μαζεύονταν -έστω και σε αραιή συγκέντρωση- σε κάποια παραλία και όχι τους εργάτες της Teleperfomance που εξαναγκάζονταν με την απειλή της απόλυσης να εργάζονται ο ένας πάνω στον άλλο. Εδειχναν τους παππούδες που περιδιάβαιναν στη λαϊκή και όχι τους εργάτες της Bic ή τους μεταλλωρύχους της «Ελληνικός Χρυσός», που εξακολουθούν να εργάζονται με την ίδια ένταση, στις ίδιες συνθήκες όπως και προηγουμένως.
Αυτή η προκλητική μονομέρεια στην παρουσίαση της κατάστασης δεν ήταν μόνο κοινωνικά άδικη. Είχε με τη σειρά της τεράστια συμβολή στη χαλάρωση της κοινωνικής συμπεριφοράς, της κοινωνικής υπευθυνότητας. Ο κόσμος δεν είναι ηλίθιος. Βλέποντας αυτό που συμβαίνει, αισθανόταν ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο σοβαρά όσο τα παρουσίαζαν. Αισθανόταν (κακώς, βέβαια, αλλά το αισθανόταν) ότι μπορούσε να κάνει «παρασπονδίες», αφού αυτές βρίσκονταν σε αντιστοιχία με την επίσημη κρατική πολιτική απέναντι στη λειτουργία επιχειρήσεων που δεν ήταν απαραίτητες για την παραγωγή και τη διανομή ειδών πρώτης ανάγκης.
Αυτές οι συμπεριφορές σχετίζονται, βέβαια, και με το χαμηλό επίπεδο πολιτικής συνείδησης που υπάρχει στην ελληνική κοινωνία, όμως η κρατική πολιτική σπεκουλάρει μ' αυτό το επίπεδο, απομονώνει συμπεριφορές ατομικής ανευθυνότητας, τις υποδεικνύει ως αίτιο κάθε κακού και μ' αυτόν τον τρόπο απαλλάσσει το κράτος από τις δικές του ευθύνες που είναι πρωταρχικές και απείρως πιο σημαντικές από την όποια ατομική ανευθυνότητα.
Οι κρατικές ευθύνες απλώνονται σε τρία επίπεδα. Πρώτο, στο επίπεδο της έγκαιρης λήψης μέτρων προστασίας από την επερχόμενη επιδημίας. Δεύτερο, στο επίπεδο της διαχείρισης της επιδημίας από τη στιγμή που ξέσπασε και στην Ελλάδα. Τρίτο, στο επίπεδο της ανάπτυξης μηχανισμού περίθαλψης αυτών που θα νοσήσουν. Και στα τρία επίπεδα, οι κρατικές ευθύνες είναι τεράστιες και εγκληματικές.
Βέβαια, ο μηχανισμός προπαγάνδας της κυβέρνησης, αλλά και το δίκτυο των αστικών ΜΜΕ που σε τέτοιες περιπτώσεις ξέρουν να συντονίζονται και να εκπέμπουν στην ίδια συχνότητα, παράλληλα με την εμετική ανάπτυξη της θεωρίας της ατομικής ευθύνης, που πήρε ακόμα και χαρακτηριστικά κοινωνικού ρατσισμού, φρόντισε (και εξακολουθεί να φροντίζει) και τη δημιουργία «ιερών αγελάδων».
Ο Μητσοτάκης περιβάλλεται με το φωτοστέφανο του πολιτικού που ενήργησε πιο έγκαιρα από άλλους ευρωπαίους συναδέλφους του. Ο Τσιόδρας ενδύεται με χλαμύδα ή φουστανέλα (ανάλογα με τον οίστρο του κάθε καραγκιόζη δημοσιολόγου) και παρουσιάζεται ως ο ήρωας που σώζει το έθνος.
Ειδικά για τον τελευταίο, αρκεί να θέσουμε ένα απλό ερώτημα: ακούσατε από τα χείλη του μια λέξη αυτοκριτικής; Ολα έχουν γίνει τέλεια και εξακολουθούν να γίνονται τέλεια. Πανεπιστημιακοί που τόλμησαν να του κάνουν κριτική ρίχνονται στην πυρά από τους ιεροεξεταστές των μίντια. Ο λόγος των νοσοκομειακών γιατρών θάβεται, γιατί αυτούς δεν μπορούν να τους ρίξουν στην πυρά (και «λυσσάνε» γι' αυτό). Ο λόγος του Τσιόδρα για τα αστικά ΜΜΕ είναι χαραγμένος σε πλάκες όπως ο μωσαϊκός λόγος.
Γι' αυτό χρειάζεται ΚΑΙ ισχυρό ιδεολογικό μέτωπο αυτή την περίοδο. Οχι όμως με μπουρδολογία και σενάρια πολιτικής φαντασίας, αλλά γειωμένος στην πραγματικότητα και στις ανάγκες της.
Δημοσίευση σχολίου