Ο Giovanni Boccaccio, γνωστός ως Βοκάκιος, ήταν Ιταλός συγγραφέας, μαθητής του φημισμένου Πετράρχη.
“Θεωρείται σημαντικός Ανθρωπιστής της Αναγέννησης και υπήρξε συγγραφέας ενός αξιοσημείωτου αριθμού έργων, ανάμεσα στα οποία περιλαμβάνεται το Δεκαήμερον και το Περί Διασήμων Γυναικών”. (wikipedia)
Οι χαρακτήρες του διακρίνονται για τον ρεαλισμό, την έμπνευση, την εξυπνάδα αντίθετα με χαρακτήρες άλλων συγγραφέων της εποχής, που συνδέονταν περισσότερο με την Ιπποσύνη και την Ευσέβεια.
Γεννήθηκε στη Φλωρεντία κι ήταν νόθος γιος ενός πλούσιου έμπορου, και μιας άγνωστης φτωχής κοπέλας.
“Ο πατέρας του τον αναγνώρισε ως γιο του και τον πήρε το 1327 στην Νάπολη, όπου ασχολείτο με το εμπόριο. Ο Βοκάκιος, όμως, που δε συμπάθησε το εμπόριο και τις αναγκαστικές σπουδές στο Εκκλησιαστικό Δίκαιο, από το 1334 ξεκίνησε να δημοσιεύει έργα του. Σε μια οικονομική κρίση το 1340, αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Φλωρεντία, όπου το 1350 γνώρισε τον Πετράρχη, και τελείωσε το γνωστότερο έργο του το Δεκαήμερο.
Πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του ακολουθώντας τις μετακινήσεις του Πετράρχη, με ανθρωπιστικές μελέτες και συγγράφοντας”. Πέθανε το 1375.
Σήμερα περισσότερο από ποτέ μας λείπει ένας Βοκάκιος. Οι συνθήκες είναι παρόμοιες αλλά και τόσο διαφορετικές. Και τότε και τώρα μια επιδημία αλλάζει τους ανθρώπους. Επίσης εκείνο που παραμένει ίδιο είναι ο δογματισμός της Εκκλησίας.
Αλλά και το αιώνιο χιούμορ με το οποίο αντιμετώπιζαν τον παραλογισμό.
Μπορεί για ευνόητους λόγους αυτοί που αμφισβητούσαν τα δόγματα να μην εκδηλώνονταν το Μεσαίωνα όπως σήμερα, όμως υπήρχαν πάντοτε όσοι σκέπτονταν, αμφισβητούσαν και αναζητούσαν την αλήθεια.
Ο Βοκάκιος με το Δεκαήμερο ξορκίζει το φόβο. Κι όχι μόνο. Μέσα από τις πικάντικες σεξουαλικές κυρίως ιστορίες γίνεται προάγγελος μιας πνευματικής Αναγέννησης μιας εποχής περισσότερης Ελευθερίας.
Μπορεί να φαίνεται σάτιρα, όμως το Δεκαήμερο είναι μια θεολογική πραγματεία! Βάζει με το δικό του τρόπο το διαχρονικό ερώτημα της Θεοδικίας. Γιατί υποφέρουν οι άνθρωποι και τι πρέπει να κάνουν.
Η θρησκεία συνιστά προσευχή, υποταγή, μετάνοια για τις αμαρτίες και φόβο για την οργή του Θεού.
Όμως ο Βοκάκιος ως Ανθρωπιστής μέσω των ιστοριών του απορρίπτει τη θρησκευτική τρομοκρατία και το φανατισμό. Προτάσσει τη λογική, την ψυχραιμία και την Ελευθερία!
Στις περισσότερες ιστορίες του οι κυρίες προτιμούν την αγκαλιά των εραστών παρά τους ευσεβείς συζύγους και τους αφόρητους περιορισμούς.
Είναι μια προφητεία. Το ανθρώπινο πνεύμα δεν πρόκειται ποτέ να νικηθεί από κανένα φόβο. Ποτέ δεν θα υποταχθεί πλήρως στο σκοταδισμό.
Οι νέοι της εποχής και οι σκανδαλιές τους είναι απόδειξη και ταυτόχρονα η Ελπίδα.
Αν ζούσε σήμερα ο Βοκάκιος, θα έγραφε ακριβώς το ίδιο έργο. Γιατί η θρησκεία δεν άλλαξε καθόλου. Ούτε όμως η δίψα για την Ελευθερία και την Αλήθεια.
Δεν έχει νόημα να πούμε οτιδήποτε στους φανατικούς.
Φυσικά όταν ακούμε παράλογα αντιδρούμε. Είναι κάτι που κερδίσαμε με σκληρούς αγώνες και που δεν είχαμε το Μεσαίωνα.
Μην νομίζετε πως την εποχή της πανώλης δεν υπήρχε ανησυχία για τη μετάδοσή της. Απλά υπήρχε περισσότερη άγνοια. Και δεισιδαιμονία.
Το Σώμα του Χριστού όχι μόνο είναι άτρωτο στις αρρώστιες, αλλά γιατρεύει! Δεν το είπανε μόνο στο Μεσαίωνα, το λένε και σήμερα.
Αν το πιστεύουν; Φυσικά όχι! Αλλά εξυπηρετεί ακόμα.
Βέβαια όταν πέθαιναν ιερείς, όταν κοινωνούσαν άρρωστοι, ετοιμοθάνατοι και πέθαιναν επίσης αντί να γιατρευτούν, κορυφώθηκε η αμφισβήτηση.
Η διαφορά σήμερα είναι στο ποσοστό των Γνώσεων, στην πρόοδο της Επιστήμης. Αυτή ακριβώς η Πρόοδος θα επικρατήσει πλήρως στο μέλλον.
Δημοσίευση σχολίου